حامد اسماعیلی – پایگاه خبری ورزش زنان ایران : دختران هندبالیست مسافر ژاپن هستند. نه از تیمی حرف می زنیم که مدعی سکو است و نه تیمی که قرار است دستاوردی ویژه برای ورزش ایران به همراه بیاورد اما در هر صورت این تیم ملی است. با پرچمی که در اوج اختلاف ما را کنار هم جمع می کند.
یادمان نرفته که این تیم ، تیم ما چه شرایط دشواری را برای حضور در مسابقات قهرمانی آسیا پشت سر گذاشته. همچنان این تیم با فاصله ، مظلوم ترین تیم ملی ما در همه دوران هاست و همیشه درگیر با تلاطم و طوفان. با دیواری کوتاه و اسیر اشتباهات فراوان از سوی بزرگ و کوچک.
از تمام اتفاقات گذشته تاکنون که گذر کنیم به 18 جوان می رسیم که پرچم ما را روی سینه دارند. با متر و معیار یک تیم ملی ، یک تیم حرفه ای که ملاک موفقیت را مدیریت صحیح ، کادر فنی قوی ، برنامه آماده سازی حرفه ای و بازی های تدارکاتی استاندارد ارزیابی می کند ما همه آن چه خوبان دارند ، یکجا نداریم اما آخرین امید ما را بازیکنان ما تشکیل می دهند.
برای سربازی بی سلاح ، جنگیدن تا پای جان انتخابی برای سربلندی است. کسی به آن ها که تسلیم می شوند نه گوش می دهد و نه افتخار می کند. ما ایرانی ها ، مردمان شرایط سختیم. مقاومت می کنیم ، دم نمی زنیم و از نجابتی درونی آمیخته با دست های خالی ما ، موفقیت های بزرگ و تعجب برانگیز سر بر می آورد. نمونه آن را چندی قبل در لیگ قهرمانان آسیا دیدیدم. آن ها تعریف جدیدی از مقاومت خلق کردند و الهام بخش همه ی ما شدند.
چه امروز که این تیم به ژاپن می رود و چه روزی که با هر نتیجه ای باز می گردد ، نتیجه ملاک عمل نخواهد بود. هر موفقیتی یا هر شکستی ، نمادی از توانایی واقعی تک تک این دختران نیست. آن ها باز هم ایرانی وار ، با دست خالی و با تکیه بر شحاعت های به ارث برده از پدرانشان ، پا به مسابقاتی می گذارند که در آن فقط یک چیز مهم است: سربلند کار را به اتمام برسانی.
آیا با شجاعت می توان کارهای بزرگ کرد؟ شجاعت یک اکسیر است. اکسیری که اثرش مثل قصه ها جاودانه نیست اما در بزنگاه ها دست ما را می گیرد. کنار هم بودن به ما قدرت می دهد و این ، برای جامعه ایرانی ما در روزهای سخت ، یک نسخه تسکین دهنده است.
در میدان جنگ ، هر اندازه که برنامه بد و فرمانده نالایق داشته باشید اما باز هم چشم امید به سربازهای میانه میدان است. آن ها با شجاعتشان ورق را بر می گردانند. تک تک شما 18 نفر ، به افسانه های ایران پناه ببرید. این افسانه ها ، این تاریخ غنی ، تفاوت ما و آن هاست. برای زنده ماندن تلاش کنید و آن جا که زمان مرگ بود ، ایستاده بمیرید.
