حامد اسماعیلی – آی دبلیو اسپورتس : توسعه شبکه‌های اجتماعی و فراگیر شدن اینستاگرام در میان جامعه ، ورزشکاران زن ایران را در این شبکه فعال و پرکار کرده است.
فضای محدود رسانه‌ای در ورزش زنان یکی از دلایلی است که دختران ورزشکار را به فعالیت پرکار در اینستاگرام ترغیب می‌کند گرچه رفتار ورزشکاران در این فضای همه گیر و شبیه به ویترین یک فروشگاه، همگون نیست.
حالا کار برای برخی ورزشکاران به جایی رسیده که با ورود به صفحه آنها حس می‌کنید وارد صفحه یک مدل شده‌اید که گهگاهی هم برای سلامتی ورزش می‌کند. استوری های پیاپی و پست‌های مخاطب جذب کن در محیط‌ها و لباس‌های مختلف با میک آپ و بدون میک آپ، در حال تمرین، خوردن، آشامیدن و انتشار جملات پرمغز که چکیده آن من خیلی خوبم است، خلاصه‌ای از وضعیت صفحه اینستاگرام برخی ورزشکاران را تشکیل می‌دهد.
به عبارت دیگر پیج هایی از این دست، نه تنها مایه حفظ آبرو برای یک رشته ورزشی، یک تیم یا یک عنوان نیستند بلکه با زبان بی زبانی از قول صاحب خود می‌گویند: همه چیزم را بگیر، فالوورهایم را نه.
فالوورهایی که در کامنت ها اغلب نگاه ابزاری به صاحب پیج دارند اما ورزشکار مدل بر اساس یک الگوی روانشناسی از سرازیر شدن سیل توجه به خود لذت می‌برد بی آنکه برایش اهمیت داشته باشد چه کلماتی و با چه هدفی به سوی او روانه شده است.
این، داستان دل بستگان به لایک و فالوور است. یک شبکه اجتماعی که قرار بود به خدمت آنها درآید، آنها را به اسارت گرفته است. اسارتی که غل و زنجیر آن، فالوور، کامنت، لایک و سایه‌ها هستند.
فرهنگ استفاده از شبکه‌های اجتماعی همچنان پاشنه آشیل ورزش زنان ایران است. در اینکه شبکه‌های اجتماعی در زمینه شناخت بیشتر ورزشکاران زن در ایران نقش مثبت داشته‌اند تردیدی نیست اما همیشه مرزهایی وجود دارد.
ورزش زنان ایران محتاج الهام بخشی و ترویج است و الهام بخشی در میان تصاویر غیرمتعارف، کامنت هایی با زمینه جنسی و میزان فالوورهای اینستاگرام اتفاق نمی‌افتد. ورزش حرفه ای نیمه گمشده ای به نام آموزش اجتماعی دارد که در ایران از این نیمه گمشده، به سادگی گذر می شود.
*تصویر تزیینی است / این یادداشت در شماره اول “قهرمانان” نشریه دیجیتال ورزش زنان ایران نیز منتشر شده است
