افرا ورزش: نگاهی گذرا به ترکیب تیم ملی هندبال زنان نشان می‌دهد که بخش عمده و تاثیرگذار ملی‌پوشان فراتر از رده جوانان و امید و به عبارتی بالاتر از 26 سال سن دارند.
چهار تیم برتر آسیا یعنی قطر، کره جنوبی، ژاپن و بحرین هم دقیقا در همین شرایط سنی قرار دارند و حتی کشوری مانند قطر اکثریت قریب به اتفاق بازیکنانش بالای 30 وحتی 35 سال هستند.
این خود نشان می‌دهد سن فقط یک عدد است وگرنه هر بازیکنی که شایستگی حضور در تیم ملی را دارد و می‌تواند برای تیم موثر باشد، باید حضور داشته باشد.
پوشیدن پیراهن مقدس تیم ملی در هر رشته‌ای افتخاری است که معمولا نصیب بازیکنانی می‌شود که از شایستگی و توانمندی بیشتری برخوردار هستند.
این ویژگی ها در بازیکنانی متبلور می‌شود که میادین زیادی را تجربه کرده‌اند و این شایستگی را با کسب مقام‌های متعدد قهرمانی در لیگ برتر در سنین بزرگسالی به اثبات رسانده‌اند.
از سوی دیگر بازیکنان کم تجربه‌تر می‌توانند جهت پشتوانه‌سازی در قالب تیم‌های جوانان و امید سازماندهی شوند.
با نگاهی به تیم های لیگ برتری هندبال زنان در می‌یابیم آنها تابع همین سیستم هستند. سپاهان برای نتیجه گیری در لیگ برتر دست به دامن بازیکنان بزرگسال نظیر فاطمه خلیلی، راضیه جانباز، الناز قاسمی، پریناز قربانی و مهشاد طاهری شده است.
همین سپاهان با همین سرمربی در لیگ 98 با بهره‌گیری از بازیکنان جوان و کم تجربه خود به سختی توانست جایگاه چهارم را کسب کند.
تیم اشتاد سازه مشهد با هانیه لک، مینا وطن پرست، مژگان قهرمانی، شقایق باپیری، فاطمه موسوی، ساناز رجبی و شیدا فلاحی و تیم شهیدشاملی کازرون با زینب بذرافکن، صونا بیداد، رویانوروزی، زهرافقیهی، ستاره رحمانیان و توران سلمان پور که همگی از سرمایه‌های ملی هندبال ایران هستند پا به لیگ برتر گذاشته‌اند.
حتی تاسیسات دریایی تهران که در نیم فصل اول نیت کرده بود که با جوانگرایی لیگ 99 را شروع کند، در نیم فصل دوم به این نتیجه رسید که چاره کار در استفاده از بازیکنان بزرگسال از قبیل مریم یوسفی، زهره عبدلی و .. است و نه جوانان بی تجربه یا کم تجربه‌تر.
ذوب‌آهن نیز که در سال قبل با بهره گیری از جوانان کم تجربه در انتها جدول لیگ قرار گرفت، امسال با بکارگیری چهره های باتجربه و بزرگسال همچون زهرا تقی یار، مژگان روح نواز، سهیلا هیات و سایرین نسبت به ترمیم تیم خود اقدام کرد.
برای کسب نتیجه نباید سرمایه ملی و بازیکنان بزرگسال که سابقه ملی دارند را سوزاند و بدون پشتوانه سازی و به یکباره نسلی بی تجربه و کم تجربه را جانشین آنها کرد که با کسب نتایج ضعیف در پایان فصل منجر به سرخوردگی نسل جوان شود.
در این بین عده‌ای انگشت شمار بر لزوم جوانگرایی بدون اینکه پشتوانه‌ای وجود داشته باشد اصرار دارند. جوان گرایی همان طور که لازمه حرکت مستمر برای رسیدن به اهداف بلند مدت است، برداشت اشتباه از آن می‌تواند چون سم مهلکی عمل کند و امید جامعه هندبال در مسیر رشد و اعتلای این ورزش را به یک سرخوردگی عظیم بدل نماید.
