به گزارش پایگاه خبری ورزش زنان ایران آی دبلیو اسپورتس ؛ به نقل از “ورزش سه”، الهه منصوریان در ابتدا درباره حضور در مسابقات آسیایی توضیح داد: جاکارتا از مسابقات جهانی هم برایمان ارزشمند تر است چون همه رقبایمان هستند و برای ما یک جور المپیک آسیایی محسوب می شود. سر این برنامه ها فشار روحی و روانی رویمان زیاد بود و توقع مردم این بود که خواهران منصوریان حتما طلا بگیرند. اما نشد. ما سه دوره برای مدال تلاش کردیم و از اینکه نتوانستم بهترین مدال را بگیریم ناراحت بودیم و اشک می ریختیم.
وی افزود: ما چند سالی سکوت کرده بودیم. من قهرمان دنیا شده بودم شهربانو سه مدال گرفته بود اما کسی ما را نمی شناخت. خیلی تلاش کردیم تا به این جایگاه رسیدیم.
پیشنهاد میلیاردی از کشورهای دیگر داشتیم
این بانوی ووشوکار ادامه داد: ما پیشنهادهای میلیاردی داشتیم که برای کشورهای دیگر بازی کنیم اما قبول نکردیم. شاید اگر می رفتیم شرایط بهتری داشتیم و مدالهای بهتری می گرفتیم و زودتر هم معروف می شدیم.
منصوریان درباره مدالهایی که برای پیروزی قبلی خود گرفتند توضیح داد: سکه هایی که گرفته ایم 1 میلیون و 800 هزار تومانی است و امیدوارم برای بازی های آسیایی سکه روز به ما بدهند. آن موقع می شد با آن سکه ها خانه خرید اما حالا دیگر نمی شود. من یک دوره برای اینکه زندگی ام را بسازم دنبال پول بودم اما حالا نه.
وی تاکید کرد: البته فدراسیون خیلی از ما حمایت می کند اما همه می گویند خواهران منصوریان پولکی هستند. ما پولکی نیستیم اگر پول برای من مهم بود، در لیگ چین به من گفتند یک بازی برای ما بازی کن و 500 میلیون تومان بگیر. اما بدون حجاب. من هم گفتم شرمنده و انجام ندادم. در نهایت هم 30 میلیون به من رسید.
زیرآبی رفتن را بلد نیستیم
این ورزشکار درباره ماجرای چادری شدنشان و الهام چرخنده یادآور شد: من نمی خواستم به چادر بی احترامی کنم. مادر خود من چادری است و او مهم ترین چیزی است که دارم. در ادامه مردم می فهمند هدف ما چیست و با مدالهایی که می گیریم شاید قدری از بی مهری شان کم شود.
منصوریان تصریح کرد: ما خیلی بلد نیستیم زیرابی برویم و دروغ بگوییم و همیشه صداقت مدنظرمان بوده است..
ماهیانه 300 هزار تومان حقوق می گیرم
وی در پاسخ به اینکه چقدر حقوق می گیرد و چه میزان پول در حساب بانکی اش دارد، گفت: من حقوق ثابت ماهیانه چیزی ندارم و از صندوق حمایت از ورزشکاران ماهانه 298 هزار تومان حقوق می گیرم که تق و لق است و یک ماه می ریزند و دو ماه نمی ریزند. در حساب من 10 میلیون پول است اما شهربانو سریع می رود خانه و زمین می خرد.
دارنده مدال نقره در مسابقات جاکارتا افزود: پول برای همه مهم است. ورزشکارانی که رشته هایشان المپیکی است مثلا در یک رشته 80 سکه می گیرند اما در رشته ووشو 50 سکه.
بیزنس سیب داریم
منصوریان درباره شغل غیرورزشی اش نیز توضیح داد: ما کار بیزینسی انجام می دهیم و برندی به نام سیب خواهران منصوریان را داریم که از باغدار 3 تا 4 هزار تومان سیب را می خریم و آن را بدون واسطه دست فروشنده می رسانیم.
مستند ما در عرصه خودش نظیر نداشت
وی همچنین درباره فیلم «صفر تا سکو» و اینکه آیا درآمدی از ساخت آن نصیبشان شده یا خیر، گفت: توقع مالی نداشتم و از این خیلی خوشحال بودم که زندگی ام ساخته شده و جوانان می توانند الگوبرداری کنند و از روش زندگی ما بهره بگیرند. اما سازندگان گفته بودند اگر فیلم فروش کرد ما به شما کمک می کنیم. این فیلم در عرصه مستند جزو آثاری بود که خیلی خوب فروش کرد و نظیر نداشت.
این بانوی ووشوکار یادآور شد: حالا از فیلم خبر نداریم و فکر می کنم سی دی آن قرار است بیرون بیاید. فکر می کنم پولها هم کامل به دستشان نرسیده است.
مدال مثل بچه آدم است، ولی می خواهم آن را بفروشم
منصوریان خاطره ای از بازی های آسیایی را نیز این چنین روایت کرد: یکی از بچه های ما در بازی های آسیایی خواب دیده بود که هشتمین مدال بازی ها را می گیرد و نذر کرد که مدال را به موزه امام رضا بدهد. همین اتفاق هم افتاد.
شهربانو منصوریان نیر با بیان اینکه َشهرت خوبش خوب است و بدش بد، درباره مسابقات جاکارتا اظهار کرد: مسابقات برای من خیلی مهم بود و دوم شدم. بیشتر اشتباهات خودم بود که باعث شد دوم بشوم. من نیت کرده بودم نصف جایزه ام را به خیریه خودمان که به نام خواهران منصوریان ثبت شده بدهم. چون ما در گذشته مشکل مالی داشتیم نیازمندان می گفتند جنس شما به ما نزدیک تر است. اما بعد از گرفتن مدال نقره هم مردم به ما گفتند مدال شما برایمان طلایی است. مدال مثل بچه آدم می ماند و مادر نمی تواند بچه اش را از خودش دور کند. اما حالا هم مدالم را برای فروش گذاشته ام تا با فروش آن به مردم کمک کنم.
یک خانه خریده ام که به خاطرش بدهکارم!
وی با اشاره به اینکه من در همه برنامه ها صادقانه حرف می زنم و درباره ماجرای چادر هم صادقانه حرف زده بودم، یادآور شد: من کارمند شهرداری هستم و بالای 10، 12 سال سابقه دارم. حقوقم از 300 هزار تومان شروع شد و حالا 900 هزار تومان می گیرم. برای ورزش هم وقتی اردو هستیم فقط دستمزد می گیریم. ته حسابم 500 هزار تومان است. با جوایزی که گرفتیم در سمیرم یک خانه خریدم که البته بابت آن بدهکارم.
این ووشوکار درباره وضعیت استخدامی اش نیز گفت: درباره قانونی که مبنی بر استخدام قهرمانان وجود دارد، من نامه ام را گرفته ام و به استانداری برده ام که استخدام بشوم. چون حقوق من کارگری است اما آنقدر آدم را می دوانند که خسته می شوی و صرف نظر می کنی.
مهتاب کرامتی از ما ناراحت است
منصوریان درباره حضور در یک فیلم مستند نیز بیان کرد: ماجرای فیلم «صفر تا سکو» اینطور بود که من به خانم مصیبی گفتم خیلی دوست دارم از زندگی ام فیلم ساخته بشود. او هم گفت تا به حال چند فیلم ورزشی ساخته شده و موفق نبوده است. اما وقتی ماجرای زندگی ام را برای او گفتم گفت کار را به زودی کلید می زنیم.
وی درباره دلخوری مهتاب کرامتی از او و آنفالو کردنش در اینستاگرام توضیح داد: یکی از دوستان از ما پرسیده بود که آیا شما پولی از این فیلم گرفته اید که ما هم گفتیم نه و این موضوع به گوش مهتاب و سحر رسیده بود و فکر می کردند ما هر جا نشسته ایم گفته ایم پولی نگرفته ایم و شاید از ما ناراحت باشند. ما با خانم مصیبی صحبت کرده بودیم و درصدی به ما اعلام نشده بود.
دوست داشتم مدالم را در ماه محرم بفروشم
این قهرمان ووشو درباره دلیل فروش مدالش تصریح کرد: ایام محرم است و من علاقه زیادی به امام حسین دارم و همیشه در اربعین هم شرکت می کنم. دوست داشتم مدالم را در این ایام بفروشم و می خواهم با پول آن کار خیر انجام بدهم از کمک به افرادی که بیماری خاص دارند تا تهیه جهیزیه و… من هشت سال برای این مدال زحمت کشیدم و عرق ریختم. تمرینات سنگین داشتم و حالا می خواهم این مدال را بفروشم.
هرچه در ماه عسل گفتیم، واقعیت بود
منصوریان در پاسخ به این سوال ضیا که آیا درست است که بخشهایی از حرفهایی که درباره زندگی شان زده اند مستند نیست، گفت: هر چیزی که در برنامه ماه عسل گفتیم حقیقت داشت. تنها اینکه پدر ما به خاطر موج انفجار جانباز شده بود و ما برای اینکه جانبازان ناراحت نشوند این موضوع را اعلام نکردیم.
