حامد اسماعیلی – آی دبلیو اسپورتس : با گذشت ۴ سال از روزی که کیمیا علیزاده نشان داد فضیلت زن می‌تواند این باشد که با ضربات پایش یک ملت را خوشحال کند، تعدادی دختر جوان و جویای نام داریم که در مسیر افتخارات تازه قرار دارند. نه اینکه قرار باشد مدال المپیک به سرعت تکرار شود اما جایی هم برای ناامیدی وجود ندارد.
آنها نگرانند. نگران رقبا، نگران سطح آمادگی خود و نگران آسیب دیدگی. این نگرانی در مواجهه با آنها قابل لمس است. در عین حال که تکواندو برای دخترها این موقعیت را پدید می‌آورد که در مقایسه با همتایان قوی تر و سرسخت‌تر باشند اما چالش‌ها آنها را گاهی به گوشه رینگ می‌کشاند و تحت فشار قرار می‌دهد. این، علاوه بر مچ‌های بانداژ شده و صورت‌های مشت خورده شبیه به آل پاچینو در Scarface است.
مدالی که کیمیا علیزاده در ریو به دست آورد متر و معیاری برای سنجش افتخارات تکواندو شد. به عبارت دیگر توقعات از تکواندو با برنز کیمیا بالا رفت غافل از اینکه قاضیان، داشته‌ها و توانمندی‌های موجود را نیز در نظر بگیرند.
شاید همین حالا شمشیرها در حال جلا خوردن برای حمله به صغیر و کبیر در فدراسیون تکواندو باشد اگر تکواندوی زنان در توکیو غیبت کند اما در بین این جنگ‌های پوچ و فاقد حرف حساب، ما تعدادی دختر جوان داریم که قدرت انگیزشی آنها برای هر کسی الهام بخش است.
آنها شب‌ها با رویای مدال می‌خوابند و صبح‌ها با امید به آینده بیدار می‌شوند. در ایران، افرادی که چنین خصوصیتی را دارند پرشمار نیستند. مدال به چه کار می‌آید؟ افتخاری برای همه دوران‌ها؟ بله. این افتخار اما بیش از ورزشکار متعلق به کشور است بنا بر این آنها که سرباز به دنیا می آیند الزاماً پسر نیستند. این را در تیم ملی تکواندو به وضوح حس می‌کنید. هیچ جنگی بی تلفات نیست. به هر حال آنها رنجر بودن را انتخاب کرده‌اند. چه انتخاب هیجان انگیزی.
