در ورزش زنان، معدود فعالیت های رسانه ای صورت گرفته به طور معمول فضایی توام با تحسین داشته است. ورزشی که دیده نمی شود اجازه تحلیل فنی نقادانه را به کارشناسان نمی دهد در نتیجه چیزی جز تحسین و تمجید و مباحثی با موضوع گل و بلبل باقی نمی ماند.
بدین سان است که زمانی که رسانه ها اقدام به انتقاد می کنند یا نظر خود را بیان می کنند در این فضا با پدیده انتقاد ناپذیری مواجه می شوند. این پدیده عجیب نیست. این، انعکاسی از بدعادت شدن در طی ماه ها و سال ها است و از انتقاد ناپذیری در ادامه به سکون و توقف می انجامد، درخت خودشیفتگی را بارور می سازد و درها را به سوی کسب احترام و منزلت می بندد.
در ورزش زنان، انتقاد یک فرصت است و راهی برای حرفه ای شدن. همه به خوبی می دانیم نقد سازنده و نقد مخرب تا چه اندازه تفاوت دارند. با این حال، این موضوع به شعاری تبدیل شده برای نشنیدن نقدهای سازنده.
اگر از بسیاری از کارشناسان در مورد مشکلات ورزش زنان بپرسید آن ها از نبود حامی مالی و برخوردهای تبعیض آمیز و موارد تکراری و البته صحیح دیگر حرف می زنند اما بگذارید شما را با این آسیب آشنا کنم که نقد ناپذیری به شکلی نامحسوس، یکی از موانع بزرگ بر سر راه رشد ورزش زنان است. چه نزد باشگاه ها، چه نزد مسئولان ورزشی، چه ورزشکاران و چه مربیان.
*عکس تزیینی است
