پایگاه خبری تحلیلی “دختران قهرمان” : برای مبارزها همیشه دو راه وجود دارد: بجنگ و ادامه بده حتی اگر شکست در انتظار تو باشد یا رها کن و محتاطانه، خطر شکست‌های بعدی را از سر دور کن.
برای رزیتا علیپور، گزینه دوم هرگز مطرح نبوده است. او در دوران ورزشی‌اش حتی به این، فکر هم نکرده است. حتی پس از ناکامی بزرگ در آستانه رسیدن به المپیک.
این، ناامید کننده است که در اولین بازی در قونیه، تاتامی را هم با شکست ترک کنی و هم با فشارهای روانی بخشی از آن درون تاتامی بوده و بخشی دیگر در انتظار توست.
با این وجود، این خصلت چهره‌های بزرگ است که نشدن را پذیرفته‌اند و حقیقت جهان مبنی بر زیبایی وجود رنج‌ها را پذیرفته‌اند و اصلاً این گونه است که زندگی معنا می‌یابد.
رزیتا علیپور می‌توانست بارها ناامید شود اما این کار را نکرد. او هم مثل بسیاری از ورزشکاران ایران زمین، گزینه‌های دیگری جز قدم گذاشتن در مسیر قهرمانی داشت اما به این جاده گام نهاد.
خیلی‌ها در موقعیت و سن رزیتا علیپور پس از ناکامی در کسب سهمیه المپیک، امیدی برای ادامه نداشتند و همه چیز را رها می‌کردند اما او کماکان ایستاده است.
گرچه جوان‌گرایی را ستایش می‌کنیم و از میدان دادن به تازه واردها می‌گوییم اما این اعتقاد، دلیلی محکم نیست برای این که لب به تمجید از شکوه بردباری و ثابت‌قدمی جنگجویان قدیمی نگشاییم.
برای رزیتا، احتمالاً تفاوت خیلی زیادی ندارد که مثلاً در قونیه یک برنز بگیرد یا همان را هم نگیرد. او می‌تواند همین امروز کار را رها کند اما می‌داند که می‌تواند و همین ایمان، او را سربلند خواهد کرد.
با احترام به همه تلاش‌هایی که رزیتا علیپور برای کاراته ایران کشیده، او را همچنان بزرگ می دانیم. آیا به پایان خط رسیده؟ نه تا زمانی که اطمینان دارد که می‌تواند. صبر او، به قامت بلند آرزوست.
