همراه با لیدا فریمان ؛ 22 سال پس از آتلانتا / پایه گذار پرچمداری زنان فائزه هاشمی بود | افرا ورزش | رسانه ورزش زنان ایران
21

همراه با لیدا فریمان ؛ 22 سال پس از آتلانتا / پایه گذار پرچمداری زنان فائزه هاشمی بود

  • کد خبر : 9958
  • 12 شهریور 1397 - 14:22
همراه با لیدا فریمان ؛ 22 سال پس از آتلانتا / پایه گذار پرچمداری زنان فائزه هاشمی بود

22 سال قبل در روزهای کودکی ، دختری با لباس سپید برای اولین بار چشم ورزش جهان را خیره کرد. یک زن ، در پیشانی کاروان ایران در المپیک 1996 آتلانتا پرچمدار بود. آن هم در آمریکا. پشت خطوط دشمن!

به گزارش پایگاه خبری ورزش زنان ایران “آی دبلیو اسپورتس” ؛ 22 سال قبل ، بازی های المپیک تابستانی در آتلانتای آمریکا برگزار می شد. کاروان ایران به آمریکا رفت اما پیش از شروع تورنمنت یک خبر جالب همه را غافلگیر کرد. در فضای بسته سیاسی و اجتماعی آن زمان ، یک زن به عنوان پرچمدار کاروان ایران در افتتاحیه انتخاب شده بود.

موضوع به قدری مهم بود که تیتر روزنامه ها شد و همه در مورد آن ، حرف می زدند. لیدا فریمان ، یک دختر تیرانداز 24 ساله بود که برای پرچمداری انتخاب شده بود. تصمیمی که روشنفکران آن زمان ، آن را یک تصمیم سیاسی برای عرض اندام در زمین حریف محسوب می کردند. این گونه بود که لیدا فریمان ، در آمریکا ، پشت خطوط دشمن ، دشمنی که ایران از سال 1978 همواره آن را شیطان بزرگ خوانده بود پرچم سه رنگ ایران را در دست گرفت.

لیدا احتمالا فکر 2 مورد را پس از انتخاب به عنوان پرچمداری نمی کرد: یکی ، رسم شدن پرچمداری زنان در بازی های المپیک و بازی های آسیایی و دیگر فراموشی زودهنگام. 22 سال پس از آتلانتا ، لیدا فریمان ، کسی که امروز کمتر کسی او را به خاطر دارد در گفتگو با پایگاه خبری ورزش زنان ایران از آتلانتا و سال های پس از آن سخن گفته است:

آغازگر پرچمداری

در آن زمان می خواستیم این موضوع را به نمایش بگذاریم که برای زنانمان اهمیت قائل هستیم اما همه ما می دانیم که این طور نبوده. البته آن زمان را با شرایط فعلی مقایسه نمی کنم. شرایط در آن زمان خیلی بد بود و امروز ، اوضاع خیلی بهتر است اما قطعا با احترامی که مورد انتظار است فاصله داریم.

کسی نمی داند کجا هستم

من بعد از المپیک آتلانتا سال به سال ، بیشتر فراموش شدم و اصلا کسی نمی داند کجا هستم و چه می کنم. نمی دانم امروز با ورزشکاران زن قهرمان دقیقا چه برخوردی می شود اما از چیزهایی که از گوشه و کنار می شنوم ، مشخص می شود آن ها هم چندان حاشان خوش نیست. این روند معیوب همچنان ادامه دارد و ما با آن ارزش و احترام که انتظار همه است همراه نیستیم.

انگیزه الهه احمدی برای ورود به ورزش ، دیدن من بود

پرچمداری یک زن در یک میدان بزرگ آسیایی و المپیکی ممکن است ابزار تشویقی برای جذب به سمت ورزش قهرمانی باشد ، نیازمندی های آن ها با توجه به افزایش جمعیت بیشتر نشان داده شود و جایگاه ورزش بانوان آشکارتر شود.

این موضوع قابل انکار نیست. یک نمونه این ابزار تشویقی این است که نقطه شروع انگیزشی الهه احمدی ، تیرانداز خوشنام ما برای ورود به عرصه ورزش و تیراندازی ، دیدن رژه کاروان آتلانتا و حضور من به عنوان پرچمدار در پیشانی کاروان بود.

با این وجود ، استقلال و آزادی عمل زنان در حوزه ورزش باید به جایگاهی برسد که دیگر پشت درهای بسته ورزشگاه ها نمانند. آن ها نیاز دارند که در میدان ورزش تماشاگر باشند و یا تماشاگر آنها را به نظاره بنشیند. آن ها نیاز دارند که حس کنند در عرصه ورزش ، از حقوق برابری برخوردار هستند.

عامل اصلی ؛ فائزه هاشمی بود

با توجه به این که فائزه هاشمی رفسنجانی ، در آن زمان فعالیت های قابل توجهی برای ورزش بانوان انجام می داد و بازی های همبستگی بانوان کشورهای اسلامی را نیز ، او کلید زد در زمینه پرچمداری من در آتلانتا اثرگذار اصلی بود به خصوص این که آیت الله هاشمی رفسنجانی در آن زمان رئیس جمهور ایران بود و قطعا این رابطه ، به پرچمداری یک زن در آتلانتا کمک کرده است.

از رادیو شنیدم که پرچمدار شدم

با توجه به شرایط اجتماعی و فرهنگی حاکم بر آن زمان ، پذیرش حضور یک زن به عنوان پرچمدار چندان ساده نبود . از این تصمیم هیچ اطلاع قبلی نداشتم و خود من هم از رادیو شنیدم که پرچمدار شدم.در کاروان ایران ، در آن زمان برادران خادم بیشترین احتمال پرچمداری را داشتند اما این تصمیم ، جریان پرچمداری را تغییر داد.

از ورزش ، چیزی نصیب من نشد

من در زمینه گرافیک و هنر هم فعالیت می کردم و ضربه هایی از ورزش خورده بودم اما به نوعی پس از دوران ورزشی ام و ناملایمات بعد از آتلانتا ، خواستم آگاهانه هنر را جایگزین ورزش کنم. ورزش برای من عوایدی نداشت و نتوانست پاسخگوی نیازها و تمایلات من باشد. من پس از حدود 15 سال فعالیت ، هیچ چیز از ورزش ، جز نام یک پرچمدار نصیبم نشد و حتی یک بیمه تامین اجتماعی برای من در نظر گرفته نشد.

جای ورزش هرگز برای من پر نشد. کسی که بیش از 15 سال برای ورزش وقت می گذارد و به اهداف بزرگش نمی رسد و در میانه راه ، کار راه رها می کند همیشه خلا نرسیدن به هدف در دوران ورزشی اش را با خود دارد و برای من هم همینطور بود. از ورزش دور شدم اما همیشه جای خالی آن با من بود.

لینک کوتاه : https://iwsports.ir/?p=9958

ثبت دیدگاه

مجموع دیدگاهها : 0در انتظار بررسی : 0انتشار یافته : 0
قوانین ارسال دیدگاه
  • دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط تیم مدیریت در وب منتشر خواهد شد.
  • پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
  • پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط باشد منتشر نخواهد شد.