شاید مدالی که کیمیا در ریو به دست آورد ، توانسته باشد تکواندو را در جایگاهی رفیع نسبت به سایر رقبا قرار دهد اما روزهای خوبی که امروز در تکواندو داریم ، از آرامش خیال بابت در اختیار داشتن ستاره های جوان تا پرستیژ تکواندو در سطح جامعه ، حاصل تلاش یک خانواده بزرگ است. یک زنجیر محکم.
تا ساعاتی دیگر بچه های ما پا به میدان قهرمانی آسیا می گذارند. سراسر انگیزه و با گذراندن روزهای سخت و تمرینات پرفشار. این راهی است که انتخاب کرده اند. راهی به سوی افتخار و البته که کسب هیچ افتخاری جز از مسیری پرسنگلاخ عبور نمی کند.
پس از این هفته های سخت ، آن ها می روند تا یک بار دیگر مردم را شاد کنند. مهرو کمرانی و دیگران ماه ها برای این تیم زحمت کشیده اند . کیمیا با مصدومیت دست و پنجه نرم می کند اما غیرتش بر این آسیب دیدگی می چربد. ما به عزم جزم ناهید و سودابه ، به انگیزه طیبه پارسا ، به استحقاق کیانا و به جنگاوری زهرا پور اسماعیل و ملیکا میر حسینی ایمان داریم.
آن ها برای ما عزیزند چون دختران یک ملت اند. شجاعت و عزت نفس، آن ها را جنگجویانی واقعی نه در میانه شیاپ چانگ، که در قلب ما می سازد. قهرمان سازی پس از موفقیت، فرهنگ ماست. شکست خورده هایی که باید سرزنش شوند و قهرمانانی که مقدس هستند. درباره‌شان داستان می‌سازند و روایت‌های آن‌ها دهان به دهان می‌چرخد.
اما بیاید ما ، امید داشته باشیم به تک تک دخترانمان . همه آن ها برای ما مقدس اند به خاطر تلاش هایشان برای یک زندگی جنگویانه ، برای همه عرق هایی که ریختند ، برای آسیب ها ، برای پرچم ، برای ایران. بی آن که مهم باشد از دل این تورنمنت ، چند مدال و عنوان برای ایران بیرون می آید.
دختران تیم ملی تکواندو تابعی از همه ما هستند. مشتی نمونه خروار. اقلیتی قدرتمند که روزهای سختی را سپری کرده اند. تمرین زیاد ، استراحت کم و دستمزد پایین و البته سطح انتظار از آن ها به سقف چسبیده. اما رها کنیم که حالا وقت شادی است. به یاد داشته باشید که با دستانی خالی هم «ماییم و نوای بی‌نوایی بسم‌الله اگر حریف مایی».
تیم‌ملی عزیز! شما را به خدا سپردیم ؛ به خدا و قلب هایی که برای شما دعا می کنند.
- حامد اسماعیلی
