میترانوری – آی دبلیو اسپورتس : امروزه رعایت حقوق زنان یکی از موضوع‌های مهم و مورد توجه جامعه جهانی است. بدیهی است زنان همانند مردان از منابع با ارزش جامعه به شمار می‌روند و همدوش آنان نقش عمده‌ای در توسعه پایدار دارند.
تحول نقش زن و افزایش مشارکت وی در فعالیت‌های اجتماعی و اقتصادی، یکی از شاخص‌های توسعة کشورها به شمار می‌رود.نتایج حاصل از تحقیقات نشان می‌دهد که در ایران، افزایش دسترسی زنان به آموزش و اخذ مدارک عالی دانشگاهی و نیز افزایش متخصصان زن در جامعه، به ارتقای موقعیت آنان در بازار کار منجر نشده و نرخ مشارکت زنان و مردان در این زمینه به نحو چشمگیری متفاوت است.
این امر به خصوص در زمینه احراز پست‌های مدیریتی در رده‌های بالای دستگاه ورزش بارزتر است. در دهه‌های اخیر حضور زنان در بازی‌های المپیک رشد چشمگیری یافته، به طوری که در بازی‌های المپیک ۲۰۰۴ آتن، ۴۶ درصد از ۱۰۸۶۴ شرکت کننده زن بودند.
بنابراین درحالی که برابری واقعی در رقابت‌ها بین زنان و مردان به هم نزدیک می‌شود، تعداد زنانی که در مسئولیت رهبری تیم‌ها هستند هنوز محدود است. برای مثال در بازی‌های المپیک ۲۰۰۰ سیدنی ۸ درصد از تیم‌ها به رهبری زنان هدایت می‌شدند و فقط یک زن در مقایسه با ۲۵ مدیر مرد وجود داشت.
در کشور ما ایران، نقش و تأثیر زنان در فعالیت‌ها به خصوص در سال‌های اخیر چشمگیر بوده است؛ اما هنوز هم ظرفیت‌های بسیار بالقوه ای در زمینه فعالیت‌های مدیریتی وجود دارد که به دلایل گوناگون بدون استفاد مانده‌اند.
از دیدگاه تاریخی همواره زنان در پست‌هایی قرار گرفته بوده‌اند که ناگزیرند کارهای تکراری انجام دهند و پست‌هایی در سطوح پایین احراز کنند. نمونه این وضعیت در فدراسیون‌های ورزشی کشورمان، که بانوان به عنوان نایب رئیس فعالیت می‌کنند، مشاهده می‌شود و به ندرت مسئولیت‌های مدیران صفی را برعهده داشتند. بنابراین مدیران زن کمتر درگیر وظایف مدیران صفی سازمان‌ها بوده‌اند.
نکته قابل توجه دیگر این است که مدیران ارشد وزارت ورزش وجوانان قانون نانوشته ای دارند که از چند رشته ورزشی نظیر ژیمناستیک، شطرنج، بدمینتون، اسکواش وگلف بعنوان رشته‌هایی که می‌شوند از زنان در راس مدیریتی آنها استفاده کرد یاد می‌کنند و در واقع بر اساس ماهیت رشته‌های ورزشی در خصوص اعتماد کردن به یک مدیر زن یا مرد از آن نام می‌برند.
پس در اینجا بحث ورزش حرفه‌ای و اعتماد کردن به افراد بر اساس تجربه، سوابق شغلی و حرفه‌ای و مهم‌تر از همه شایسته سالاری از بین خواهد رفت و نتیجه‌ای جز سرخوردگی و بی اعتمادی در بر نخواهد داشت.
بایستی اذعان داشت که امروزه توانمندسازی زنان و مشارکت کامل آنان بر پایه برابری و شایسته سالاری و به دور از نگاه جنسیتی، در همه زمینه‌ها از جمله در فرآیند تصمیم سازی، تصمیم گیری و مدیریت جامعه یکی از پیش نیازهای توسعه پایداراست که کشور ما سخت بدان نیازمند است. زمانی تداوم و شتاب توسعه رخ خواهد داد که زن و مرد دوشادوش یکدیگر مسئولیت توسعه را بر عهده بگیرند.
تحقیقات زیادی علل حضور کمرنگ زنان در پست‌های مدیریتی را در سازمان‌های ورزشی و غیرورزشی بررسی کرده‌اند، پاره‌ای از این تحقیقات عواملی مانند سقف شیشه‌ای، کلیشه جنسیت، تبعیض جنسیت، حمایت رهبر، حمایت خانواده، تضاد بین کار و خانواده، روابط در کار و غیره را که با یکدیگر همپوشانی نیز دارند بررسی کرده‌اند.
امید به اینکه محدودیت‌های ارتقای زنان برای به کارگیری بهینه توانمندی‌های مدیریتی در سازمان‌های ورزشی کشور، شناسایی شود و با برنامه ریزی صحیح، زمینه مشارکت بیشتر زنان شایسته و توانمند در تصمیم گیری های ورزشی کشور فراهم آید.
