به گزارش افرا ورزش، تیم ملی فوتسال زنان روز یکشنبه با چهار پیروزی پیاپی قهرمانی در مسابقات آسیای میانه را به دست آورد و تیمی قدرتمند و قابل‌اعتماد نشان داد.
با وجود این قهرمانی، نگرانی در مورد این که آینده تیم ملی زنان به کدام سو می‌رود، باقی است. اولین دوره جام جهانی فوتسال زنان در سال ۲۰۲۵ برگزار می‌شود و فوتسال زنان به‌تدریج در جهان و در قاره، بیشتر جدی گرفته می‌شود.
گرچه فروزان سلیمانی سرمربی تیم ملی از تغییر نسل تدریجی در تیم ملی صحبت کرده بود اما اقدامات انجام‌شده هنوز در سطحی نیست که آن را جوانگرایی تلقی کنیم.
به نظر می رسد کادر فنی تیم ملی فوتسال زنان برای این که به یک جوانگرایی حقیقی دست بزند دچار تنگنا است. یک نظریه این است که سلیمانی، ابزار کافی و دستِ باز برای اقدام انقلابی در تیم ملی را در اختیار ندارد.
ترکمان و افروغ، پرچمداران نسل جدید
حتی با کنار رفتن فرشته کریمی، فاطمه اعتدادی و نسیمه غلامی از تیم ملی، هنوز هم تعداد بازیکنان بالای ۳۰ سال تیم ملی در این مسابقات قابل‌توجه بود؛ به‌طوری‌که می‌توان گفت زیبا افروغ و مارال ترکمان در حال حاضر پرچمدار جوانان تیم ملی هستند.
قهرمانی در کافا برای سلیمانی و تیم ملی اهمیت داشت و او احتمالاً اگر می‌دانست ازبکستان قرار نیست برایش دردسری ایجاد کند تیمی به‌مراتب جوان‌تر را به دوشنبه می‌برد اما با استفاده از فرزانه توسلی، سارا شیربیگی، نسترن مقیمی و … ریسک نکرد.
نسترن مقیمی ۳۳ ساله، سارا شیربیگی ۳۲ ساله، فرزانه توسلی ۳۷ ساله و هما آقایی ۳۳ ساله بخشی از بازیکنان پا به سن گذاشته اما همچنان تعیین کننده و باکیفیت در تیم ملی هستند و فروزان سلیمانی نگران این است که بازیکنان جوان نتوانند از نظر فنی در حد این بازیکنان باشند.
برخی از منتقدان معتقدند ایران باید حداقل در رویدادهایی مثل کافا از بازیکنان جوان و تازه‌وارد به جای آن‌ها استفاده کند زیرا هیچ میدان دیگری برای ایجاد فرصت بازی برای جوانان فوتسال وجود ندارد.
فرصت کسب تجربه و پیشرفت برای جوانان وجود ندارد
در حقیقت، به نظر می‌رسد به دلیل همین فقدان فرصت تجربه‌اندوزی برای جوانان، شکاف فنی عمیقی بین نسل پا به سن گذاشته تیم ملی فوتسال زنان و جوانان تازه‌وارد به وجود آمده است.
در همین حال باید اذعان کرد فقدان تیم‌های ملی فوتسال پایه در بخش دختران که خود، ناشی از برگزار نشدن مسابقات این رده‌های سنی در آسیا است به آینده تیم ملی زنان آسیب می‌زند.
یک دختر جوان مستعد در فوتسال ایران برای یادگیری و به دست آوردن تجربه مسابقه، در بهترین شرایط و به شرط نیمکت نشین نبودن، تنها لیگ برتر یا سوپرلیگ را در اختیار دارد که در بهترین حالت، برگزاری حدود ۱۵ الی ۲۰ بازی در سال را برایش تضمین می‌کند.
از سوی دیگر همه این تعداد مسابقه نیز از نظر بار فنی، مسابقاتی مفید برای رشد یک بازیکن محسوب نمی‌شود زیرا برخی از مسابقات از لحاظ کیفیت در سطحی نیستند که سبب توسعه شاخص‌های فنی یک بازیکن مستعد شوند.
در حقیقت مسیری که او برای تبدیل‌شدن به یک بازیکن قابل‌اتکا طی می‌کند مسیری طولانی است و همین امر سبب رسیدن او به سطح فنی مورد اعتماد در حوالی ۲۵ سالگی است مشروط بر این که از فوتسال به فوتبال کوچ نکند یا به طور کلی فوتسال را کنار نگذارد.
در این شرایط (فقدان رویداد بین المللی فوتسال زنان در بخش پایه)، راه‌اندازی و پویایی لیگ‌های پایه در سطح کشور و اعمال سیاست‌های تشویقی برای باشگاه‌های فعال در این حوزه می‌تواند به عنوان یک راهکار مؤثر به کمک آینده فوتسال زنان بیاید.
