به گزارش پایگاه خبری ورزش زنان ایران IWSports ؛ نگاهی دور از تعصب به وضعیت تیم ملی تکواندو نوجوانان دختر پیش از اعزام به تونس و شتابی که کشورهای جهان برای توسعه در تکواندو دارند کافی بود تا بفهمیم قرار نیست در روی یک پاشنه بچرخد و کار دختران تکواندوکار در تونس در تونس با میدان کانادا متفاوت است.
بدون این که نتایج تیم ملی نوجوانان در تونس اهمیتی داشته باشد (که قطعا کسب یک مدال ، 3 سهمیه المپیک جوانان و حذف 5 نفر در یک چهارم نهایی و در یک قدمی کسب مدال ارزش خود را دارد) موضوع اصلی که این روزها باید به آن بپردازیم با معرفتی است.
ما مردمی هستیم دلباخته صفر یا صد. عرش یا فرش. زمانی که فاطمه صفرپور با تیم ملی نوجوانان در کانادا قهرمان شد احتمالا به عرش برده شد و همان پدیده بی معرفتی ، اکنون پس از تونس 2018 او را به فرش می رساند.
کارنامه و عملکرد صفر پور در دوران فعالیتش به عنوان یک مربی ملی ، آشکار و قابل دفاع است. علاوه بر صفر پور ، مربیان پرشمار و تلاشگری در عرصه تکواندوی ایران در تیم های ملی یا باشگاهی فعالیت می کنند که همه آن ها امروز باید در کنار کادر تیم ملی باشند و نه در برابر آن ها.
عالم ورزش به کدام مربی و تیم ، برای همیشه روش خوش نشان داده؟ مگر قهرمانی های مدام را به نام کسی یا تیمی سند زده اند؟ ناکامی در تونس ، یک روی سکه بود در حالی که اگر 4 نفر از دختران ما در یک چهارم نهایی پیروز می شدند امروز با روی دیگر سکه مواجه بودیم. اگر تیم ملی دختران در تونس قهرمان می شد فضایی برای این انتقادات وجود داشت؟
انتقاد ، زمانی انتقاد سازنده است که تاریخ مصرف نداشته باشد. چه در روز موفقیت و چه در روز شکست ، با سینه سپر ، آن را بیان کنید ، برای آن استدلال داشته باشید و به دنبال رفع یک چالش باشید. منتقدان همیشه ناراضی و آرمان گرا و البته لازم به توضیح نیست که آرمان گرایی بدون زمینه ، کارکرد یک انتقاد سازنده را ندارد بلکه رویا پردازی است و بس.
با این حال ، انتقادی که در روز شکست ، برای منزوی و یکسره کردن کار بازنده انجام می شود و قبلا خبری از آن نبوده ما را به بی معرفتی می رساند. بی معرفتی در قبال کسانی که روز و شبشان را برای تیم ملی ما گذاشته اند.
روزهای پرمخاطره ای در پیش داریم. باز هم روزهایی می رسد که می خندیم و افتخار می کنیم و البته روزهایی که ناکامی ها تکرار می شود. خود را جای بازنده ها بگذاریم و قضاوت کنیم. این ، به ما یادآوری می کند که ممکن است زمانی در شرایطی که آن ها گرفتار آمده اند قرار بگیریم و می بینیم که تا چه اندازه ، نمک نشناسی و نادیده گرفتن زحماتی که کشیده ایم برای ما دردآور می شود. با معرفت باشیم.
*حامد اسماعیلی
