حامد اسماعیلی – پایگاه خبری ورزش زنان ایران : اگر امروز کاراته ایران را با حمیده عباسعلی، سارا بهمنیار، رزیتا علیپور، خاکسار و سایرین می‌شناسید، بهتر است خود را برای شنیدن نام‌های تازه آماده کنید. کاراته با سمانه خوش قدم خود را برای تغییر نسل تدریجی آماده می‌کند.
نگین آلتونی ۱۹ ساله و اهل ایلام است. در سال ۹۶ برای اولین بار به تیم ملی کاراته جوانان فراخوانده شد و این، شروع دوران تازه ای برای کاراته کای بااخلاق ایلامی بود. گرچه در اولین اعزام به مسابقات جهانی صاحب موفقیتی نشد اما در ادامه در مسابقات قهرمانی آسیا در ژاپن مدال طلا را به دست آورد و سپس در لیگ جهانی جوانان در کرواسی که حکم کسب سهمیه المپیک جوانان ۲۰۱۸ بوئنوس آیرس آرژانتین را داشت توانست سوم و المپیکی شود.
المپیک جوانان آرژانتین برای او با کسب ارزشمندترین مدال دوران ورزشی اش همراه بود به طوری که توانست در خاک آمریکای جنوبی مدال برنز المپیک جوانان را به دست بیاورد. او اولین ملی پوش کاراته کای ایلام و اولین المپیکی استانش به حساب می‌آید. البته به خاطر حضور در اردوهای ملی، او مدت زیادی است که در تهران تمرین می‌کند. در ایلام که بود، مجبور بود با شرایط سخت بجنگد. با کمبودها، انرژی‌های منفی و کلمات.
نگین حدود یک سال بدون مربی بود و مجبور بود با پدرش در پارک تمرین کند. به سختی قابل باور است که او توانسته باشد بدون مربی و با تمرین در پارک، به تیم ملی برسد اما به هر حال او نگین آلتونی است. در ایام عید که همه سرگرم سفر و تفریح بودند او برای ۲ ساعت تمرین در نزدیک ترین شهر، ۶ ساعت در راه بود. جز پدر و مادرش، کسی پشت او نبود. او امروز و همچنین در آینده نزدیک می‌تواند با افتخار از رنج‌های برده و خاموشی، سخن بگوید. این گزیده اظهارات دختر ایلامی است:
آنها مسابقه می‌دادند و ما در خانه بودیم
“متاسفانه به دلیل نبود بودجه، تیم ملی نه به مسابقات آسیایی اعزام شد و نه به مسابقات جهانی. بر خلاف رویاهایی که در سر داشتیم، تیم امید اعزامی نداشت و این اتفاق تلخی برای من و سایرین بود. این موضوع، انگیزه‌ها را کم کرد. همان‌هایی که ما آنها را در ژاپن و کرواسی شکست داده بودیم در فرصت غیبت ما در مسابقات بین المللی استفاده کردند، میدان دیدند و مدال گرفتند. در سالی که به مسابقات جهانی جوانان اسپانیا اعزام شدم در دور سوم به کاراته کای مکزیک یک بر صفر باختم و حسرت مدال جهانی با من ماند اما همیشه با خودم فکر می‌کردم که جای دیگری، این شکست را جبران می‌کنم. همیشه فکر می‌کردم که در مسابقات جهانی بعدی که همین آبان ۹۸ بود، فرصت جبران به دست می آورم اما ما در خانه ماندیم و آنها مسابقه دادند. آنها با مدال‌ها عکس گرفتند و ما اینجا بودیم. این برای یک ورزشکار، ناامید کننده است.”
اگر در لیگ جهانی حضور داشتم رتبه ام ۳۰ بود
“رتبه من در رنکینگ جهانی وزن منهای ۶۸ کیلوگرم زیر ۱۰۰ بود و می‌توانستم هم در سری آ و هم در پرمیر لیگ جهانی شرکت کنم. به همین دلیل پس از حضور سمانه خوش قدم در تیم ملی بزرگسالان، من هم وارد اردو شدم. خوشحالم که حمیده عباسعلی سهمیه المپیک کسب کرد و امیدوارم ۲ کاراته کای دیگر ایران هم المپیکی شوند و تاریخ سازی های خانم خوش قدم ادامه پیدا کند. او را خیلی دوست دارم زیرا یک سال در کنار او در اردوهای ملی شرایط ایده آلی داشتم و از بودن در کنار ایشان لذت بردم.
حضور در لیگ جهانی مستلزم این است که یا هزینه اعزام شما تقبل شود و یا خودتان آن را پرداخت کنید. فدراسیون کاراته روی چند نفری که شانس المپیکی شدن داشتند سرمایه گذاری کرده بود و برای من هم پرداخت هزینه‌ها به صورت شخصی مقدور نبود. اگر می‌توانستم در لیگ جهانی شرکت کنم می دانم که حداقل حالا در بین ۳۰ نفر برتر رنکینگ حضور داشتم.”
می‌خواهم در هانگ ژو ۲۰۲۲ حاضر باشم
“تابستان سال ۹۸ در کاراته وان داخلی شرکت کردم و پس از آن انگیزه‌ای برای ادامه حضور در این مسابقات نبود چون کاراته وان‌ها وضعیت داوری مناسبی ندارد. در لیگ برتر و سوپر لیگ، احساس می‌کنم سطح فنی این لیگ‌ها نیاز به ارتقا دارد. خودم در سوپر لیگ بازیکن تیم شهرداری سمنان هستم و سوپر لیگ برای بازیکنانی که انگیزه آنها همین سطح است، لیگ خوبی است.”
“دومین سال حضورم در رده سنی امید است اما می‌خواهم در رده بزرگسالان فیکس تیم ملی شوم و از همه مهم‌تر برای بازی‌های آسیایی هانگ ژو ۲۰۲۲ انگیزه زیادی دارم. در سال ۹۹ مسابقات قهرمانی آسیا و قهرمانی جهان در رده بزرگسالان برگزار می‌شود. سفت و سخت تمرین می‌کنم و می‌خواهم اتفاقات خوشی را رقم بزنم.”
هنوز پاداش آسیا و المپیک را نگرفته‌ایم
“هم در مسابقات رده‌های پایه آسیا و هم در المپیک جوانان در بوئنوس آیرس مدال گرفتم اما هیچکدام از ما (به همراه فاطمه خنکدار و مبینا حیدری) پاداشی بابت این مدال‌ها دریافت نکردیم. حتی به دفتر دبیرکل کمیته ملی المپیک هم رفتیم اما با گذشت ۲ سال از زمان مدال آوری، هنوز به نتیجه نرسیده‌ایم. پاداش، هدف نیست اما عامل انگیزشی است.”
اطلاعات خبر: *نویسنده: حامد اسماعیلی *منبع: اختصاصی*انتشار ۰۷ اردیبهشت ۱۳۹۹- ساعت: ۰۹:۱۵
