*حامد اسماعیلی / IWSports
از زمانی که کیمیا در میدان المپیک توانست مدال بگیرد و اولین مدال آور زن تاریخ ورزش ایران در المپیک شود ، ناگفته پیدا بود که باید منتظر یک آینده پرچالش برای کیمیا در مواجهه با اظهار نظرهای سطحی – همان طور که اکرم خدا بنده به آن اشاره کرده بود – باشیم.
سوال این است : چه کسانی از ناکامی کیمیا خوشحال می شوند؟ آن ها شاید به تعداد انگشتان یک دست باشند که هرگز نتوانسته اند با اعتبار و محبوبیت ملی کیمیا – یکی از میان خودشان – کنار بیایند.
کیمیا جای کسی را تنگ نکرده است. این را حداقل روش دموکراتیک انتخابی اعضای تیم ملی تکواندو نشان می دهد. افزون بر این ، تمام مردم ایران کیمیا را دوست دارند و او را یک الگوی الهام بخش می دانند با لبخند او در دل شاد می شوند و غبار غم که چهره او را در بر بگیرد ، سایه اندوه ، محسوس یا نامحسوس همه را با خود می برد. کیمیا دختر ایران است و آن چه او را محبوب می کند سادگی و تواضع اوست نه مدالی که در ریو کسب کرده.
در نتیجه ، بدخواهان کیمیا به افراد معدودی محدود می شوند. آن ها که نه خود توانایی بزرگ بودن را دارند و نه می توانند بزرگی یک دخترک جوان را ببینند و البته که ریشه یک درخت ستبر با وزش نسیمی کم توان که بیشتر به خود زحمت می دهد تا این تنه قطور ، ذره ای آسیب نخواهد دید.
نگارنده امیدوار است موضوع بدخواهان کیمیا توهمی بیش نباشد که در این صورت همه ما نفسی به راحتی خواهیم کشید اما اگر بدخواهی هست ، چیزی نیست جز از سر ناآگاهی. دل را صاف کنید که هم کیمیا ، هم سایر دختران برازنده ملی پوش و غیر ملی پوشمان ، دختران این مرز و بوم اند و مایه سرافرازی همه ما.
موفقیت آن ها مایه سربلندی ماست. سربلندی یک خانواده بزرگ. زمان می گذرد ، مدال ها ، شکست ها و پیروزی ها به سرعت فراموش می شود و روزهایی باقی می ماند که تا ابد به خاطر خواهیم سپرد که چطور در کنار هم ایستادیم.
