حامد اسماعیلی – پایگاه خبری ورزش زنان ایران ؛ تیم ملی هندبال زنان در ایران یکی از مظلوم ترین تیم های ملی در میان تمامی رشته ها است. تیمی که در غرب آسیا شیر است و در شرق ، تماشاگر قدرت نمایی رقبا حالا حتی نمی داند که به مسابقات قهرمانی آسیا در ژاپن اعزام می شود یا خیر.
مشکل اصلی ، مسائل مالی است. از بلیت 10 میلیون تومانی سفر به ژاپن برای هر نفر تا سایر مخارج که باید به دلار پرداخت شود. ارز دولتی هم به این مصارف تعلق نمی گیرد که اگر می گرفت ، رسول خادم از ریاست فدراسیون کشتی کناره گیری نمی کرد.
بازه زمانی پیش از مسابقات قهرمانی آسیا در سوون کره جنوبی را تا امروز که در آستانه مسابقات قهرمانی آسیا در ژاپن هستیم در نظر بگیرید. هندبال ایران در بخش بانوان ، در این بازه زمانی ، نه پوست اندازی خاصی انجام داده – که خود را به یک تغییر نسل امیدوار کنیم – و نه بازیکنان مظلوم ما توانسته اند در یک تورنمنت یا اردوی بین المللی درست و درمان حضور یابند.
قبل از اعزام سوون ، فدراسیون رئیس نداشت و درست در حال حاضر پیش از ژاپن هم رئیس ندارد. بازی تدارکاتی و اردو هم پول می خواهد مگر این که با تیم های فاجعه غرب آسیا بازی کنیم که چیزی به هندبال ما اضافه نمی کند. بدون میترا نوری ،عملا با سرعت رو به عقب حرکت خواهیم کرد و عجیب است که هندبال ، گویی سرزمین بلاست. ناآرام تر از تاریخ خاورمیانه. اصلا تابعی از خاورمیانه ویران.
هندبال بانوان رو به پیشرفت است؟ حداقل در حال حاضر هرگز چنین نیست. رجوع کنید به نتایج تیم چمران لارستان در مسابقات باشگاه های آسیا در مبارزه با تیم های آسیای میانه. ما در بین کشورهای غرب آسیا که سطح هندبال بانوان در آن ها بسیار پایین است سرآمد هستیم اما در تمام قاره ، به طور طبیعی و منطقی نمی توانیم حرفی برای گفتن داشته باشیم زیرا پیشرفت ، نیازمند سرمایه گذاری و برنامه است که هرگز وجود نداشته.از آب های راکد حرف می زنیم.
سوون 2017 ، به نظر می رسد حتی روند آماده سازی آن تیم از تیم 2018 بهتر بود
هر اقدامی که امروز در هندبال پایه انجام می دهیم ، خوب است اما کافی نیست . درست مثل بذری که می افشانید و گیاهی که سر از خاک بیرون می آورد اما به امان خدا رها می شود تا به خشکی برسد. بگذرید از امثال ستاره های جوانی که داریم و پای عشقشان مانده اند اما آن ها کاملا تنها هستند و با آینده ای از حالا مشخص.
تیم ملی اگر به ژاپن برود از این نظر جای خوشحالی است که پرستیژ هندبال ایران حداقل به واسطه حضور حفظ می شود و تعدادی از بازیکنان جوان که پیشرفت داشته اند برای ادامه تلاش و عرق ریختن در هندبال انگیزه پیدا می کنند.
از سوی دیگر تامین هزینه اعزام برای فدراسیون هندبال بدون رئیس و درگیر انتخابات دشوار است و اگر انجام شود شاهکار خواهد بود مشروط بر این که این اعزام نفعی برای هندبال ایران داشته باشد. تشخیص این که چه کنیم که اعزام احتمالی برای هندبال ما دارای فایده باشد با مربیان تیم ملی است و به افکار و شجاعت آن ها بستگی دارد.
مرضیه یوسف نفراتی را در لیست خود دارد. لیستی که می توان به آن ایرادهای زیادی گرفت. لیستی با چند نقطه روشن اما بدون ریسک و به استثنای چند مورد، بدون چشم انداز. انتظار معجزه ای وجود ندارد و خدا هم اهل حساب و کتاب است. او قطعا به پرچم ها نگاه نمی کند زیرا طرفدار با برنامه ها و تلاشگرهاست.
