حامد اسماعیلی / آی دبلیو اسپورتس – خصوصیت متضاد و در عین حال جذاب یک هنر زیبا در همسایگی نمایشی جنگجویانه شاید در هیچ رشته ورزشی به اندازه ووشو دیده نشود. نه در کاراته، نه در تکواندو ، نه در جودو و نه در هیچ رشته رزم محور دیگر، این تضاد تا این اندازه تضاد افسونگری نیست.
دختران ووشوکار ما چه آن‌ها که بر روی تشک ساندا، عرق ریخته‌اند، آسیب دیده‌اند، جنگیده‌اند و چشم در چشم حریف دست از تلاش نکشیده‌اند از یک سو و چه آن‌ها که با روحیاتی دخترانه‌تر نسبت به خواهران ناتنی سانداکار، در تالو با شمشیر و نیزه و گاهی با دست خالی زیبایی آفریده‌اند همگی بخش مهمی از این خانواده صمیمی‌اند.
با شنیدن نام ووشو چه به خاطر می‌آوریم جز خاطره سازی خواهران منصوریان که بارها تکرار شده، قبل تر خدیجه آزادپور را ، بیان شیرین زهرا کیانی پس از مدالش در جاکارتا را، شوق و انرژی خستگی ناپذیر صدیقه دریایی و کیمیا شوشتری را و نگاه‌های گاهی مضطرب الهام صادقی ، لیلا بندانی و دیگران.
در پس اشک‌های شهربانو پس از نقره جاکارتا روح بلندی وجود دارد. بی توجه به آن که اصلاً ووشو چیست، آن چه ما را به نسبت به همه آن‌ها وادار به احترام می‌کند مسیری است که برگزیده‌اند. مسیری توام با اشک، آسیب دیدگی نظیر آن چه برای مائده هاشمی رخ داد و تحمل فشارهایی که یک دختر ورزشکار برای باقی ماندن در میدان باید به جان بخرد.
در روز جهانی ووشو، احترامی تمام قد بگذاریم به همه خانواده. به دختران و مادران. به مربیانمان که گهگاه به جای خانواده، در کنار ووشو ایستادند. به شمشیر و نیزه به دست‌ها. به مشت‌های بغض آلود به کیسه بوکس‌ها. به لبخندهای پیروزی و به بغض‌های شکست. به افتخار آفرینان ما در خارج از خاکمان و به هر کسی که برای این خانواده قدمی برداشت.
این ووشو است. تلفیق شگفت انگیز دختران مبارز ، دختران هنرمند. این نوشتار به مناسبت روز جهانی ووشو تقدیم به دختران ما.
