به گزارش “آی دبلیو اسپورتس” رسانه دختران قهرمان ایران؛ لیگ برتر بسکتبال بانوان این روزها در آخرین مراحل دور گروهی قرار دارد و نمایش درخشان نارسینا همه را متعجب کرده است.
نارسینا در گروهی که بیشتر شبیه باتلاقی با شانس بقای صفر بود بدون شکست در صدر است و همه اسم و رسم دارها را از دم تیغ گذرانده اما چهره ویژه این تیم یک آمریکایی است.
شوماری هریس گارد رأس نارسینا در لاس وگاس نوادا متولد و بزرگ شده است. در دسامبر 2017 کالج را با فارغ‌التحصیلی به پایان رساند و این سومین سال است که در خارج از کشور بسکتبال حرفه‌ای بازی می‌کند.
این گفتگو به مناسبت تولد 26 سالگی شوماری انجام شده است. برای او در ایران، روزهای خوشی آرزو می‌کنیم.
* پیوستن یک آمریکایی به لیگ بسکتبال زنان ایران عجیب بود. چه شد که از ایران سر درآوردی؟
شوماری هریس : در ژوئن سال 2020 من به یک Pro day (دوره تمرینی پیش فصل یک روزه) دعوت شدم و به دنبال چالش جدیدی بودم. چند ماه بعد دایی من که میزبان آن اردو بود به من گفت پیشنهادی از طرف ایران وجود دارد و یک تیم ایرانی به دنبال یک گارد رأس است.
این فقط یک جستجوی عادی برای یافتن بازیکن بود و آنها من را پیدا کردند و روند پیچیده‌ای نداشت. من حدس می‌زنم آنها واقعاً به حضور من در ایران علاقه‌مند بودند زیرا خیلی زود با من قرارداد امضا کردند.
*پس از مدتی زندگی در ایران می‌توانی درباره آن چه در ایران داریم صحبت کنی. نظرت درباره بسکتبال زنان ایران چیست؟
شوماری هریس : صادقانه بگویم که کیفیت بسکتبال ایران بهترین نیست اما می دانم که بسکتبال زنان در ایران به اندازه کشورهای توسعه یافته بسکتبال، در گذشته فعال نبوده و در حال حاضر هم مسابقات منطقه‌ای و دانشگاهی در ایران، رواج ندارد.
من فکر می‌کنم این هنوز یک فعالیت داوطلبانه و بر مبنای علائق شخصی است که مردم وقت خود را وقف بسکتبال می‌کنند.
اینجا فرصت‌های زیادی برای یک بسکتبالیست مانند آموزش حرفه‌ای و فعالیت ورزشی در کالج وجود ندارد بنابراین من به بازیکنان احترام می‌گذارم زیرا آنها آنچه را که از دستشان بر می‌آید با تمام وجود انجام می‌دهند و این باارزش است.
*تصویری دیدم که در حلقه بازیکنان نارسینا اشک می ریختید. قضیه از چه قرار بود؟
شوماری هریس : بله. همه ما آن روز احساساتی بودیم. آن روز بدون مربی بازی کردیم چون مادر مربی صبح روز بازی درگذشت و این برای همه ما اندوه بار بود.
*حضور یک آمریکایی در بسکتبال ایران با توجه به اختلافات سیاسی دو کشور برای شما یک چالش نبود؟ این احساس را نکردید که به کشوری می‌روید که با کشور شما دشمنی سیاسی دارد؟
شوماری هریس : صادقانه بگویم من از سیاست سررشته‌ای ندارم بنابراین تا زمان ورودم چیز زیادی در مورد اختلاف بین ایران و ایالات متحده نمی‌دانستم اما از زمانی اینجا بوده‌ام بسیاری از مردم به من گفتند که من یک چهره مورد احترام و اعتماد به عنوان یک آمریکایی هستم.
من همه چیز را بر اساس آن چه در تلویزیون گفته می‌شود قضاوت نمی‌کنم بنابراین خوشحالم که توانستم به ایران بیایم و تجربه خودم را داشته باشم. همه حتی وقتی در مغازه‌های مواد غذایی هستم با من با عشق و احترام برخورد می‌کنند.
می دانم که گاهی، اینها از روی کنجکاوی است زیرا بسیاری از مردم هرگز یک زن آمریکایی آفریقایی تبار را ندیده‌اند با این حال من خوشحالم که می‌توانم به آنها تجربه‌ای از مواجهه با یک میهمان از آمریکا هدیه کنم. ما انسان هستیم و اختلاف سیاسی بین دولت‌ها، داستانی برای آنهاست. ما زندگی خودمان را داریم.
*در مدتی که برای نارسینا بازی کرده‌اید بازیکنانی بوده‌اند که نظر شما را جلب کنند؟
شوماری هریس : بازیکن محبوب من در ایران یاسمن محمدی از تیم خودم، نارسینا است. او از روز اول برای من یک بازیکن برجسته به نظر رسید.
او مانند اغلب بازیکنان ایرانی، معمولی بازی نمی‌کند، مهارت خوبی دارد و از نظر ذهنی بازی را می‌فهمد. من همیشه می‌توانم برای انگیزه گرفتن، روی او حساب کنم و برعکس.
همچنین فکر می‌کنم مژگان خدادادی از نامی نو مهارت‌های فردی بسیار خوبی دارد و معصومه اسماعیل زاده توانایی محافظت از او را دارد زیرا او بازیکنی سریع و ارزشمند در زیر سبد و بیرون از منطقه پرتاب 2 امتیازی است.
یک بازیکن دیگر که فکر می‌کنم می‌تواند واقعاً خوب باشد نگین رسولی از مهرام است. او در صورت تمرین بیشتر، پتانسیل بسیار خوبی دارد.
*زندگی طولانی در ایران باید شما را به سبک زندگی ایرانی‌ها نزدیک کرده باشد. با رژیم غذایی ایرانی‌ها به مشکل نخوردید؟
شوماری هریس : غذای ایرانی در واقع مورد علاقه من نیست. فکر می‌کنم ایرانی‌ها ذائقه غذایی دیوانه‌واری دارند مخصوصاً به این دلیل که روی همه چیز آب لیمو می‌ریزند!
البته من همه چیز را امتحان می‌کنم و غذای مورد علاقه من در بین غذاهای ایرانی، فسنجان است اما خوردن یک غذای ایرانی، ترجیح من نیست.
عمدتاً غذای خودم را در محل اسکانم می‌پزم یا فست فود می‌خورم. اگر به یک رستوران بروم سعی می‌کنم یک غذای آمریکایی پیدا کنم.
*دیر یا زود به خانه بازخواهید گشت. تعریف شما از ایران برای دوستانتان چه خواهد بود؟
شوماری هریس : وقتی به آمریکا برگردم، در مورد همه چیزهایی که در اینجا دیده‌ام و تمام ساعات خوشی که با هم تیمی‌هایم داشته‌ام با دوستانم حرف خواهم زد. این یک تجربه خاص بوده است.
همچنین به آنها خواهم گفت که به جایی رفتم که آخر هفته‌ها از پنج شنبه و جمعه شروع می‌شود!
* در ایران برای اولین بار مجبور شدید از حجاب روی مو، دست و پاهایتان استفاده کنید. این، توان فنی شما را محدود نکرد؟
شوماری هریس : حجاب برای هر کسی که قبلاً مجبور نبوده است با آن بازی کند سخت است. می‌توانم بگویم حتی گاهی اوقات ناراحت کننده است.
حجاب باعث می‌شود شما به شکل دیوانه کننده‌ای، عرق کنید اما مثل هر چیز دیگری در زندگی، با تمرین به آن عادت می‌کنید. فکر می‌کنم پس از تجربه ایران، باید تلاش کنم به بازی بدون آن عادت کنم و به روال سابق برگردم.
* این کلمات را کوتاه توصیف کنید.
ندا عسگرنیا : کسی که خودش را وقف بسکتبال کرده، باهوش، آرام و مراقب همه چیز
ایران : جایی بسیار متفاوت
دونالد ترامپ : بدترین رئیس جمهور تاریخ آمریکا
صلح : وضعیتی وابسته به روان و ذهن مردم جهانی که همه باید برای آن تلاش کنیم. امیدوارم روزی دنیا به خاطر همه ما، بتواند صلح را در همان چشم اندازی که مردم دنیا شایسته‌اند ببیند.
English Vesrion
Interview with the American star of Narsina basketball team on the occasion of his 26th birthday
Las Vegas girl in Tehran | Shumari Harris talks about basketball, Fesenjan and politics
IWSPORTS – The Women’s Basketball Premier League is in the final stages of the group stage these days, and Narsina’s brilliant performance has surprised everyone
Narsina is unbeaten at the top of the group, which was more like a swamp with a zero chance of survival, and has gone through all the names and customs, but the special face of this team is an American
Born and raised in Las Vegas, Nevada, Shomari Harris, Narsina’s top guard player. He graduated from college in December 2017, and this is the third year that he has played professional basketball abroad
.This conversation took place on the occasion of Shomari’s twenty-sixth birthday. We wish her happy days in Iran
It was strange for an American to join the Iranian women’s basketball league. What made you come to Iran?
Shomari Harris : In last June I was invited to a pro day workout which is like an intimate combine because I was looking for a new job
A few months later my uncle, who also hosted the camp, told me there was an offer from Iran and they were looking for a point guard. It was a normal search and find but I guess they really liked me because they signed me soon after
After living in Iran for a while, you can talk about what we have in Iran. What is your opinion about Iranian women’s basketball?
Shomari Harris : To be honest I can say the quality of Iran’s basketball is not the best but I also know it has not been around nearly as long as the states or else where.
I think it is still an activity that people dedicate their time to but there are not as many opportunities here , such as training or going to college like other countries have so I respect the players because they do what they can
Wasn’t the presence of an American in Iranian basketball a challenge for you due to the political differences between the two countries? Didn’t you feel that you were going to a country that has a political enmity with your country?
Shomari Harris : To be honest I’m not bug in politics so I didn’t know much about the feud between Iran and the US until I arrived, but since I’ve been here many people have told me how I’m a great representation of an American.
I don’t judge everyone off things form the tv so I’m glad I was able to come and create my own opinion
Everyone shows me love and respect , even when I’m in the grocery stores. I know it’s all out of curiosity because many people have never seen an African American woman so I’m grateful I can give them an experience
?During the time you played for Narsina, were there any players that attracted your attention
Shomari Harris : My favorite player in Iran is Yasaman from Narsina. She has always stood out to me since the first day because does not play like the typical Iranian, she has a good skill set, and she understands the game the mentally.
I can always count on her to motivate me and vice versa. I also think Mozhgan from Nami Nou has good skills and Masoume has the ability to make it hard to guard her because she is fast but plays inside and out
One more player that I think would can be really good is Negin from Mahram. I see potential in her with more training
I saw a picture of you crying in the arms of your teammates. What was the matter? Was it the joy of victory
Yes and also everyone just had a bunch of emotions because we played without the coach that day. Her mom died the morning of the game
Long life in Iran should have brought you closer to the Iranian lifestyle. Didn’t you have a problem with the Iranian diet?
Shomari Harris : Iranian Food is not my favorite actually. I think Iranians have crazy taste buds especially because they squeeze lemon on everything
But I try everything and my favorite dish is Fesenjan. I mainly cook my own food at home or eat fast food. If I go to a restaurant I try to get the most American food I can find
?Sooner or later you will return home. What would be your definition of Iran for your friends
Shomari Harris: When I return back to the states I’ll tell my friends about all the things I’ve seen here and all the laughs I’ve shared with my teammates. I’ll also tell them how the weekends start on Thursday and Friday
For the first time in Iran, you had to use the hijab on your hair, hands and feet. Didn’t that limit your technical ability?
Shomari Harris: The hijab is hard for anyone who has never had to play with one Before. It’s uncomfortable sometimes, it makes you sweat like crazy but just like anything else in life, you get used to it with practice. I think I have to get used to playing without one now.
Briefly describe these words
Neda Asgarnia: dedicated, smart, easy going, caring
Iran– very different
Donald Trump– the worst president in US history
Peace– peace is an important state of mind we all should strive for. I hope one day the world can view peace in the same perspective for the sake of us all
