*به قلم ریحانه اسماعیلی
به گزارش رسانه ورزش زنان ایران IWSports ؛ با پایان مسابقات جهانی تکواندو نوجوانان در تونس ، اگر نگاه سطحی و البته غرض ورزانه به نتایج دختران تکواندو ایران داشته باشیم، چه کسی بهتر از سرمربی تیم ملی برای مقصر شمردن شکست ها! دیوار کادر فنی همیشه کوتاه است! اما مگر همین فاطمه صفرپور دو سال پیش بهترین مربی جهان در بخش بانوان نشد؟ مگر نیلوفر صفریان همین چند ماه پیش در شرم الشیخ نونهالان ما را بر روی سکو نبرد؟
دختران تکواندوکار ما در چند مورد، در مرحله یک چهارم نهایی و پای سکو، با اختلاف یک امتیاز و یا در امتیاز طلایی، به بازیکنانی باختند که حریف در فینال حضور پیدا کرد و قهرمان شد. این نه از باب توجیه باخت، بلکه از این جهت که بچه های ما مشکل فنی نداشتند.
مشکل نه بازیکنان بودند و نه کادر فنی ما و بهتر است به جای تاختن به مربیان و بازیکنان به فکر راه چاره باشیم. فاطمه صفرپور مدتهاست رنگ خانه را ندیده است. نیلوفر صفریان پس از مدت کوتاهی از اردوی شرم الشیخ به اردوی الحمامات رفت. حقیقت این است که تکواندوی ما (بخصوص در بخش بانوان) نیازمند تفکر نو است. ما هنوز توقع داریم همانند ده سال پیش یک نفر در تمامی زمینه ها مسئول باشد!
این که در تیم ملی مبلغ دینی داریم، امر پسندیده ای است، زیرا از نظر اعتقادی، روحیه بازیکنان را تقویت می کند. اما آیا برای روانشناس ورزشی، آنالیزور برای اوزان مختلف، مشاور تغذیه ورزشی، مشاور برنامه ریزی بازیکنان را هم داریم؟ آیا تمام این موارد وظیفه مربی پایه و مربی ملی است؟
بازیکن ملی ما به دلیل رژیم غذایی غیراصولی، دچار ناراحتی و مشکلات گوارشی می شود و در نهایت عدم موفقیت در میادین را به این بیماری و البته کادر فنی نسبت می دهد! حال آنکه این مشکل نه از سمت بازیکن است و نه از سمت سرمربی!
اغلب بازیکنان ما میادین بین المللی کمی را تجربه داشتند، این موضوع نه در سطح نوجوانان بلکه در جوانان هم دیده می شود. چرا نباید برنامه ای برای تشکیل یک اردوی مشترک با یک تیم صاحب نام (مثل صربستان ، روسیه ، کره جنوبی و ترکیه ) داشته باشیم؟
تمرین مشترک با بازیکنان دارای رنک بالا و المپین ها اثرات مطلوبی در اعتماد به نفس بازیکنان ما خواهد داشت. با تمرین مشترک است که بازیکنان ما بخوبی درک می کنند که رقیبان آنها هم انسان هستند نه آدم فضایی و چند ثانیه به پایان بازی، بازی برنده را با باخت عوض نمی کنند.
و نکته دیگری در نتایج دختران تکواندو ایران. علت عدم حضور تیم های صاحب نام در مسابقات ما (فجر و جام باشگاه های آسیا) چیست و چه کنیم که جذاب تر باشیم؟ مشکل سیاسی ست، اسپانسر یا امکانات؟ راهکار کجاست و چه برنامه ای برای این مهم داریم؟
تکواندوی ما که بعد از ورزش کشتی، گل سر سبد ورزش ما در المپیک است چه کم از ورزش های بی مدال مثل فوتبال دارد که نمی توانیم درصد کوچکی از بودجه وزارت ورزش را به این سمت نقد کنیم و به خودمان رونق ببخشیم. در حالیکه فوتبال برای حضور در جام جهانی (که در نهایت قراراست در گروه خود سوم شود) مدام در حال اردوکشی در این کشور و آن کشور است،
ما در اعزام بازیکن به رقابتهای اوپن هم مشکلاتی داریم آن هم تکواندوی ما که سال ها بر سکوی قهرمانی جهان ایستاده است. اگر فوتبال، چهره ای مثل بهزاد خداداد یا هادی ساعی را داشت، امروز شبکه فوتبال هم داشتیم!
شکیل تیم ب، لیگ منظم و منسجم و اعمال قوانین در راستای بهبود کیفیت آن، هدفگذاری بلند مدت و کوتاه مدت، برنامه ریزی و تعریف اکشن پلان در راستای رسیدن به اهداف تعریف شده، استانداردسازی باشگاه های پایه، نیازسنجی امکانات تمرینی، نیاز سنجی آموزشی برای بازیکنان و حتی اختصاص کمپ های تمرینی مجهز در سایر شهرها به تیم ملی، همه و همه شاید ده ها طرح و مبحثی ست که کارشناسان فنی و کمیته فنی می توانند به آن گوشه چشمی داشته باشند.
