به گزارش رسانه ورزش زنان ایران IWSports ؛ با نگاهی به گذشته ورزش زنان در ایران ، سوابقی از حضور باشگاه استقلال در عرصه ورزش بانوان وجود دارد. سوابقی به مراتب پررنگ تر از رقیب سرخ رنگش به طوری که آن ها تا همیندو فصل قبل هم در لیگ فوتبال بانوان حضور داشتند اما در هر حال نه آن ها و نه قرمزها باری از روی دوش ورزش بانوان ایران بر نمی دارند.
پرداخت هزینه حداقل یک تیم ورزشی بانوان از سوی استقلال یا پرسپولیس برای هیچ یک از سرخابی ها کاری ندارد. برای مثال بودجه یک سال یک تیم فوتبال یا فوتسال بانوان برای آن ها به اندازه بخشی از قرارداد یک بازیکن است اما سرخابی ها ترجیح می دهند خود را با بخش بانوان درگیر نکنند.
علت این اجتناب چیزی نیست جز ترس و احتیاط. ترس از درگیر شدن با حاشیه هایی که در هر صورت ممکن است برای هر تیمی ایجاد شود و استقلال و پرسپولیس همیشه با آن درگیر بوده و خواهند بود. این ترس کاذب اما به ورزش بانوان ضربه می زند.
این سوال ما از استقلال و پرسپولیس است: آیا به سپاهان ، ذوب آهن ، پیکان و پالایش نفت آبادان به واسطه حضور در عرصه ورزش بانوان آسیبی رسیده؟ آیا جز این است که جامعه ورزش ایران با احترام به آن ها می نگرد؟
استقلال و پرسپولیس خدایگان حاشیه اند اما ترس آن ها از این است که در ماجرایی پای یک زن در میان باشد و اگر آن زن ، بازیکن و مربی آن ها باشد مجموعه آن باشگاه را به چالش می کشد. این، نوعی بدبینی است. نگرش به نیمه خالی لیوان ، وقتی نیمه پری هم وجود دارد اما ظاهرا مدیران 2 باشگاه توجهی به ظرفیت هایی که کار در حوزه بانوان برای آن ها ایجاد می کند ندارند.
استقلال و پرسپولیس همچنان تک جنسیتی ادامه می دهند آن هم در شرایطی که بخش قابل توجهی از هواداران میلیونی آن ها را جنس مخالف تشکیل می دهند. ورزش زنان ایران به سرخابی ها مدیون نیست. درست بر خلاف سپاهان و ذوب آهن و دیگر باشگاه های ایثارگر که چشم و چراغ ورزش بانوان ایران هستند.
*حامد اسماعیلی
