به گزارش “افرا ورزش” نام طراوت خاکسار با تیم ملی عجین است. او تلفیقی از خاطرات تلخ و شیرین کهنه در تیم ملی است اما حالا که نیست فرصتی برای ارج نهادن به زندگی پرافت و خیزش داریم.
برای نگارنده، نخستین تصویر از طراوت خاکسار به روزی مربوط می‌شود که روی سکوی بازی‌های آسیایی جاکارتا رفت . ایستاده روی سکو ، با یک شادی کمرنگ و نصفه و نیمه.
شاید اگر می‌دانست که این برای اولین و آخرین بار است که به فینال بازی‌های آسیایی رسیده، مبارزه برابر حریف تایوانی شکل دیگری به خود می‌گرفت اما باگ یا شاید امتیاز زندگی، به بی خبری از فردایش باشد.
چشم امید طراوت به این بود که با حضور در المپیک و احیاناً کسب یک موفقیت خیره‌کننده، به اوج آرزوهایش در تاتامی برسد اما اوضاع در کاراته وان ها و مسیر رسیدن به توکیو برای او بد پیش رفت.
او به المپیک نرسید و تلاشش در عرصه آسیا را نیز با یک طلا و یک برنز انفرادی به پایان رساند. خاکسار به همراه حمیده عباسعلی تنها دختران کاراته کای ایران هستند که در آسیا طلا گرفته‌اند مگر این که در تاشکند ۲۰۲۲ شریک تازه‌ای پیدا کنند.
در چشم ما، طراوت خاکسار سال‌هایی خاطره‌انگیز را پشت سر گذاشته است. شاید می‌توانست طی دو سال اخیر، بهتر از این باشد اما او در وزن خود بهترین بود و کسی قادر به انکار این موضوع نیست.
حالا پس از سال‌هایی به‌یادماندنی و نه چندان طولانی که توام به عادت به حضورش در تیم ملی بود، باید به روزهای بدون طراوت عادت کنیم.
تنها موردی که غیبت طراوت را روی تاتامی قابل‌تحمل می‌کند امید به جوانانی است که قدم جای پای طراوت، رزیتا و دیگران می‌گذارند.
رفتن طراوت از تیم ملی و تماشای تیمی بدون او، تکه‌ای دیگر از خاطرات ما را با خودش می‌برد. چنان که پیش‌تر در روز خروج فاطمه چالاکی، پگاه زنگنه، نسرین دوستی و قبلی‌ها.
