کوثر بائی – آی دبلیو اسپورتس : دغدغه مان را با یک سوال مطرح کنیم: چه کسی دایه ورزش زنان است؟ اگر می گویید وزارت ورزش و فدراسیون های مربوطه باید بگویم تنها بخشی از پاسخ را گفته اید.رسانه ها، مردم، مسئولان شهری و استانی و اسپانسرها باقی پاسخ است. از این حلقه به هم پیوسته ورزش زنان سهم چند درصدی دارد؟
ورزش زنان در ایران مهجور است. وزارت، فدراسیون ها، رسانه، مردم، حامیان شهری و استانی و اسپانسرها آن قدر که حواسشان جمع ورزش مردان است، اگر نیم نگاهی به ورزش زنان بیندازند کاستی ها را خواهند دید. گاهی ورزشکاران بسياری در شهرهای ایران به دلیل نبود تیم دسته اول در رشته مورد فعالیت از شهر و استانشان افول می کنند.
ورزش حرفه ای برای زنان ورزشکار سرزمینمان در شهری غیر از محل زندگیشان بسیار سخت تر از مردان ورزشکار است. بنابراین وقتی از شهرستان ها تیمی به لیگ برتر می آيد خوب باید به بازیکنان با غیرت این تیم ها توجه کنید که با کمترین چشم داشت بهترین ها را رقم می زنند.
لیگ برتر فوتسال با 13 تیم کار خود را شروع کرد؛ شهرداری رشت نیامده لیگ را ترک کرد؛ حضور تیم ها از استان های مختلف نکته ای است که می تواند ما را به حضور ستاره های جدید در آسمان فوتسال ایران اميدوار کند اما چه می توان کرد که این تیم ها با امید و دغدغه فوتسال دوستان شکل می گیرد و با نبود حامیان مالی سرنگون می شود.
داستان لیگ برتر فوتسال با آرزو و امیدواری فوتسالیست ها آغاز می شود. 12 تیم با امیدواری کار خود را در هفته نخست لیگ برتر فوتسال شروع کردند و با توجه به نتایج، نوید دشت لذت از لیگ امسال را به ما دادند. اما ما به امید زنان شهرداری رشت می اندیشیم؛ تیمی از گیلان به لیگ آمد و قرار بود عطرخوش شمال غرب را به تب و تاب لیگ تزریق کند اما به دلیل نداشتن حامی و متولی با وجود تخفیف سازمان لیگ از ضرب العجل تعیین شده از خط استارت گذر نکرد.
یک تیم از لیگ برتر فوتسال حذف شد. خبر همین قدر نزد ناپدری های ورزش ساده بود… کسی چه می داند شاید قرار بود از شهرداری رشت ستاره تازه و خوش رقصی ما را به تماشا وادار کند.
