حامد اسماعیلی – آی دبلیو اسپورتس؛ پیش از این که تیم ملی والیبال بانوان برای حضور در مسابقات قهرمانی آسیا به کره جنوبی اعزام شود امیدواری زیادی در مورد نتایج این تیم در تورنمنت پیش رو وجود داشت و روند رو به رشد ملی پوشان در ماه‌های اخیر این باور را تقویت می‌کرد.
نتایج ایران در کاپ آسیا در تابستان ۹۷ و پیوستن ۳ بازیکن ایرانی به باشگاه‌های ترکیه و قرار گرفتن در فشار حرفه‌ای لیگ این کشور به همراه مدیریت فنی جواد مهرگان دست به دست هم داده بود تا همه چیز برای موفقیت تیم ملی در آسیا فراهم شود.
جواد مهرگان چند ماه قبل اعلام کرده بود: “تیم ملی را با آجرهایی که به سمت من پرتاب می‌شود می‌سازم”. او تلویحاً از وجود موانع و دست و پنجه نرم کردن با مخالفانش خبر داده بود و بدیهی است که قرار گرفتن او در پست هدایت تیم ملی والیبال بانوان اتفاقی ویژه برای او محسوب می‌شد.
آیا مهرگان از آجرهایی که به سمتش پرتاب شد تیم ملی باشخصیتی ساخت؟ این که ایران با وجود مهرگان پیشرفت کرده است یا خیر، یک بحث است و این که آیا تیم ملی در کره جنوبی انتظارات را برآورده کرده یا خیر بحث دیگر. پیش از مسابقات قهرمانی آسیا تاکید کردیم که انتظارات از تیم ملی بالا رفته است و مایدا چیچیچ سرمربی سابق تیم ملی نیز این موضوع را تأیید کرد.
هفتم شدن در دوره گذشته مسابقات قهرمانی آسیا ناکامی به حساب نمی‌آمد زیرا انتظاری از ایران وجود نداشت اما هفتم شدن در ۲۰۱۹ سئول برای تیم ملی دست کمی از ناکامی ندارد زیرا زمینه سازی ذهنی برای عموم، شانس ایران برای رسیدن به جمع ۴ تیم را ایجاد کرد.
شکست برابر کره جنوبی اتفاقی غیر قابل پیش بینی نبود اما این امید وجود داشت که ایران به سطحی رسیده باشد که بتواند از پس چین تایپه و قزاقستان برآید. این موفقیت اما به دست نیامد و پیروزی بر هنگ کنگ و اندونزی (دومی در ست پنجم) تنها پیروزی‌های ایران را رقم زد.
جواد مهرگان پیش از بازی با قزاقستان گفته بود که برایش مهم نیست که تیم نتیجه بگیرد یا نه. برای او مهم است که تیم ملی والیبال بانوان به تیم باکیفیت‌تری تبدیل شده باشد. این موضوع، یک دیدگاه آرمانی است. البته که به طور منصفانه، ایران از نظر فنی تیم بهتری نسبت به قبل است اما در نهایت نمی‌توان از نتایج به آسانی عبور کرد.
مورد دیگری که جواد مهرگان نیز به آن اشاره کرده و البته مائده برهانی کاپیتان تیم ملی نیز بر آن تاکید کرده است، تفاوت ایران با رقبا در زمینه تجربه بین المللی و بازی‌های پرتعداد و مفید است. ایران پیش از مسابقات قهرمانی آسیا جز حضور در تورنمنتی دانشگاهی و سطح پایین در شرق اروپا مسابقه تدارکاتی قابل توجهی نداشت.
به عبارت دیگر، بازیکنان ایران با وجود همه تمرینات پرفشار هنوز به اندازه کافی میدان بین المللی مفید و با برنامه ندیده‌اند و آماده رقابت در این سطح نیستند. این موضوع، اهمیت این که تیم ملی پس از مسابقات سئول رها شود یا برای آن برنامه‌ای منطقی تدوین شود را مشخص می‌کند.
مونا آشفته به عنوان سرمایه جوان ما به همراه مائده برهانی و مهسا صابری بازیکنان لژیونر ما هستند و حضور آن‌ها در لیگ ترکیه به پیشرفت آن ها کمک کرده است اما ایران هنوز در زمین مسابقه، تیمی است که با اشتباهات فردی در لحظات کلیدی مواجه می‌شود و از توان بالایی برای بازگشت به بازی پس از گذر از بحران برخوردار نیست.
بازی با اندونزی و تبدیل شکست به پیروزی، نقطه عطف کار تیم ملی والیبال در کره جنوبی بود به طوری که ایران سرانجام بازگشت را یاد گرفت. تصور کنید ایران پیش از شروع تورنمنت این فرصت را پیدا می‌کرد که با تیم‌هایی در سطح همین رقبا در بازی‌های تدارکاتی به میدان می‌رفت. در آن صورت آیا جسارت بازی با اندونزی در بازی‌های قبل پدیدار نمی‌شد؟
ایران به پایان راه خود در مسابقات قهرمانی آسیا رسیده است. با وجود این که نتیجه قابل قبولی به دست نیامده اما جواد مهرگان در حال ساخت تیم است و البته او تنها بخشی از ماجراست. مهم این است که او و تیم ملی چگونه پشتیبانی شوند و تا چه اندازه از آن‌ها حمایت صورت گیرد.
اگر مهرگان در تیم ملی والیبال بانوان باقی بماند – که منطقی‌ترین گزینه ممکن به نظر می‌رسد – آموزه‌های سئول به او کمک می‌کند تا انتظارات را در آینده پاسخ دهد. فراموش نکنیم تیم ملی حلقه‌ای از زنجیر توسعه والیبال بانوان است و والیبال ایران در بخش ساختار و آموزش به تحولی آشکار نیاز دارد.
