به گزارش “آی دبلیو اسپورتس” برای بررسی عمق تنگ نظری ها در کاراته کافی است نگاهی به همه مصاحبه های انجام شده و اظهار نظرهای کارشناسی و غیرکارشناسی طی 3 تا 4 سال گذشته داشته باشیم. از دورانی که اشرف امینی نایب رئیس فدراسیون کاراته بود ، زمانی که عشرت شاه محمدی عهده دار این سمت شد و حالا که این مسئولیت در اختیار افسانه باقری است.
سکان مربیگری تیم ملی کاراته نیز در سال های اخیر بارها دست به دست شده. از مریم مشیری تا فریبا بداغی و از لیلا بهرامی تا ستاره موسوی. جالب است که تمامی نواب رئیس فدراسیون کاراته در دوران مسئولیت خود از وجود حواشی گلایه مند بوده اند و سایه حاشیه ، قرار نیست از سر کاراته بانوان رفع شود.
علت ایجاد حاشیه چیست و از کجا آب می خورد؟ در این مورد ، اظهارنظرها مختلف است. گروهی می گویند حاشیه سازها به دلیل این که دیگر در تیم های ملی یا فدراسیون کاراته سمتی ندارند ، دست به ایجاد حاشیه می زنند و گروه دیگری بر آنند که این انتقادها ناشی از ناآگاهی درباره چگونگی انتقاد و نحوه آن است به عبارت دیگر منتقدین نمی دانند برخی انتقادهای افسار گسیخته تا چه اندازه بر روحیه تیم ملی اثر منفی می گذارد.
یک سوال و یک قیاس
یکی از سوالات موجودر قبال تیم ملی کاراته این است که آیا حق داریم وضعیت کنونی تیم ملی را با گذشته مقایسه کنیم؟ اصل قیاس ، شرایط یکسان است. ما در دوران حاکمیت دلار 8 و 10 هزار تومانی بر همه چیز زندگی می کنیم و این موضوع ، در ورزش و در سطح فدراسیون ها ، تاثیر منفی مستقیم در اعزام ها را به دنبال داشته است.
کاراته کاهای ایران در بسیاری از مراحل کاراته وان در یکی دو سال گذشته به دلیل همین مشکلات غایب بوده اند و شرایط مالی فدراسیون کاراته در بدترین شرایط دوران حیات خود قرار داشته است. علاوه بر ناتوانی در شرکت در کاراته وان ها ، تیم ملی نتوانسته یک اردوی مشترک مناسب با کشورهای صاحب نام برگزار کند. در 10 سال اخیر ، مربیان تاپ انگشت شمار ما در هیچ دوره ارتقا و دانش افزایی معتبر شرکت نداشته اند و اوضاع هر روز بدتر از گذشته پیش رفته است که کلید واژه همه آن ها یک کلمه است: پول!
نتیجه این که با احترام به همه گلایه ها و انتقادها ، به حق یا ناحق این موضوع را در نظر بگیریم که بخش اعظم مشکلات فعلی به دلیل سایه سنگین مشکلات اقتصادی است که بر زندگی همه ما سایه افکنده است.
رسانه حاشیه ساز ؛ آب به آسیاب رقیبان
به تیم ملی و روزهای کنونی برگردیم. تیم ملی کاراته در راه بازی های آسیایی قرار دارد. رویدادی که اگر در آن موفق شویم سر یک ملت بالا خواهد بود و اگر ناموفق باشیم ، برای همه ما یک شکست است. این ، یعنی یک شرایط خاص و حساس و در این شرایط ، عنصر تعیین کننده برای موفقیت ، گذشته از کار فنی ، یکدلی و حمایت است.
موضوع عجیب اما ، حاشیه سازی یک رسانه برای تیم ملی کاراته بانوان است. رسانه ای دولتی که به شکل عجیبی هر چند روز یک بار با مخالفان کادر فنی ، بازیکنان و مربیان و مسئولان کنونی فدراسیون کاراته مصاحبه می کند و همه تلاش خود را برای تخریب تیم ملی و فدراسیون کاراته به کار بسته است.
مصاحبه روز 26 تیر این رسانه با فریبا بداغی مربی پیشین تیم ملی کاراته با محوریت انتقاد شدید از تیم ملی ، جلوه ای از این حرکت رسانه ای مخرب بود. همین رسانه بلافاصله پس از پایان مسابقات قهرمانی آسیا در اردن مصاحبه ای از مبینا کاویانی را منتشر کرد که به شدت به پگاه زنگنه و فدراسیون کاراته حمله کرده بود و این مصاحبه بعدها از سوی رسانه های حامی تیم ملی پاسخ داده شد.
حملات واضح رسانه ای در این شرایط با هر منشا و دلیلی که باشد ، آب به آسیب رقبایی است که قرار است در جاکارتا رودرروی دختران ما بایستند. در جاکارتا ، فقط یک چیز مهم است: پرچم. حمله به تیم ملی در حال حاضر ، تلاش برای به آتش کشیدن پرچم خودی است. حتی سازنده ترین انتقادات در بدترین زمان ، تبدیل به مخرب ترین آن ها می شود.
دقت کنید: تیم ملی. تیم ملت ما. چه کسی راضی به آزار تیم یک ملت است؟ تیم ملی ما ، کیان و حیثیت ماست؟ راضی به خدشه دار شدن کیانمان می شویم؟
