به گزارش پایگاه خبری ورزش زنان ایران آی دبلیو اسپورتس ؛ برای بررسی موضوع حضور مربیان مرد در تیم های ورزشی زنان لازم است ابتدا این سوال را مد نظر قرار دهیم که ضرورت حضور یک مربی مرد در تیم زنان چه می تواند باشد و به چه دلیل اقبال به حضور مردان وجود دارد؟
پاسخ در مسائل فنی است. در بسیاری از رشته های ورزشی ، سطح فنی مربیان مرد به مراتب بالاتر از بهترین مربیان زن است و علت هم طبیعی است. فعالیت زنان در یک رشته ورزشی خاص ، عمری بسیار کوتاه تر از مردان دارد و فعالیت یک مربی مرد در دوران فعالیت و فراگیری اش ، در تمام زمینه ها گسترده از مربیان زن بوده است و از نظر تجربی نیز شرایط بهتری برای آن ها فراهم است.
سال گذشته در لیگ برتر فوتبال زنان ، تیم فوتبال همیاری آذربایجان غربی از یک مربی مرد در تمرینات خود استفاده می کرد و در مسابقات این تیم در ارومیه ، مربی تیم پشت فنس ها قرار می گرفت. در برخی از باشگاه ها در لیگ های مختلف مربیان مرد با بازیکنان تمرین می کنند اما چالش اصلی در حقیقت ، زمانی است که آن ها باید در کنار تیمشان باشند و هنوز قوانین در این باره سفت و سخت است.
فدراسیون والیبال ر از جواد مهرگان به عنوان سرمربی تیم بزرگسالان زنان ایران استفاده کرد و در رده جوانان نیز ابراهیم وادی سرمربی تیم ملی بود گرچه فدراسیون والیبال آن ها را پشت عنوان مشاور فنی پنهان می کرد. همچنین از حضور مربی مرد در تمرین تیم های ملی فوتبال نیز خبرهایی رسیده است.
سوال اصلی اما اینجاست که حضور آن ها در تیم ها ، جای مربیان زن را تنگ نمی کند؟ مربیان طراز اول مرد همان طور که الگوی آموزشی خوبی برای بازیکنان هستند نقش استاد یک کلاس درس برای مربیان زن را نیز دارند و این جنبه مثبت ماجرا است اما هماهنگ سازی نیمکتی که هم مربی مرد و هم مربی زن دارد ممکن است برای برخی تیم ها به چالش تبدیل شود.
بدون این که خط مشی مشخصی در این زمینه وجود داشته باشد ، تنها می توان امیدوار بود در تیم هایی که حضور مربیان مرد در آن ها نقش حیاتی دارد ، مربیان زن نیز از این فرصت برای بالا بردن دانش و توانمندی خود استفاده کنند تا در آینده حداقل در برخی از رشته ها نیازی به مربیان مرد حس نشود.
