حامد اسماعیلی – پایگاه خبری ورزش زنان ایران :سارا بهمنیار به برنز جهان رسید، با انگیزه و در قواره یک قهرمان برای آینده… مدالی که او گرفت یک نماد بود، نماد همه آن چیزهایی که نداشته ایم اما با سلاح خواستن به دست آورده ایم.
مدال روی سینه سارا بهمنیار نماد مبارزه است. مبارزه گروهی که برای حضور در یک مسابقه بزرگ ، معماهای حل نشده زیادی را پیش رو داشت. معماهایی که وجودشان یعنی یک جنگ نابرابر بین ما و رقبا.
بدون پول ، بدون اردوی مشترک ، بدون تدارک استاندارد برای حضور در مسابقات جهانی و تشکیلاتی که با انگشت های روی کیبورد تلاش می کردند تیم ملی موفق نشود. پایین آوردن پرچم به بهای مشت های مجازی بر صورت چند نفر.
گذر کنیم. خوب نگاه کنید. این ، سارا بهمنیار است. چند نفر از ما پیش بینی می کرد او با مدال از اسپانیا برگردد ؟ بله! آن مدال یادآور خیلی چیزهاست. یادآور امیدهای جاویدان و مبارزه با دست خالی. لعنت به این روزهای سخت ، زندگی ما ، ورزش ما که درست در بدترین نقطه ممکن، در راه المپیک توکیو ، کاراته کاهای امیدوارمان را گاهی ناامید می کند.
اما مدال روی سینه دختر گیلانی می‌تواند ما را یاد یک دلگرمی بزرگ هم بیاندازد. ایستادگی و تسلیم ناپذیری. نگاهی به هر یک از آن ها بیندازید . از پگاه زنگنه و فاطمه چالاکی که خود را احیا کردند و حمیده. صبور نجیب و با ریشه های محکم. آن ها مجبور بوده اند در چند جبهه بجنگند. با کمبودها ، هزینه ها و کسانی که بدشان نمی آمد آن ها با دست خالی به خانه برگردند.
خسته نباشی تیم. نه این که به قول برخی فقط “کاتا” خسته نباشد. انسانیت می گوید آن ها سربازان ما بودند. با لباس های سفید. خسته های هرگز از پا ننشسته. آن ها که باج نمی دهند. نه اینجا و نه آن جا.
