حامد اسماعیلی – پایگاه خبری ورزش زنان ایران – تیم ملی فوتبال بانوان در هند ۳ بازی کرد و هر ۳ بازی را باخت. یک بر صفر به هند، ۲ بر صفر به میانمار و ۳ بر صفر به نپال. در تورنمنتی به هزینه میزبان تنها حضور داشتیم تا بعدها فدراسیون فوتبال سینه را جلو دهد و از برنامه جدی برای تیمی حرف بزند که در نهایت نتوانسته اتفاقی تازه رقم بزند.
مریم آزمون سرمربی تیم ملی است. بانوی همیشه غایب در مسابقات لیگ از روی اسم ها تیم ملی جمع می کند، بازیکن فوتسال به تیم ملی دعوت می کند و از همه انتظار حمایت دارد.
او به عنوان بخشی از مربیان همیشه حاضر در بدنه تیم های ملی در دوران لیلا صوفی زاده دم دست ترین گزینه برای تیم ملی بوده است.
در شرایطی که ایران مدعی است از نظر سطح برگزاری لیگ در بین کشورهای تاپ آسیا حضور دارد اما خبری از بهره وری از لیگ در تیم های ملی نیست.
بازی های دوستانه هرگز ملاک خوبی برای قضاوت نهایی در مورد یک تیم نبوده اما تیم های ناکام در مسابقات پیش فصل، هرگز در خلال فصل شگفتی نیافریده اند.
تیم ملی خوب چطور ساخته می شود؟ انتخاب اصولی از میان چهره های برجسته لیگ، برنامه تمرینی منظم و مناسب، کادر فنی کارآمد و در نهایت بازیکنانی که کار را در می آورند.
ما بازیکنان خوبی در اختیار داریم و اگر چنین نباشد، انگشت اتهام به سوی مربیانی است که سال ها است که کار می کنند و البته تصمیم گیرندگان.
مهر تاییدی بر این که بازیکنان ما سطح بالایی دارند هاجر دباغی، زهرا قنبری، فاطمه عادلی و افسانه چترنور هستند و چند بازیکن دیگر اما چرا این تیم به اندازه کافی رشد نمی کند؟
تیم ملی مدت ها در اختیار مهناز امیر شقاقی بود و بعدها مریم آزمون. تغییرات همواره بسیار محدود بوده است و شتاب به سوی پیشرفت، همچنان کند.
زهرا قنبری ستاره گلزن ما می گوید به این که پیش از پایان دوران فوتبالش جام جهانی یا حداقل جام ملت های آسیا را ببیند امیدوار است اما نتایج به دست آمده در هند این را نمی گوید.
پیروزی بر تیم های ضعیف تر جای خوشحالی ندارد و تنها کسانی را ارضا می کند که شناختی از سطح فوتبال زنان در قاره پهناور ما ندارند.
با این حال بازیکن سرباز است و نقش سربازی خود را همیشه به درستی ایفا می کند اما اگر در جنگ شکست می خوریم باید علل شکست را در فرماندهان و استراتژیست ها جستجو کنیم.
نگاهی به لیگ می گوید ایران بازیکنان برجسته ای در اختیار دارد اما فاقد توان به کار گیری آن ها است
چه عواملی ما را رستگار می کند؟ در تیم های ملی بانوان، کتایون خسرویار بیش از آن که چهره ای تعیین کننده در تغییر مسیر آینده فوتبال زنان ایران باشد به دلیل پاسپورت ایرانی آمریکایی اش مورد توجه رسانه های خارجی قرار می گیرد.
در حقیقت این فوتبال ما نیست که مورد توجه آن هاست بلکه ویژگی های خاص پاسپورت خسرویار است که او را بولد می کند اما ایران چه برای عرضه دارد؟ تلاش های خسرویار در آینده نتایج زیبایی در پی خواهد داشت اما امروز چه برای ارائه داریم؟
تیم ملی بزرگسالان ویترین تیم های ملی است اما در نتیجه گیری همچنان دست و پا بسته ایم. اگر بازیکن ما ضعیف است یا فاکتورهای استاندارد را ندارد باید به فکر تربیت نسلی با فاکتورهای استاندارد باشیم. اگر بازیکن توانمند داریم و نتیجه نمی گیریم دلیل را در نحوه آماده سازی و توان تاکتیکی بجوییم.
اولین و بزرگترین نقص به مریم آزمون این است که او هیچ ساز و کاری برای بررسی لیگ ندارد. فدراسیون فوتبال هم از او نمی خواهد که بازی های لیگ را بررسی و آنالیز کند زیرا سفر او به این شهر و آن شهر برای فدراسیون هزینه دارد. در نتیجه او احتمالا تیمش را بر اساس اسامی گلزنان هر هفته انتخاب می کند و شاید شور و گفتگو با مربیان چند تیم.
او مدت ها مربی تیم های ملی بوده است و باید خروجی کار او و سایر مربیان در سال های اخیر ارزیابی شود. اگر قرار است آزمون نباشد فدراسیون فوتبال چه برنامه ای برای جانشین او دارد؟
یک نفر برای پر کردن نیمکت یا انتخابی بر مبنای اندیشه و آینده نگری و تغییر ساختاری؟ تیم آزمون تا چه اندازه تاکتیک پذیر است و در مصاف های سنگین چه برنامه ای برای رهایی از مخمصه دارد؟ با افزایش سطح فنی لیگ، انتظارات از تیم ملی افزایش یافته و این یک واقعیت است.
زمانی در شبکه های اجتماعی یک گل به ثمر رسیده در فوتبال بانوان دست به دست می شد اما تعریف و تمجید از آن یا رنگ و بویی جنسیتی داشت و یا برخوردی از سر ترحم اما داستان به تدریج عوض می شود. دیگر کسی از دیدن یک گل زیبا در جریان یک شکست سنگین خوشحال نمی شود.
به عنوان یک راهکار برای تنویر افکار عمومی، فدراسیون فوتبال شجاع باشد و نشستی خبری با حضور تصمیم گیرندگان و کادر فنی تیم ملی تشکیل دهد تا بدانیم برنامه های فنی و تاکتیکی کادر فنی برای تیم ملی چیست و فدراسیون فوتبال واقعا چه برنامه ای برای آینده این تیم دارد.
