به گزارش پایگاه خبری ورزش زنان ایران آی دبلیو اسپورتس ؛ حضور در تکواندو گرند پری تایوان و رسیدن به فینال گرند پری وزن منهای 57 کیلوگرم نشان داد راحله آسمانی در 28 سالگی همچنان با انگیزه و با قدرت پیش می رود. مهاجرت او به بلژیک اتفاقی بود که حذف تدریجی نام راحله آسمانی از ورزش ایران را کلید زد اما در هر صورت ، او کسی بود که برای ایران مسابقه داده بود و خواه یا ناخواه بخشی از تالار افتخارات ورزش ایران است.
راحله آسمانی به دلیل افکارش برای پیشرفت بیشتر در تکواندو تصمیم گرفت از ایران برود. او اولین دختر تکواندوکار ایران بود که به فینال بازی های آسیایی رسید و در بازی های آسیایی 2010 گوانگ ژو در چین با مدال نقره روی سکو رفت و پرچم ایران را به اهتزاز درآورد اما در نهایت به این نتیجه رسید که باید وارد جریان تازه ای از زندگی اش شود.
در سال 2012 زمانی که او 23 ساله بود تصمیم گرفت به اروپا برود .او به نوعی در بلژیک از صفر شروع کرد البته مدال نقره گوانگ ژو رزومه خوبی برای او بود اما نه به این اندازه که از روز ورودش به خاک بلژیک تابعیت تازه و زندگی ایده آل دو دستی تقدیم او شود.
او گفته است که در بدو ورودش به بلژیک شروع به درس خواندن و کار کرده است و در یک دفتر پستی مشغول به کار بوده و همزمان تمرین می کرده است تا در نهایت بتواند تابعیت بلژیکی بگیرد. او از سال 2013 با پرچم بلژیک تنها اجازه حضور در مسابقات آزاد را داشت و طبق مقررات جهانی به او اجازه حضور در مسابقات رسمی داده نمی شد.
به همین دلیل بود که آسمانی حتی در المپیک ریو ، زمانی که موفق شد دست به کاری بزرگ بزند و سهمیه المپیک بگیرد ، با پرچم کمیته بین المللی المپیک و بدون کشور در ریو حاضر شد.
در نهایت تلاش های راحله آسمانی نتیجه داد و او رسما با پرچم سه رنگ قرمز ، زرد و مشکی بلژیک وارد مسابقات قاره ای و جهانی شد. به نظر می رسد او انگیزه زیادی برای موفقیت با پرچم کشور دومش دارد و این را برنز مسابقات قهرمانی اروپا در مونترو در سال 2016 و سپس حضور مستمر در گرند پری و مسابقات مختلف نشان می دهد. نقره او در گرند پری تایوان نمایانگر این است که او می خواهد کاری کند تا هم ایرانی ها و هم بلژیکی ها به بودنش افتخار کنند.
آیا راحله آسمانی یک سرمایه برای تکواندوی ایران بود؟ بدون تردید بله. اما او راهی را انتخاب کرد که برای گام برداشتن در آن مسیر باید از خیلی چیزها هزینه می کرد. او این چالش بزرگ را به جان خرید و امروز در جایگاهی قرار دارد که حتی اگر رودرروی تکواندوکاران ما هم قرار بگیرد ، باز هم به او به خاطر همه روزهایی که برای پرچم ایران عرق ریخته و البته عزم راسخ و خستگی ناپذیرش برای دننبال کردن یک زندگی متفاوت در بلژیک افتخار خواهیم کرد.
راحله احتمالا داستان های زیادی برای تعریف کردن دارد. داستان هایی الهام بخش برای هر یک از ما. ما ایرانی ها ، خدایگان زندگی در شرایط سختیم. مبارزانی ایستاده در برابر دشواری ها. … و او یکی از ماست.
