به گزارش ” آی دبلیو اسپورتس ” رسانه دختران قهرمان ایران؛ دوچرخه سواری یکی از رشته های همگانی است که در سال های گذشته ورزشکاران داخلی توانسته اند در سطح بین المللی افتخارات بسیاری کسب کنند.
دختران ایرانی نیز از این قاعده مستثنی نبوده و تلاش کردند تا در بالاترین سطح توانایی خود را در معرض آزمون قرار دهند. پریسا مجنونی، بانوی ملی پوش دوچرخه سواری ایران، مدتی است که به عضویت باشگاه VIB بحرین درآمده تا به عنوان نخستین بانوی لژیونر تاریخ ورزش همدان شناخته شود.
پریسا مجنونی 27 ساله و اهل شهرستان بهار در استان همدان است. در خردسالی وارد ژیمناستیک شد و 11 سال در این رشته در سطح قهرمانی ادامه راه داد و مدال گرفت.
جاه طلبی های پریسا مجنونی برای زندگی ورزشی در رشته ای که اعزام بین المللی داشته باشد در نهایت او را به دنیای رکابزن ها کشاند.
به همین بهانه پریسا مجنونی در گفتگویی با آی دبلیو اسپورتس شرکت کرده که مشروحی از آن را خواهید خواند.
* رویکرد استان همدان نسبت به ورزش و دوچرخه سواری چگونه است؟
پریسا مجنونی: در استان همدان از رشته دوچرخه سواری سال های قبل حمایت چندانی نمی شد ولی در حال حاضر با تفییر در اعضای هیئت دوچرخه سواری استان همدان، نگاه به این رشته حمایتی تر شده است.
وضعیت استان همدان به خاطر شرایط آب و هوایی و ارتفاعی که دارد باعث شده که ورزشکاران رشته دوچرخه سواری پتانسیل بسیار بالایی داشته باشند.
* از مشکلات و موانع تمرین خود بگویید:
پریسا مجنونی: به غیر از اردو‌ها در تمرینات اسکورتی نداریم و متأسفانه بعضی از مردم هم رعایت حال ما دوچرخه سواران را نمی کنند و خطرات بسیاری ما را در جاده ها تهدید می کند که همه تبدیل به دغدغه برای من و دوچرخه سواران شده است.
این مشکل در حین تمرین ذهن ما را بسیار درگیر می کند. مثلاً در تمرینات و عبور از خیابان ها مشکلات بسیاری پیش می آید. در تمرینات مشکلات بسیاری پیش می‌آید که در تمرکز، تعادل و تمرین ما خلل ایجاد می کنند.
* به تازگی به بحرین رفته اید. سطح رشته دوچرخه سواری بحرین در مقایسه با ایران چگونه است؟
پریسا مجنونی: در بحرین ورزش با جذب ورزشکاران خارجی به دلیل حمایت های بسیار خوب مالی پیشرفت داشته و سطح این کشور در رشته دوچرخه سواری نیز بالاست.
تیم های قدرتمند بحرینی با پشتوانه های بسیار بالای مالی ورزشکاران خوب را جذب کرده اند. در کشور ما نیز دوچرخه سواری رو به رشد است و فدراسیون دوچرخه سواری در تلاش است تا با رایزنی های خود از ورزشکاران حمایت کند.
با این وجود بزرگترین مشکل ما در ایران فقدان اسپانسر قوی است. ما از لحاظ دانش و سطح فنی مربیان در جایگاه خوبی قرار داریم.
* هدف شما از حضور در بحرین چه بوده است؟
پریسا مجنونی: هدفم از حضور در این کشور فقط بعد و بینش مالی نبوده و علاوه بر این مورد پیشرفت خود را هم ملاک حضور در بحرین قرار داده ام. قطعاً اگر ورزشکاری از لحاظ مالی تأمین باشد قادر به انجام تمرینات خوب و بدون دغدغه ای است و تجهیزات خود را به راحتی مهیا خواهد کرد.
اگر قرار باشد این دو بعد را کنار هم قرار دهم مسلماً اولویت با پیشرفت است و در کنار آن نیز مسائل مالی دلیل حضور من در بحرین بوده است.
* نقطه هدف شما در دوچرخه سواری چیست؟
پریسا مجنونی: نمی توان سقفی مشخص تعیین کرد ولی آرزوی هر ورزشکاری رسیدن به بالاترین سطح ورزشی یعنی المپیک است.
البته در رشته دوچرخه سواری، المپیکی شدن بسیار دشوار است. در حال حاضر فقط در اندیشه سکوی آسیایی هستم تا در ادامه به پله های بالاتر برسم.
در ایران دوچرخه سواری بدین گونه نیست که اگر شما امروز یک ورزشکار خوبِ این رشته به شمار می روید، روز بعد هم خود را یک ورزشکار خوبِ این رشته بدانید.
ورزشکاران هر روز یک شرایط خاصی را تجربه می کنند. تعداد دوچرخه سواران حرفه‌ای مشخص است و با یکدیگر رقابت می‌کنیم.
* تا به حال به خداحافظی از ورزش فکر کرده اید؟
پیسا مجنونی: طبیعی است که ورزشکار گاهی از ورزش، تمرین و فشارهای جسمی و روحی که وجود دارد خسته شود اما هیچ گاه به کنار گذاشتن ورزش و دوچرخه فکر نکرده‌ام.
* از تلخ و شیرین زندگی ورزشی تان بگویید:
پریسا مجنونی: در یکی از مسابقات، آخر خط که رقابت بر سر سکوی اول تا سومی بود زمین خوردم. از آن به عنوان بدترین خاطره دوران ورزشی خود یاد می کنم.
بهترین اتفاق دوران ورزشی ام مربوط به زمانی است که تازه 5 ماه بود دوچرخه سواری را شروع کرده بودم در رقابتی با بهترین های دوچرخه سواری نمایش قابل قبولی داشتم و عنوان دوم را در رقابت با بهترین های ایران کسب کردم.
شاید همه فکر کنند لژیونر شدن من بهترین اتفاق بوده اما بهترین اتفاق برای من این بود که آن زمان و در آن رقابت هنوز تجربه حال حاضر خود را نداشتم و توانستم به سکو برسم.
شاید اگر تجربه کنونی خود را آن روز در خود می دیدم به مقام اول می رسیدم و آن سکو دیگر برایم آنقدر شیرین نبود ولی چون تازه شروع کرده بودم و تجربه ای نداشتم بسیار برایم ماندگار است.
* کلام آخر:
پریسا مجنونی: تشکر ویژه از خانواده‌ام که همواره حمایت هایشان را دورادور حس کردم، با این دوری تمرینات و حضور مستمرم در تهران کنار آمده اند و از من پشتیبانی کرده‌اند.
