به گزارش IWSports ؛ بر اساس سیاست فدراسیون والیبال ، در اولین دیداری که ایران میزبانی از لیگ ملت های والیبال را بر عهده داشت تنها به بخشی گزینش شده از زنان اجازه داده شد که در سالن حضور پیدا کنند.
به عبارت دیگر بخش کوچکی از سالن به سهمیه “سفارشی” بانوان اختصاص یافته بود که این افراد “آشناهای فدراسیون والیبال” بودند. منظور از آشنایان ، کارکنان ، خانواده بازیکنان ، مربیان تیم های ملی یا مربیان و بازیکنان شناخته شده بود که طبیعتا متر و معیار خاصی در مورد گزینش آنها وجود نداشته جز “آشنا” بودن.
بدین ترتیب درهای سالن دوازده هزار نفری آزادی در مسابقات والیبال ایران و کره جنوبی به روی “اغیار”بسته شد. اغیاری شامل زنان و دختران علاقمند به والیبال یا حضور در یک مسابقه ملی که دوست داشتند بازی تیم ملی شان را از نزدیک ببینند اما بار دیگر پشت در ماندند.
نکته جالب این که زمستان سال گذشته فدراسیون بسکتبال درهای سالن بسکتبال آزادی را به روی زنان گشود تا زنان شاهد بازی تیم های ایران و عراق در مقدماتی جام جهانی بسکتبال باشند. اقدامات چند گانه ، سلیقه ای و نبود یک روش کار واحد و یکسان در فدراسیون ها ، موضوعی است که به شدت توی ذوق می زند و هر کس به هر روشی که دلخواهش است عمل می کند!
