پایگاه خبری تحلیلی “دختران قهرمان” : در ورزش زنان، داورها چهره‌های خاص اما همیشه ایستاده‌ی روزگارند. در نگاه اول شاید تصور شود آن‌ها از گزند طعنه و برخوردهایی که در ورزش مردان در جریان است، به طور خاص فحاشی‌های روی سکو و درگیرهای فیزیکی که گاهی به سختی گریبان گیر می‌شود مصون‌اند اما این همه ماجرا نیست.
آن‌ها راه خاصی را انتخاب کرده‌اند. راهی غیر زنانه و جنگجویانه. اصلاً زن‌ها در میدان ورزش قهرمانی آمده‌اند که بگویند همه ما گرد آفریدیم، ژاندارکی جدید و آماده برای رزمی متفاوت.
گرد آفریدهای زندگی امروز ، گاهی در میانه میدان فوتبال ، گاهی در زمین هندبال ، فوتسال و بسکتبال ، گاهی پرچم به دست در کنار تاتامی و گاهی نشسته بر روی یک صندلی در یک تقابل راکتی ، زنانی متفاوت برای یک چالش ناشناخته برای عامه مردم اند.
اگر دختران ورزشکار را قوی‌تر – از نظر بنیه روحی – نسبت به دیگران بدانیم قطعاً داورها در این میان، در رأس قدرت و استحکام قرار دارند.
شاید فضای رقابتی آن‌ها، هوای تمیزتری نسبت به فضاهای ورزشی مردانه داشته باشد اما زنان داور در هر حال، عنصر اجرای عدالت‌اند و سنگ صبور در برابر اعتراض‌ها و دم دست‌ترین گزینه برای قلمداد شدن به عنوان مقصر شکست.
در جامعه‌ای که ورزشکار بودن برای زنان هنوز هم نیاز به توضیح و شرح دارد تصور کنید چطور باید برای طبقه ناآگاه توضیح دهید که ’بله من یک داورم” و تصور کنید که بخواهید برای سوالاتی مثل “خب آخرش چه می شود” و “مگر به شما چقدر می دهند” و غیره جوابی داشته باشید.
در میانه میدان ، عرصه نمایش قهرمانان ، آن ها قهرمان ترین قهرمان ها هستند. بدون تریبون ، بدون رسانه و بدون تصویر. فاقد حق مصاحبه – بخوانید حق دفاع – و پاسخ دادن به اظهارات بی ارزش.
سهم زنان داور از شناخته شدن جز عده ای انگشت شمار، در عمل صفر است مگر این که اشتباه کنند، سوژه مصاحبه مربیان شوند و بدیهی است که کسی برای نمایش بی نقص آن ها کف نمی زند.
تبدیل شدن به یک داور ، شاید در عین همه سختی ها و غیر زنانگی ها ، زنانه ترین کار ممکن روی کره خاکی باشد. تمرین ایثار ، سکوت و حفظ ظاهر. در فضای ورزش زنان ایران که قطعا محترم تر و متشخص تر از فضای ورزش مردان است ، اگر حرفی زدیم و زدند ، به دل نگیرید که این مرام شماست. مرامی برگرفته از روح بلند ، تلاش تمام نشدنی و نجابت محض.
