پایگاه خبری ورزش زنان ایران : سال ۲۰۱۷، ایران میزبان اولین مسابقات بین المللی جوانان بود، که در استان سمنان برگزار می‌شد. این مسابقات برای من و برای تیم ملی مسابقه‌ای مهم و جزء آخرین مسابقات بین المللی رده سنی جوانان بود که می‌توانستم در آن شرکت کنم.
از نظر من اولین‌ها و آخرین‌ها هرگز از ذهن پاک نمی‌شوند و به گونه‌ای در تاریخ زندگی انسان جایگاهی همیشگی پیدا می‌کنند.همه چیز خیلی خوب پیش می‌رفت. اردوی آمادگی برای مسابقه اول در تهران برگزار شد و هفته آخر در سمنان به انجام رسید.
تا روز آخر تمرینات تهران حس خیلی خوبی داشتم، آماده بودم و انگیزه زیادی داشتم تا اینکه به علت نامشخصی مسموم شدم. شبی که قرار بود به همراه تیم به سمنان برویم از ساعت ۱۱ شب تا ۳ نیمه شب در بیمارستان درگیر درمان بودم و فدراسیون بدمینتون اجازه داد که با ۲ روز تاخیر همراه یکی دیگر از مربیان عازم سمنان شوم.
هرگز فراموش نمی‌کنم که آن ۲ روز چقدر سخت گذشت. بدنم آب زیادی از دست داده بود و میلی به غذا نداشتم و ضعف زیادی بر من حاکم شده بود. این، تنها مسمومیت نبود بلکه به نوعی بیماری ویروسی مبتلا شده بودم.
از طرفی تنها ۵ روز تا مسابقات زمان داشتم و قصد نداشتم این فرصت را از دست بدهم. مادرم تمام مدت از من پرستاری می‌کرد شاید اگر مراقبت‌های او نبود، ضعیف و ضعیف‌تر می‌شدم.
۲ روز گذشت و زمان حرکت رسیده بود اما من هنوز ضعیف بودم و توان تمرین نداشتم. صبح راهی سمنان شدیم و در تمرین صبح حاضر شدم. بدنم حدود ۳۰ دقیقه توان و تحمل فشار تمرین را داشت ولی بعد دوباره دچار سر درد و ضعف شدم.
مربیان تیم ملی اجازه دادند که عصر در تمرین حاضر نشوم و استراحت کنم اما حتی این استراحت هم فایده‌ای نداشت، هر چه زمان بیشتر سپری می‌شد بیشتر ناتوان می‌شدم، تا اینکه سرپرست تیم با هماهنگی با فدراسیون با خانواده ام تماس گرفتند و پدرم ساعت ۲ نیمه شب به سمنان رسید تا برای بهبود به تهران بازگردم. ۴ روز تا شروع مسابقات باقی مانده بود.
سری کامل یادداشت های ثمین عابد خجسته را در این تگ دنبال کنید: یادداشت ها
