پایگاه خبری ورزش زنان ایران : از ۶ سالگی که پا به این زمین مستطیل شکل گذاشتم، تنها تلاش می‌کردم که به تمام توپ‌ها برسم حتی بارها به زمین خوردم ولی هرگز زخم‌های به جای مانده بر بدنم مرا از دویدن مأیوس نکرد.
مدت‌ها گذشت تا دریافتم با گام برداشتن صحیح می‌توان راحت تر مسیر رسیدن به توپ‌ها را طی کرد، بزرگ شدم و دریافتم دیگر بدون فکر نمی‌شود که نمی‌شود. آنجا بود که پس از هر ضربه‌ای که می‌زدم فکر و برنامه‌ای بود، با این حال گاه شکست می‌خوردم گاه پیروز می‌شدم، گاه به اشتباه خودم می‌باختم گاه از اشتباه حریفم استفاده می‌کردم که پیروز شوم.
گاه تا آخرین نفس می‌جنگیدم تا پیروز شوم اما گاهی حتی این همه تلاش هم کافی نبود. زیباست نه؟ بدمینتون درست مثل زندگی ست، نتیجه انتخاب هایت را می‌بینی، جنگیدن تا لحظه‌ی آخر برای اهدافت و یادگرفتن مهارت‌ها برای پیشرفت در علاقه ات.
می‌آموزی صبور باشی تا به آنچه که می‌خواهی برسی. یاد می گیری پیروزی از آن تو خواهد بود اگر از لحظه لحظه‌ی سختی‌های تمرین لذت ببری، با آرامش قدم به میدان بگذاری و یقین داشته باشی به هر آنچه که در چنته داری.
حالا ۱۴ سال از آن روز که راکت بدمینتون هم قدم من بود گذشته و من در ۲۰ سالگی با رویای المپیک زندگی می‌کنم. این انتخاب مهم من را مصمم کرد تا سکوهای داخلی سقف آرزوهایم نباشد.
حالا برای جهانی شدن می کوشم و امید، فردای من را می‌سازد. فردایی که همیشه با فراز و نشیب عجیب است. این بخشی از ژن زندگی است. همراه من باشید تا با هم فراز و نشیب‌های این مسیر را طی کنیم.
سری کامل یادداشت های ثمین عابد خجسته را در این تگ دنبال کنید: یادداشت ها
اطلاعات خبر: *نویسنده: ثمین عابد خجسته * تنظیم کننده: حامد اسماعیلی *منبع: اختصاصی*انتشار ۲۴ اسفند ۱۳۹۸- ساعت ۱۲:۵۲
