حامد اسماعیلی – پایگاه خبری ورزش زنان ایران : در عالم ورزش ، کسی از برنده ها و بازنده ها چیزی به خاطر نمی سپارد. زمان که می گذرد ، فقط “الهام بخش” ها به خاطر سپرده می شوند. آن ها که بی سپر ، جنگیدند و هرگز سر تسلیم فرود نیاوردند.
تاریخ هرگز تسلیم شده ها را دوست نداشته. قهرمان های الهام بخش سرزمین ما این خصوصیت را با خود داشته اند. آن ها مردم دار بوده اند و تسلیم ناپذیر. آن ها از سختی ها عبور می کنند و الگوهای تازه می آفرینند. شاید ده ها سال بعد ، نام دختران ورزشکار ایران گل سرسبد همین قهرمانان باشد.
ماه های سخت و طولانی را گذرانده ای و حالا دنیا پیش چشمت دوباره تیره و تار شده. اما چشم‌هایت را ببند و یک روز نه چندان دور را تصور کن. تسبیح را به دست بگیر ، دانه به دانه بشمار و شروع کن به مجسم کردن. بازیکنی را که می دود و فرار می کند از مدافع روبرو . تبدیل شو به خود “او” . قالبش را اندازه بگیر و خودت را در همان قالب بساز.
فکر کن به یک شوت ، یک گل . به حلقه شادی . تصور کن که خوشبختی. تصور کن که موفقیت در یک قدمی توست.همه این ها کافی است که تو را تبدیل کند به همانی که بودی. در میان انبوهی از اتفاقات ناگوار این تویی که قوی تر می شوی.
زندگی ، چیزی فراتر از این نبرد یازده به یازده است. همه ما بخشی از جریان زندگی هستیم که تقدیر برای ما رقم می زند. در این بین ، زندگی فوتبالی ما چیزی جز بخشی کوتاهی از مسیر نیست. باید بیندیشی که پس از گذر از رنج ها ، زمانی که به میدان بازگشتی تا چه اندازه سرسخت تر شده ای.
تا چه اندازه برای جوان ترها ، حرف های تازه داری از تجربه ، از روزهایی که همه آن ، گل و پیروزی و موفقیت نبود. پس از ماه ها سختی ، آماده مواجه شدن با دنیایی تازه تر خواهی بود در حالی که مقاوم تر از همیشه ای. تصور کن که خوشبختی.
