به گزارش پایگاه خبری ورزش زنان ایران آی دبلیو اسپورتس ؛ پیش از این که تیم ملی کاراته زنان عازم بازی های آسیایی جاکارتا شود ، شمشیرهای آخته در هفته های منتهی به آغاز مسابقات ، به تهدید تیم ملی مشغول بود.
این تهدیدات به طور عمده متوجه مسئولان فدراسیون کاراته ، مربیان تیم ملی و گاهی کاراته کاهای ملی پوش بود غافل از این که این فضای مسموم می توانست به تیم ملی ضربه بزند. ملی پوشان اما با وجود فشارهای روانی بیرونی ، ایستادند و در جاکارتا هم نمایش بسیار خوبی داشتند.
حالا در فاصله چند هفته به آغاز مسابقات کاراته قهرمانی جهان در اسپانیا ، منتقدان که در راس آن ها افراد بسیار معدودی نیز قرار دارند به ایجاد تشویش در تیم ملی مشغول هستند. این تشویش ها از ارسال پیام ها و تماس های بی ربط با بازیکنان و مربیان آغاز می شود و به پیغام و پشغام و مصاحبه با رسانه هایی که خواسته یا ناخواسته آب به آسیاب دشمنان تیم ملی می ریزند ختم می شود.
هدف هم چیزی نیست جز تصاحب صندلی و جایگاه در فدراسیون و تیم های ملی. در حقیقت ، از دل این انتقادات هیچ مورد فنی و توجیه کننده ای در نمی آید. بلکه همین حالا اگر به هر یک از این منتقدان معدود ، جایگاه و پستی را پیشنهاد دهید تمام انتقادات بلافاصله تمام می شود!
مشکل تقابل مخالفان و دو یا چند دستگی موضع در قبال تیم های ملی در رشته های مختلف اجتناب ناپذیر بوده و هست اما شاید این فشارها هرگز در سطح کاراته نباشد. کاراته بانوان ایران هر بار که آماده یک رویداد بین المللی می شود باید خود را برای این حاشیه های تمام نشدنی و فرسایشی و بی ارزش آماده کند.
با این وجود ، تیم ملی کاراته یک مربی قاطع و کارآمد و آشنا به فضای کنونی دارد. ستاره موسوی و بازیکنان اغلب با تجربه اش قوی تر از این هستند که در برابر واژه های پوچ سر خم کنند.
نکته دیگر ، ارزش موفقیتی است که دختران تیم ملی به دست آورده اند و به دست خواهند آورد. پیش رفتن در مسیری که باد مخالف می وزد و رسیدن به مقصد ، شیرین تر و دل انگیز تر از طی مسیری آرام و هموار است. ما یک تیمیم و یک تیم خواهیم ماند.
