حامد اسماعیلی – آی دبلیو اسپورتس: طی سفری به اصفهان این فرصت را به دست آوردم تا بازی تیم های نامی نو اصفهان و دختران کویر کرمان را در هفته هشتم لیگ فوتسال بانوان از نزدیک ببینم.
اصفهان قطب ورزش زنان ایران است و این تیم فوتسال را کم داشت. بازی در یک سالن بزرگ ، استاندارد و بسیار زیبا و کفپوش گرفلور فرانسوی پیش از توجه به نام دو تیم ، شخصیتی متفاوت به یک بازی رسمی از لیگ فوتسال زنان می داد گرچه به واسطه استقرار سالن 25 آبان در حاشیه شهر اصفهان و در همسایگی ورزشگاه نقش جهان ، بدیهی بود که با سکوهای خالی مواجه باشیم.
این اولین ملاقات با بچه های کرمان و تجدید دیدار با دوستان تازه بود و البته روشنی چشم به جمال آریا جعفری و فاطمه عادلی . هر دو در خصوصیات برجسته ای، الگو هستند و غیر قابل عبور و هر یک در ورزش زنان این کشور در سطح و جایگاه خود، ارزش آفرینند.
دختران کویر یکی از دوست داشتنی ترین تیم های ایران است. در ژرفای این تیم، سادگی و ایثار موج می زند به طوری که این پالس های مثبت را می توانید به وضوح حس کنید. تیمی سازمان یافته از عشق و تسلیم ناپذیری و جهاد با محدودیت ها در کرمان و تبدیل شدن به آبروی شهر. و چقدر این اسم زیبا انتخاب شده.
آن ها این شانس را داشته اند تا چهره ای به نام سعیده ایرانمنش ریشه های تیمشان را محکم کند. برای سال ها ، دختران کویر تیمی بوده که به سختی به حیاتش ادامه می داده و هرگز در برابر انبوهی از مشکلات برای حضور در لیگ تسلیم نشده. گرچه آن ها امسال با توجه به حمایت مس کرمان از این تیم ، نفسی راحت تر می کشند و مشکلات کمتری دارند اما چه کسی است که نداند همچنان بار اصلی تیم روی دوش دو نفر است. یکی سعیده ایرانمنش و دیگری آنیتا جواندل.
آنیتا یکی از سرپرست های جوان فوتسال ایران است و یار سعیده ایرانمنش. روی نیمکت خلوت – از نظر تعداد کادر فنی و پشتیبانی – آنیتا جواندل کارها را یک تنه انجام می دهد تا سعیده ایرانمنش فقط به فکر کوچینگ خود باشد. بدون کمک مربی و عوامل دیگر. همین تصویر از دختران کویر کافی است تا مشخص شود آن ها با افکاری متفاوت و عشق محور ، دختران کویر را با چنگ و دندان حفظ کرده اند.
در زمین مسابقه اما آن ها چهره های خاصی دارند. از خواهران کریمی نسب که به شکل شگفت آوری به هم شبیه و غیر قابل تشخیص اند تا دروازه بان پر جنب و جوش و سپس روح تیم ، زینب انجمن شعاع. شماره 2 و دختر اخلاق فوتسال ایران. کاپیتانی که آشکارا روی او حساب ویژه تری باز می شود. او در زمین می جنگد ، روحیه می دهد، با هم تیمی هایش حرف می زند و یک رهبر واقعی است.
فاطمه ارژنگی اما دیگر چهره تیم دختران کویر مس است که در لحظاتی که در زمین است این احساس را به شما می دهد که اوست که وزنه تیم است و به کارهای دفاعی و هجومی تیم، قوام می بخشد. با کوله باری از تجربه به کرمان آمده اما حتی یک درصد هم حس نمی کنید که ممکن است با یک بازیکن اشباع شده و بی انگیزه با آردهای بیخته و الک های آویخته روبرو باشید.
و اما نامی نو. فرصت زیادی برای پرداختن به آن ها وجود دارد. آن چه در مورد تیم کهکشانی شهناز یاری ملموس است این است که آن ها تیمی بسیار متواضع هستند. به همه احترام می گذارند و این احترام به خود آن ها باز می گردد.
غروری در نامی نو وجود ندارد. آن ها از بالا به دیگران نگاه نمی کنند و این ، رمز نفوذ آن ها در دل هاست. با رفتاری سراسر شخصیت و پرستیژ و نمایشی جذاب در زمین مسابقه ، دیگر دلیلی برای دوست نداشتن آن ها وجود ندارد.
میل آن ها به برد از روی نیمکت آغاز می شود و به تک تک نفرات حاضر در زمین می رسد. به نوعی ، آن ها با بهره مندی از نفراتی که بارها جام برده اند ، دارای تفکر موفقیت و قهرمانی هستند. در زمین جز به برد فکر نمی کنند و به خوبی می دانند که ترس برادر مرگ است.
گرچه در اهواز مغلوب شدند اما پس از این که دو نیمه متفاوت از آن ها در اصفهان دیدم متوجه شدم که از نظر فکری در سطحی از بلوغ فنی هستند که می توانند در لحظات بحرانی بلافاصله تغییر مسیر دهند و از مخمصه خلاص شوند.
شهناز یاری یک رهبر است. او را در کنار زمین پیش از بازی و در حین مسابقه دیدم و البته در رختکن در بین دو نیمه. او همیشه آماده کمک به تیم است. شاید او را با امیر قلعه نویی مقایسه کنند که پیش از شروع فصل ، بازیکنان طراز اول جذب می کند تا در خلال لیگ ، دست هایش در جیبش کند و از دیدن یک فیلم جذاب در زمین لذت ببرد اما به اعتقاد من ، آن چه شهناز یاری را از بسیاری از مربیان متمایز می کند یکی مسئولیت پذیری حرفه ای اوست و دیگری تمرکز. تمرکزی که باعث می شود او همیشه بهترین تصمیمات را بگیرد.
در میدان اما ، قهرمانان سربلند ما حضور دارند. در راس آن ها یکی سارا شیربیگی است و دیگری فاطمه شریف. آشکارا چیزی را در وجودشان حس می کنید که قابل وصف نیست. ممکن است بتوان گفت آن ها بخشی از الهام بخش ترین نسل زنان ایرانند. نه به خاطر ماموریت موفق در زمین. کسی اتفاقات بازی رو به خاطر نمی سپارد. می توانم با اطمینان بگویم که “چنان که می نمایند هستند”. انسان های “شریف” و فوق العاده با اراده. جاذبه آن ها ما را ثابت قدم می کند.
سارا شیربیگی ، نماد غرور سرزمین مادری اش در غرب است. در رقیه صومعه ، ستاره ای نوپا می بینید که دل همه را بابت ظهور ستاره های تازه برای آینده فوتسال ایران قرص می کند. شاید فرصت برای درک شاخص های نسترن مقیمی ، آرزو صدقیانی و وجود کاریزماتیک دروازه بان ما ، فرزانه توسلی کم بود اما بر این موضوع تاکید می کنم که بخش مهمی از آن چه ، این دسته موفق را از دیگری جدا می کند این است که در خصوصیت های خود به عنوان یک ورزشکار حرفه ای نوعی تعادل ایجاد کرده اند.
به عبارت بهتر ، آن ها تنها فوتسالیست های خوبی نیستند. آن ها در مسیر درست حرکت کرده اند و خواسته یا ناخواسته در راهی قرار دارند که سال ها بعد ، در روزهایی که آن ها دیگر در میدان دیده نمی شوند ، با احترام از آن ها یاد خواهد شد و این تنها بازمانده این روزهای همه ماست.
