به گزارش پایگاه خبری تحلیلی “دختران قهرمان” تیم زنان ایران در بازی‌های کشورهای اسلامی ۶ طلا، ۱۷ نقره و ۱۲ برنز کسب کرد و لحظات زیبایی خلق کرد.
برخی از این لحظات توام با شادی بودند و برخی نیز حسرت و غم با خود به همراه داشتند اما خاطرات قونیه در بستری از شادی‌ها و اندوه‌ها پدید می‌آید.
اکنون به مناسبت پایان بازی‌های کشورهای اسلامی در قونیه 10 لحظه ویژه این مسابقات برای تیم زنان را یادآوری کرده‌ایم:
۱۰) گیسای بی‌رقیب
زمانی که به عنوان یک کماندار نوجوان به تیم ملی رفت کسی فکر آن را نمی‌کرد که او به سرعت به دختر اول کامپوند ایران تبدیل شود و بزرگ‌ترها را کنار بزند.
گیسا بایبوردی، در ظهری به‌یادماندنی در قونیه مدال طلای کامپوند انفرادی را کسب کرد درست یک روز پس از آن که نقره میکس را به دست آورده بود.
لحظه‌ای که او مدال طلا را بر گردن آویخت، لحظه‌ای بزرگ و عمیق برای گیسا محسوب می‌شود زیرا به او و به تیراندازی با کمان ایران اثبات می‌کند که گیسا در جای درستی قرار دارد.
۹) مریم یاورپور، از یزد با امید
برای کمانداران روی ویلچر، زندگی به عنوان یک ورزشکار چالش‌های ویژه‌ای دارد اما زمانی که مریم یاورپور توانست در قونیه و در یک روز بیش از یک مدال به دست بیاورد، شایستگی‌های خود را به نمایش گذاشت.
کماندار یزدی تنها ورزشکار تیم زنان ایران بود که در کسب ۲ مدال تیمی ایران سهیم شد. در کامپوند میکس و کامپوند دوبل. یاورپور به همین هم راضی نشد و در مسابقات انفرادی هم یک برنز گرفت. چه نمایش باشکوهی در ترکیه!
۸) بختی و خوشبختی
اعظم بختی مدت کوتاهی پس از نمایش امیدبخش در مسابقات جهانی قاهره، به قونیه رفت. او در بازی‌های کشورهای اسلامی در شمشیربازی اپه به مدال برنز رسید.
این برای اولین بار بود که یک دختر ایرانی توانست در یک رویداد بین‌المللی رسمی اپه ایران را صاحب مدال کند.
ساده لوحانه است اگر خوشبختی اعظم بختی را ساده انگاریم. این موفقیت از پس تلاش و دشواری‌های فراوان به دست آمده و ارزشی ژرف دارد.
۷) لیلای محبوب
تیم کاراته ایران یک چهره جوان و محبوب به نام لیلا برجعلی در اختیار داشت. دختری از قزوین که از خوب یا بد ماجرا با کسی مقایسه خواهد شد که جانشین او شده: حمیده عباسعلی.
لیلا در دسته مثبت ۶۸ کیلو برای ایران برنز گرفت. لحظه‌ای که او برنز را بر گردن آویخت، لحظه پاداش اطمینان به جوانان و البته خودباوری دختری قزوینی و بی‌ادعا بود که در همین سن و سال، به خوبی یاد گرفته که تا پای جان بجنگد و از آن مهم‌تر، متواضع و دیدنی باشد.
۶) گام‌های سنگین ریحانه مبینی
این یک لحظه شیرین نیست. چیزی نیست که به خاطرش شادی کنیم. این لحظه، نقل یک شکست است اما شکست مطلقاً ناامیدکننده نیست.
ریحانه مبینی، رکورددار پرش طول ایران در قونیه موفق نبود. با بازدهی نصفه و نیمه، فرصت حضور روی سکو را از دست داد اما لحظه ناکامی او از دو جهت، لحظه ویژه‌ای است:
اول از این دید که او را با یک شکست تلخ پس از موفقیت‌های اخیر در رکوردشکنی مواجه می‌کند و این می‌تواند او را قوی‌تر کند. از سوی دیگر، این موسیقی غم‌انگیز این ناکامی، زیبایی‌های هنری خاص خود را دارد.
این موسیقی متن ناشنیدنی، ما و او را به گذشته پرت می‌کند. روزگاری که باید کاری از صفر آغاز می‌شد. گاهی در پس یک اجرای حماسی، کمی آرامش با نوایی آرام و غم انگیز لازم است. برای این که او به خود بازگردد.
۵) اشک‌های دختر تبریز
هر رویدادی با اشک‌ها و لبخندها عجین است و البته هر دو، سهم مهسا پور رحمتی شمشیرباز اسلحه اپه ایران بود. با این حال اشک‌های او بیشتر به چشم آمد.
او در قونیه در یک چهارم نهایی مسابقات انفرادی با یک پوئن اختلاف بازنده شد و به مدال نرسید و حق داشت که اشک‌هایی جانسوز برای از دست دادن این فرصت بریزد.
با این حال، لبخند با نایب قهرمانی تیمی ایران بر لب مهسا نقش بست. او نمایش همزمان شادی و غم به عنوان چهره واقعی حیات و تبلور بهار و پاییز در سال‌های عمر بود. او مثل یک سرباز سرافراز بازنده گریست و ما بی‌توجه به برنده یا بازنده بودن، سربازها را دوست داریم.
۴) والیبالیست‌ها، سرسخت و خوش آتیه
لبخندها و جو شاد و دلنشین پس از شکست برابر ترکیه در فینال کشورهای اسلامی در قونیه، نشان می‌داد نایب قهرمانی هم برای تیم ملی والیبال زنان ایران یک اتفاق مسرت بخش است.
بهانه این شادی، مدالی است که ایران پس از 56 سال در یک رویداد بین‌المللی کسب کرده است ضمن این که جوانان ایران در ترکیب تیم ملی درخشان ظاهر شدند.
لحظه نایب قهرمانی و پیش از آن عبور از آذربایجان در نیمه نهایی، لحظاتی دوست‌داشتنی برای این تیم پرامید بود. تیمی که هنوز از آن انتظارات زیادی داریم. قابل انکار نیست که آن‌ها در حال نزدیک شدن به انجام کارهای بزرگ هستند.
۳) الهام حسینی، چشم و چراغ وزنه برداری
این که در ۳۴ سالگی، با این انرژی، شوق و امید بجنگید و چنین نمایش درخور و شایسته‌ای بروز دهید، کاری است که نیاز به الهام حسینی بودن دارد.
حسینی با وجود تعطیلی رقابت‌های رسمی در دوران اوج‌گیری کرونا، زمانی که روی تخته در قونیه ظاهر شد مصمم بود و این اراده از چهره او در بازی‌های کشورهای اسلامی هویدا بود.
لحظه آویختن طلا بر سینه او، یک روز رؤیایی برای الهام و برای وزنه برداری ایران است. او در نخستین نمایش وزنه برداری زنان ایران در بازی‌های کشورهای اسلامی یک طلا و دو برنز به دست آورد.
۲) تنیس روی میز، سالن قونیه را ساکت کرد
در فینال مسابقات تیمی تنیس روی میز، همه چیز برای قهرمانی میزبان مهیا بود. ترکیه در مصاف با ایران، از حمایتی همه جانبه از روی سکوها برخوردار بود و شانس ایران برای قهرمانی، روی کاغذ عدد و رقم قابل‌توجهی به نظر نمی‌رسید.
با این حال، دختران ایران معادلات را تغییر دادند. ندا شهسواری و مهشید اشتری شبی فوق‌العاده داشتند و با همراهی شیما صفایی و پریناز حاجیلو و هدایت حمیده ایرانمنش، ایران لحظاتی زیبا خلق کرد و قهرمان شد.
۱) فرزانه فصیحی، اشک‌ها و مصدومیت‌ها
دراماتیک‌ترین لحظات قونیه در دوومیدانی و برای فرزانه فصیحی رخ داد جایی که دونده صد متر ایران با نفس‌های بریده، با وجود مشکل تنفسی، در فینال دوید، جنگید، نقره گرفت و گریست.
فرزانه پس از کسب مدال نقره گفت که فقط خودش و خانواده‌اش می‌دانند که برای کسب این مدال چقدر سختی و مشقت کشیده است. تبدیل آنی اشک به لبخند پس از نقره فینال صد متر، احساس دلنشین به ثمر نشستن زحمات او را به همه هدیه کرد.
دختر اصفهانی می‌توانست در فینال مسابقه ندهد و سلامتی خود را در اولویت بالاتری، ارزش‌گذاری کند اما انتخاب راه دشوارتر و نتیجه درخشان، او را به متفاوت‌ترین چهره قونیه در کاروان ایران تبدیل کرد.
