به گزارش آی دبلیو اسپورتس؛ فرانک پرتو آذر دختر شیرازی تیم ملی دوچرخه سواری پس از سپری کردن یک سال فوق العاده اکنون در اوج آمادگی برای درخشش در جاکارتا قرار دارد.
چه کسی می‌تواند فرانک را متوقف کند؟ شاید فقط بدشانسی و کمی کارشکنی از سوی میزبان. فرانک این روزها در اندونزی، مصمم است و کمی گلایه مند از این که میزبان اجازه تمرین در محل مسابقه را به تیم‌های دیگر نمی‌دهد. گفتگوی فرانک پرتو آذر با آی دبلیو اسپورتس را بخوانید:
کسی را دست کم نمی‌گیرم
همان طور که من تلاش می‌کنم و ذره‌ای کوتاه نمی‌آیم تا بتوانم در این مسابقات در بهترین شرایطم باشند آن‌ها هم تلاش می‌کنند برای کشورشان مدال بگیرند. همین، بهترین دلیل برای این است که هرگز آن‌ها را دست کم نگیرم.
به کمترین‌ها راضی نمی‌شوم
شاید برای بسیاری از ورزشکاران رنگ یک مدال خاص مهم باشد اما نتیجه‌ای که من را راضی می‌کند این است که زمانی که از خط پایان عبور کردم اطمینان داشته باشم که نمی‌توانستم از این بهتر باشم و بهتر رکاب بزنم. هرگز به کمترین‌ها راضی نمی‌شوم و این خصوصیت من است.
از ایتالیا و اسلوونی تا جاکارتا
در ماه‌های اخیر یک دوره مسابقه جهانی در ایتالیا را پشت سر گذاشتم و سپس تیم ملی در اسلوونی اردو زد.اسلوونی مسیرهای تخصصی خوبی برای کراس کانتری دارد و علاوه بر این، حضور در اسلوونی یک تست مناسب برای سنجش وضعیت فنی و بدنی ما بود. پریموش اشترانسار مربی اسلوونیایی ما نظر مثبتی روی وضعیت ما داشت.
میزبان همکاری نمی‌کند
طی دو هفته اخیر اردوی ارتفاع در شهر کردکوی در استان گلستان را سپری کردیم ضمن این که چون اندونزی آب و هوایی شرجی دارد، برپایی اردو در شمال کشور مفید بود. بعد از آن هم به محل برگزاری بازی‌های آسیایی سفر کردیم تا پیش از شروع مسابقات در اندونزی تمرین کنیم.
مشکل ما در اندونزی همکاری نکردن میزبان است. در مسیر اصلی مسابقه اجازه تمرین به ما و رکابزنان کشورهای دیگر نمی‌دهند و فقط دوچرخه سواران اندونزیایی در آن تمرین می‌کنند که اعتراضمان را از طریق فدراسیون دوچرخه سواری به مقامات مربوطه تورنمنت اعلام کرده‌ایم.
