پایگاه خبری ورزش زنان ایران : الناز قاسمی بازیکن تیم ملی هندبال در اظهارات خود گفته است که چرا بسکتبالیست‌ها و والیبالیست‌ها بیشتر در فضای رسانه‌ای حضور دارند و هندبال با همه زیبایی اش نیست.
در مورد اظهارات او ذکر چند مورد کارشناسی لازم است. هندبالیست باتجربه در اصل قضیه، نسبت به اینکه حق هندبال با زیبایی‌هایش این است که بیشتر دیده شود حق دارد اما این همه داستان نیست.
او در مورد والیبال و بسکتبال صحبت کرده است اما مقایسه او فقط افتخارات قاره‌ای است. او نه به سابقه و عمر آن رشته‌ها و ریشه‌ای که در ورزش ایران دوانده اندیشیده و نه به میزان علاقمندی به آن رشته‌ها. بسکتبال و والیبال از سال‌های طولانی پیش از انقلاب در بین دختران ایران محبوب بوده‌اند.
ایران پیش از انقلاب یک بار در جمع ۴ تیم برتر بسکتبال آسیا قرار گرفته و در لیگ والیبال ایران در پیش از انقلاب، بازیکنان حرفه‌ای حضور داشته‌اند و دستمزد خوبی می گرفته‌اند.
اکنون یک نکته مهم‌تر. اگر نگاهی به آمار ورزشکاران رشته‌های مختلف در سطح کشور در میان دختران داشته باشیم در می‌یابیم جایگاه هندبال با بسکتبال و والیبال اصلاً قابل قیاس نیست.
والیبال در میان رشته‌های حوزه قهرمانی، محبوب ترین رشته ورزشی میان دختران ایرانی است و بسکتبال نیز چند پله‌ای پایین‌تر از آن قرار دارد در حالی که هندبال در جمع رشته‌های انتهای جدول در زمینه جذب ورزشکار است.
برای مثال در استان تهران که ۲۱۳ هزار دختر ورزشکار دارد سهم والیبال ۱۴۸۰۰ نفر و سهم بسکتبال ۴۲۰۰ نفر است اما سهم هندبال به ۸۰۰ نفر هم نمی‌رسد. در قم هندبالیست‌ها کمتر از نصف بسکتبالیست‌های دختر هستند (آن هم در استانی که بسکتبال زنان در آن عملاً تعطیل است) و نسبت به والیبالیست ها یک دهم جمعیت آنها را تشکیل می دهند.
بنا بر این، هندبال به دلیل محبوبیت کمتر، به طور خودکار در موقعیت پایین‌تری نسبت به رقبای خود قرار می‌گیرد گرچه در اینکه هندبال یک رشته هیجان انگیز است و زیبایی‌های آن باید به نمایش درآید شکی نیست اما نه جذابیت و نه افتخارات، توان مقابله با قدرت فاکتور محبوبیت را ندارند.
