به گزارش پایگاه خبری ورزش زنان ایران آی دبلیو اسپورتس ؛ در مصاحبه گلاره ناظمی با وب سایت فیفا چنین آمده است:
او در لابی طبقه ۲۴ هتلی در مرکز بوینس آیرس نشسته و خجالتی به نظر می‌رسد، بر خلاف آنچه در سالن فوتسال و در برخورد با بازیکنان از او می‌بینیم. گلاره ناظمی، اولین ایرانی است که در رقابت های فوتسال که فیفا برگزار می‌کند، سوت می‌زند.
او راهی جدید را در کشورش باز کرده و به دستاوردی فوق العاده در پایان رقابت ها رسیده است: انتخاب به عنوان داور فینال المپیک جوانان در بخش زنان بین دو تیم پرتغال و ژاپن.
در این رقابت ها، او به همراه ۵ زن دیگر حضور دارند – ۶ داور از ۲۴ داور انتخاب شده زن هستند- و در بازی های مردان و زنان قضاوت کرده اند. ناظمی داور دیدار جنجالی بین دو تیم مردان اسلواکی و مصر بود که مصر توانست به نیمه نهایی صعود کند.
فیفا مصاحبه ای با این داور ایرانی انجام داده و درباره مسائل مختلفی از جمله سختی راهی که او تا به اینجا طی کرده، شرایط امروزش و زن‌های بسیاری که به عنوان داور با فدراسیون ایران همکاری دارند، صحبت کرد.
تجربه بوینس آیرس برای شما چگونه بوده است؟
بار سنگینی بر دوش من بود، بهترین داورهای هر کشور در اینجا حضور دارند و سطح رقابت بسیار بالاست ولی من خوشحالم.
چرا می‌خواستید داور شوید؟
۱۵ سال پیش، من در ایران فوتبالیست بودم که برادرم که داور لیگ برتر ایران بود، به من گفت من هم این کار را امتحان کنم. او گفت: «تو می‌توانی، می‌توانی یکی از اولین ها باشی». در ایران، اولین گروه داورهای زن ۱۵ سال پیش شکل گرفتند.
چرا فوتسال را به فوتبال ترجیح دادید؟
زیرا فوتسال در ایران استانداردهای بسیار بالایی دارد، حداقل بالاتر از فوتبال. در ابتدا من داور مسابقات فوتبال بودم ولی برایم کافی نبود. در فوتسال، ما تیم اول آسیا هستیم و سطح خیلی خوبی داریم. با این کار پیشرفت داشتیم، فوتسال باعث شد من در داوری پیشرفت کنم.
در شروع کار اوضاع چطور بود؟
در ابتدا کار سختی داشتیم، ولی مثل تمام کشورها، اگر چیزی را بخواهید به آن می‌رسید. مردم، به خصوص مردان، می‌گویند که زن‌ها داورهای خوبی نیستند. ولی برای من خیلی مهم بود که به آنها ثابت کنم من هم می‌توانم. این صحبت ها به من انگیزه داد و برادر و خانواده ام همیشه حامی من بودند که این خیلی مهم بود.
آیا تا به حال به تسلیم شدن فکر کرده اید؟
بله، به ذهنم رسیده زیرا گاهی کنار گذاشته شدم. در کشورم به اندازه کافی از من حمایت نشد ولی باعث شد قوی تر شوم. شما همیشه باید کاری را که به آن علاقه دارید انجام دهید. من می‌خواستم به همه به خصوص آقایان نشان دهم که من هم می‌توانم. به تنهایی این کار را کردم ولی تلاشم را کردم و موفق شدم.
اوضاع زنانی که با شما این کار را شروع کردند چطور است؟
۷ یا ۸ داور زن دیگر هم بودند ولی همگی آنها تسلیم شدند زیرا کار خیلی سختی بود. خانواده یا همسر آنها این کار را قبول نمی‌کردند، آنها نمی‌فهمیدند که چرا یک زن باید برای داوری، سفر کند. اگر شما بخواهید در کشوری دیگر قضاوت کنید، به اجازه همسرتان نیاز دارید و همین موضوع باعث شد خیلی از داوران ما جا بمانند. امروزه همه چیز عوض شده است و لیگ‌های فوتسال زنان فعال هستند. ۵۰ داور در لیگ اصلی و ۱۰۰ داور در تمام کشور فعالیت می‌کنند.
احساس می‌کنید که شما در این عرصه پیشگام بوده اید؟
بله، به شخصه خودم و دیگر زنان داور را پیشگام می‌دانم. خیلی از این زن‌ها به دنبال پیشرفت کردن هستند. وقتی من به یک رقابتی دعوت شدم، شاید در ابتدا موضوع خیلی مثبت جلوه نمی‌کرد، به خصوص از نگاه مردان ولی پس از گذشت مدتی، مردان سرزمینم نیز پیشرفت ما را دیدند و موضوع را قبول کردند. حالا آنها به ما باور دارند و اعتماد می‌کنند.
