حامد اسماعیلی – افرا ورزش: مرگ ، نقطه پایان نیست. اگر بود، امروز بهانه‌ای برای نوشتن وجود نداشت. 3 سال پس از رفتن زینب ساسانیان، در یک “دوم مرداد” دیگر زندگی به ما یادآوری می‌کند که بر خلاف آنچه اغلب تصور می‌کنیم خاطرات خوش، تنها دارایی ماست.
زینب ساسانیان دختر دوچرخه سوار اردبیلی زاده 29 شهریور 1377 از سال 93 و زمانی که 16 سال داشت وارد رشته دوچرخه سواری شد. آن قدر مستعد بود که به سرعت ستاره شود. حد فاصل سال‌های 94 تا 96 در رشته‌های استقامت جاده و تایم تریل انفرادی قهرمان کشور شد.
در سال 2017 در مسابقات قهرمانی آسیا در بحرین همراه با فروزان عبداللهی و پرستو باستی عضو تیم ملی زیر 23 سال بود و در این مسابقات برای ایران رکاب زد.
حدود 5 ماه پس از مسابقات قهرمانی آسیا، زینب در یک سانحه تصادف از دنیا رفت. در روز اندوه همه را مات و مبهوت کرد و رفت که به تاریخ بپیوندد.
اگر امروز در میان ما بود، بدون تردید یکی از ستاره‌های اول دوچرخه سواری ایران به شمار می‌رفت اما این زندگی است. با مشت‌های رو نکرده و با پازل‌های مبهم و پیچیده. گاهی فرشتهوار و بخشنده و گاهی بیرحم. البته که هر دو سرشت اوست و معلم ما.
زندگی به آرزوها و برنامه‌های ما، پشیزی اهمیت نمی‌دهد. ایستاده‌ایم در مسیر طوفان. با تنها یک ماموریت: شادی‌بخشی برای جهان. روح زینب از دست رفته شاد. تا باشیم یاد او زنده خواهد ماند.
