رستمیان، تنها سهمیه المپیکی تپانچه باقی ماند خدمتی رکورد شکست اما سهمیه نگرفت تیم جدید ارباب | تهدیدی که به فرصت تبدیل شد خداحافظی نجمه قاضی زاده و الناز تقی پور از کاراته معصومه باقری، اولین داور زن تکواندو ایران در المپیک ناهید کیانی طلایی شد، سعیده نصیری برنز گرفت ارزشمندی ملی پوشان هاکی را به نتیجه گره نزدیم خاتون بم، نخستین قهرمان دو رقمی فوتبال زنان
در قهرمانی خاتون بم، جای ملیکا محمدی خالی است. اما او تنها غایب این جشن نیست. در غیاب زهرا خواجوی، چیزی در تیم قهرمان کم است.
نگین زندی مهاجم کم سن و سال تیم ملی فوتبال زنان، یکی از چهرههای ویژه نبرد ایران و هند بود. او با کمی اقبال و دقت میتوانست گلزن بزرگ این بازی باشد.
ما به ستایش ریحانه مبینی محتاجیم. که به خاطر بیاوریم در عصر بیستارگی - انتقال از دوران تختی و دهداری به حالا - او را داریم. جهان خالی نیست.
فاطمه خلیلی سنگربان تیم ملی هندبال زنان ایران در بازی با رومانی نمایشی درخشان داشت اما آیا عدالت درباره او اجرا شده است؟
ملیکا میرحسینی امروز در مسابقات تکواندو آزاد جهانی ریاض مدال برنز وزن ۷۳- کیلو را از آن خود کرد و با کمی اقبال میتوانست در فینال هم حاضر باشد.
زهرا شیدایی دختر شایسته تکواندو ایران هر اندازه در یکی دو سال اخیر بداقبال بود امروز درخشید و مزد پایداری و صبرش را با رسیدن به فینال ریاض گرفت.
و حالا حمیده عباسعلی در توکیو. آیا این اقبال بلند و سرنوشت شیرین تا روز شنبه کش پیدا می کند تا حمیده عباسعلی را با مدالی خوشرنگ به خانه بدرقه کند؟
نجمه خدمتی در توکیو با صحنه اشکهایش پس از طلای جواد فروغی خبرساز شد اما حالا زمان اراده اوست. برای مردم ایران، نجمه خدمتی هنوز همان قهرمان خندان سال ۲۰۱۴ است. او که کاملتر از گذشته است.
هانیه رستمیان دختر اول تپانچه ایران است و از او بهتر نداریم. در این سال ها که اسمش را شنیده ایم، نه حاشیه داشته، نه نگاه بالا به پایین
در آن لحظات عزیز، ما چشممان نه به پنج حلقه المپیک، که به جایی بود که از آن آمده بودیم. متعصب و وفادار به سرزمین مادری، به زمین، کنار هم ایستاده بودیم و دیگر مهم نبود بیانیههای سیاسی، که درست در همان لحظه در حال نگارش بودند
یادداشتی درباره روش باشگاه سپاهان در مواجهه با بازیکنانی که دلبستگی به نام دیگری دارند و در نکوهش شلیک به عقاید که نسخه ای است بی فایده. چنان که در گذشته. چنان که در آینده.
مرز بین ثریا آقایی و سایر مدعیان میدان، همین جا مشخص میشود. همین جا که پس از ۲ آسیب دیدگی شدید که هر کدام میتوانست برای او به یک بیانیه "خوش گذشت و خداحافظ" بینجامد، او مبارزه کردن را برگزید.
تیم ملی فوتبال زنان پس از ۲ بازی دوستانه در بلاروس به خانه برگشت و سرگرم برنامههای تازه است. آیا وضعیت ایران از نظر فنی امیدبخش است؟