به گزارش پایگاه خبری تحلیلی “دختران قهرمان” حضور 17 دختر کاراته کا شامل 5 کاتارو و 12 کومیته کا در سه رده سنی نوجوانان، جوانان و امید زیر 21 سال برای ایران نتیجه شاخصی در بر نداشت.
تحفه سفر به قونیه برای کاراته بانوان، یک عنوان چهارمی توسط آتوسا گلشادنژاد در دسته منهای ۶۱ کیلوگرم رده سنی زیر ۲۱ سال بود و بس.
این در حالی است که انتظار می‌رفت عملکرد تیم‌های ملی دختران در ترکیه بهتر باشد گرچه نمایش روی تاتامی، همه آن چیزی نیست که عامل و سبب بروز نتایج باشد.
مربیان برجسته کاراته زنان می گویند تیم‌های ملی پایه به زمینه آمادگی و اردوهای کیفی بیشتری نیاز داشته‌اند و تدارک مناسبی برای تیم‌های ملی پایه صورت نگرفت و بدنه تیم‌های ملی نیز به واقع شامل برترین‌ها نبود.
از سوی دیگر، اشتباهات عجیب در جریان مسابقات کار را سخت‌تر کرد چنان که زهرا رضازاده به دلیل فقدان محافظ سینه (چست) مسابقه دور چهارم خود را از دست داد در حالی که یک شانس مدال بود.
به طور صریح‌تر، موضوع زهرا رضازاده یک قصور آشکار بود و این قصور بار اول نبود که برای تیم ملی کاراته اتفاق می‌افتاد. معنای این اتفاق این است که از حوادث به آسانی و غیرمسئولانه عبور می‌کنیم.
با این وجود، ایران باید خود را مهیای رقابت در آینده کند و آنچه در ترکیه به دست آمد، بی‌تردید حاصل کاشت دیروز بود. رقابت‌های جهانی ترکیه باید فرصتی برای بازگشت به گذشته و رفع نواقص باشد.
به عبارت دیگر، ناکامی در کسب نتیجه در ترکیه یا هر رقابت دیگر فاجعه نیست بلکه، رها کردن و وابسته دانستن وقایع به شانس و اقبال و تحلیل نکردن دلایل دوری از موفقیت، فاجعه را می‌سازد و آینده را تاریک می‌کند.
کاراته باید از نو شروع کند، مشکلات را به دور از شخصی‌سازی و عناد، استخراج نماید و طرحی نو دراندازد. استعدادهای کاراته ایران می‌توانند دست به کارهای بزرگی بزنند و هر نتیجه‌ای در ترکیه، ذره‌ای از ایمان به آنها را کم نخواهد کرد.
