حامد اسماعیلی – پایگاه خبری ورزش زنان ایران : برای این که اشتراکات و احساسات موجود در یک رشته را درک کنید لازم نیست تکواندوکار باشید، هرگز آن را تجربه کرده باشید و هنری در این رشته داشته باشید.
طی ماه و سال ها جملاتی از این دست شنیده ایم : مصدومیت شدید کیمیا علیزاده ، آسیب دیدگی مبینا نژاد و از دست دادن مسابقات فلان ، آسیب جزئی یا کلی زهرا پور اسماعیل ، پارگی رباط و پای در گچ اکرم خدا بنده ، کیمیا زانویش را به تیغ جراحان سپرد و تیترهای دیگر به اضافه ی آسیب دیدگی آن ها که چندان به تیترها راهی ندارند.
آخرین قربانی که قطعا آخرین قربانی نخواهد بود مبینا نژاد است. او آمد که شروعی دوباره داشته باشد اما هنوز خیز برنداشته متوقف شد. مبینا و مبیناها پذیرفته اند اینجا باشند. آن ها باید یاد بگیرند که این جزئی از زندگی است.
در رشته ای که پا یعنی همه چیز ، بدیهی است که آسیب دیدگی همیشه در انتظار است. الهه آسیب دیدگی با شمشیری آخته ، همیشه کنار شیاپ چانگ ایستاده است. کنار دوست داشتنی ترین میدان مین دنیا. او هر که را صلاح بداند در این مسلخ نشان می کند. امروز مبینا و فردا دیگری. اما آیا ارزشش را دارد؟ بدون شک بله.
در ماجراهای عاشقانه ، حدقل یک طرف ماجرا باید برای حضور در کشمکش ، هزینه کند. ماجراهایی که گاه در کازابلانکا برجسته می شود و همه دنیا آن را می بینند و گاه اینجا در شیاپ چانگ کم سرو صدای ما برای دخترانی که از تکواندو لذت می برند و هزینه عشق به تکواندو را پرداخت می کنند. هزینه ای که گاهی سخت است و تلخ اما در اصل ماجرا تغییری نمی دهد.
زندگی ادامه دارد. برای خوشحال های روی سکو ، برای غمگین ها یا غرغروهای حذف شده و البته برای آسیب دیده ها. آن ها یاد می گیرند زندگی کنند ، بجنگند و به انسان های قدرتمندتری تبدیل شوند. آن ها که سرمایه شان ، درس های فرا گرفته از امروز است و قلب هایی که دوستشان دارند.
