به گزارش پایگاه خبری تحلیلی “دختران قهرمان“؛ شادی جعفری زاده کاراته کایی است که با وجود پارگی مینیسک زانو دو روز پیش از برگزاری رقابت های قهرمانی اسیا ۲۰۱۹ ازبکستان، غیرتمندانه به همراه دو هم تیمی دیگرش جنگید تا به فینال این رقابت ها برسد.
همین موضوع بهانه‌ای شد تا رسانه تخصصی حوزه ورزش زنان ایران اورا پس از دو سال به یک گفت و گوی صمیمی دعوت کند.
شادی جعفری زاده از یک خانواده کاملا ورزشی به واسطه نگاه حرفه ای خانواده وارد دنیای قهرمانی شده است. برادر او وحید جعفری زاده، کاپیتان تیم ملی اسکیت سرعت است و همسر وحید، عسل حیدری از هاکی بازان شاخص لیگ اسکیت هاکی روی یخ است.
پدر و دو برادر دیگر شادی جعفری زاده، ورزشی هستند و صد البته باید اشاره ای داشته باشیم به مادر شادی که خود، کاراته کا و واسطه ورود او به کاراته بود.
اسکیت ابتدای مسیر ورزشی شادی بود اما به گفته خودش، نقطه تغییر مسیرش و حرکت مطلق به سمت کاراته برمیگردد به فرخناز ارباب! مربی که تمام اهالی ورزش، حتی افرادی که حداقل یک بار واژه کاراته به گوششان خورده او را می شناسند.
شادی به همراه دو هم تیمی دیگرش تا کنون توانسته اند به نقره آسیا (ازبکستان)، نقره لیگ جهانی (فرانسه)، برنز آسیا (اردن)، برنز لیگ جهانی (ترکیه)، برنز آسیا (قزاقستان) دست بیابند.
بدون شک هفت سال سابقه عضویت در تیم ملی مهر اعتباری است بر توانایی های شادی جعفری زاده، الناز تقی پور و نجمه قاضی زاده، هم تیمی های شادی.
شادی جعفری زاده در خصوص ورودش به دنیای قهرمانی به نکته جالبی اشاره میکند و می‌گوید؛ در ابتدای مسیر کاراته، من کومیته کا بودم! اما خوشبختانه مربی‌ام بعد از آنالیز و کشف استعداد، من را برای ادامه در رشته کاتا تشویق و حمایت کرد.
از شادی می خواهیم راوی داستان ازبکستان باشد و او درباره مدال پرمخاطره اش در مسابقات قهرمانی 2021 صحبت می کند.
او می گوید: درسال ۹۸، زمانی که در شرایط نابرابر، تیم های ملی مردان و زنان به شانزدهمین دوره رقا‌‌بت‌های قهرمانی آسیایی ازبکستان اعزام شد، دختران کاراته کای ایران بهترین نتیجه تاریخ خود را از حضور در مسابقات قهرمانی آسیا رقم زدند.
دو روز پیش از شروع مسابقه، در سالن تمرین هنگامی که من و هم تیمی هایم مشغول تمرین و مرور نهایی کاتا و بونکای بودیم به دلیل کمبود فضای سالن تمرینِ مسابقه، مجبور به توقف ناگهانی شدم تا پای هم تیمی ام زیر فشار پای من دچار آسیب نشود و همین توقف ناگهانی موجب شد مینیسک پای من بین غضروف گیر کند.
درد این آسیب به قدری زیاد بود که من حتی توانایی بلند شدن از روی زمین را نداشتم. مسئولان فدراسیون هم در سالن مسابقات حضور داشتند و من را با برانکارد راهی بیمارستان کردند و پس از عکس‌برداری مشخص شد مینیسک من مستعد پارگی است.
متاسفانه هیچ راهی برای حل این مشکل وجود نداشت و پزشکان بلافاصله باید پای من را گچ می گرفتند و البته طبق توصیه پزشکان من نباید مسابقه میدادم.
لحاظات سختی را سپری میکردم. فارغ از درد جسمی، روحم به درد آمده بود. مدت ها تلاش و تمرین خودم و هم تیمی هایم، زحمات مربی عزیزم یک‌طرف و در مقابل آسیب دیدگی قلب من را ناراحت میکرد.
فدراسیون برای اعزام ما هزینه کرده بود، دو هم تیمی دیگرم تلاش کرده بودند و انصاف نبود به خاطر من مسابقه ندهند، از طرفی تیم کاتای بانوان سال گذشته در اردن عنوان سومی را کسب کرده بود و همه ما دوست داشتیم در ازبکستان نتیجه بهتری کسب کنیم.
مربی ام، خانم فرخناز ارباب تمام سعی خود را می کرد تا انگیزه و روحیه‌ام را حفظ کند ساعت ها با من صحبت کرد، او من را به آرامش دعوت میکرد و می گفت سلامتی تو برای ما اولویت دارد. مسئولین فدراسیون هم همینطور.
عمیقا دلم میخواست مسابقه دهم، هیج جوره با کنار کشیدن کنار نمی آیم. می دانستم اگر بدون مدال برگردم ایران به خاطر تمام زحماتی که همه ی ما برای این مسابقه کشیدیم اما نتیجه نگرفتیم خودم را نمیبخشم.
درحالیکه رییس فدراسیون شخصا با من صحبت کردند و روی سلامتی من تاکید داشتند باز از مسابقه دادن کوتاه نمی آمدم.
فرخناز ارباب سرمربی تیم ملی کاراته درباره آن اتفاق می گوید: شادی اصرار زیادی برای مسابقه دادن داشت. حتی مربیان ایرانی که در خارج از کشور فعالیت می‌کنند، کنار ما حضور داشتند و نگران شرایط جعفری زاده بودند، همه می‌گفتند او با این پا نباید مسابقه دهد.
ارباب ادامه می دهد: ما شب قبل از مسابقه به این فکر میکردیم چه کاری را باید انجام دهیم تا این ورزشکار با این همه زحمت و تلاشی که کرده وارد تاتامی شود؟ شرایط سختی بود اما غیرت او باعث شد تا تاریخ‌ساز شود.
اربا همچنین می افزاید: با آرامشی که رییس فدراسیون به ما منتقل کرد تصمیم نهایی را بر این گرفتیم که پای شادی را یک مقدار خم نگه داریم و سپس زانوی او را فیکس کنیم. دعا خواندیم و توکل کردیم به خدا تا وقتی وارد زمین می‌شود مشکلی برای او پیش نیاید.
مربی تیم ملی بزرگسالان می گوید: با او و هر دو هم تیمی صحبت کردیم و شکل اجرای کاتا را تغییر دادیم. مکث های تکنیک هارا طولانی تر کردیم خیلی چیزها را تغییر دادیم تا آنچه که داور دوست دارد را اجرا کنیم. ما باید در طول اجرای کاتا قدرت بالاتنه را بیشتر میکردیم تا بیشتر مورد توجه داور قرار بگیرد.
جعفری زاده با اشاره بر سطح رقابت ها و نتیجه مسابقات عنوان میکند: خاطرم هست که با ویتنام و هنگ‌کنگ که بارها مدال هم کسب کرده اند هم گروهی بودیم با وجود آسیب دیدگی به لطف خدا توانستیم با بیشترین امتیاز به فینال رقابت ها برسیم.
طلای ازبکستان دست نیافتنی نبود چرا که ما به فینال رسیده بودیم و اجرای یک کاتا میتوانست ما را به سکوی اولی برساند اما متاسفانه دکتر مسابقات وقتی که درحال گرم کردن بودم متوجه ورم بسیار زیاد پای من شد و به همین دلیل اجازه ادامه نداد. البته من همچنان بر ادامه دادن اصرار داشتم.
در نهایت تیم ملی کاتای بانوان ایران با گذر از تمام مشکلات در جایگاه دوم ایستاد. برخلاف شرایط موجود که بسیاری از مسئولین و ورزشکاران کاراته از آبروداری دختر غیور کاتای ایران، شادی جعفری زاده بی خبرند؛ اما این یک حقیقت حماسی است.
باید دید تیم با تجربه کاتای ایران در مسابقات قهرمانی کشور های اسلامی، آسیایی و جهانی پیش رو چه اتفاقی را رقم خواهد زد.
