*به قلم ریحانه اسماعیلی
به گزارش پایگاه خبری ورزش زنان ایران IWSports ؛ دختران ورزشکار در لیگ ها و رشته های مختلف قراردادهای مالی ناچیزی با باشگاه های خود دارند. قراردادهایی که با مبالغ نجومی در ورزش مردان تفاوت اساسی دارد و البته این انتظار هم نیست که قراردادهایی که با مردان بسته می شود به همان میزان مالی با دختران ورزشکار عقد شود اما مسئله این است که همان مبالغ ناچیز هم به آن ها پرداخت نمی شود.
“مگه گناه کردیم که با شما قرارداد بستیم؟” “مگه ما خرج نداریم” ” هزینه کفش و فیزیوتراپی من فلان قدر میشه” “مجبور شدیم قید قراردادمونو زدیم”. این ها بخشی از گلایه دختران ورزشکار از باشگاه هایشان است. گلایه هایی از سر درماندگی از دریافت پولی که برای آن ، عرق ریخته اند ، وقت گذاشته اند و از خانه دور بوده اند.
دیوار دختران ورزشکار ، کوتاه ترین دیوار در باشگاه ها است. آن ها در آخرین اولویت پرداخت دستمزدها قرار دارند و زمانی که یک باشگاه تحت فشار مالی قرار می گیرد اعتبار مالی موجود خود را صرف تیم های مردان می کند بدون توجه به این که دختران ورزشکار هم هزینه دارند ، باید تجهیزات ورزشی شان را خریداری کنند ، به فیزیوتراپی بروند و حتی برخی از آن ها خرج خانواده را بدهند.
موضوع اما اسف بار تر از این است. به ورزش بانوان ایران به حدی ظلم شده که آن ها از ترس این که مبادا باشگاه برای سال آینده قید تیمداری در بخش بانوان را بزند حاضر می شوند برای مدت طولانی لب از لب نگشایند و شکایتی نکنند.
در برخی از باشگاه ها، ورزشکار پس از 2 سال هنوز نتوانسته مبلغ ناچیز چند میلیون تومانی حضور در لیگ را دریافت کند. مگر سقف قرارداد ورزشکاران دختر در رشته های مختلف چقدر است که برای پرداخت همان مبلغ ناچیز ، دست و دلمان بلرزد؟ قراردادهایی که گاهی حتی هزینه رفت و آمد و خورد و خوراک هم نمی شود و ورزشکار بخش اعظم همان مبلغ را باید صرف خرید تجهیزات مورد نیاز ورزشی اش و یا درمان آسیب دیدگی کند.
ما از برابری و عدالت حرف می زنیم. این برابری و عدالت می گوید اگر باشگاهی چند تیم ورزشی دارد در زمان پرداخت مطالبات بازیکن و مربیانش باید به طور عادلانه تمام تیم هایش را در نظر بگیرد برای مثال اگر قرار است تیم فوتبال مردان 30 درصد دریافت کند این موضوع باید شامل تیم های بانوان شود.
بازیکن و مربی در یک باشگاه با عقد قرارداد ، تعهدی اخلاقی به باشگاهشان پیدا می کنند که در غم و شادی در کنار آن باشند. بنا بر این در روز بی پولی ، آن ها صبوری خواهند کرد اما این صبوری نباید به معنای سوء استفاده از سکوت و نجابت آن ها باشد.
این که یک شخص حقیقی یا حقوقی ، یک مجموعه صنعتی یا یک ارگان به ورزش بانوان ورود می کند فکر باز و لطف غیر قابل انکار آن مجموعه به ورزش بانوان را می رساند اما این به معنای منت نهادن بر سر دختران ورزشکار نیست. تیمداری کنیم ، به تعهدات عمل نکنیم و در برابر درخواست عمل به تعهدات طلبکار باشیم؟
در بسیاری از باشگاه های ورزشی در ایران ، آدم های خوش حسابی وجود دارند. آن ها که از روز اول ، حساب و کتاب مخارجشان را کرده اند و زیر دین کسی نیستند. بدون شک بسیاری از بدهکارها نیز زیر دین نخواهند ماند اما موضوع اصلی ، عدالت است. چقدر به حق الناس در ورزش اعتقاد داریم؟
