ناگفته‌هایی درباره ناهید کیانی از زبان مهرو کمرانی

به گزارش افرا ورزش، این روزها همه درباره ناهید کیانی صحبت می‌کنند. دختر تکواندوکاری که طی یک هفته هم قهرمان جهان شد و هم به فینال گرندپری رم رسید.

ناهید، قهرمان یک‌شبه نیست. سال‌ها حضور در تیم ملی، اکنون او را به نقطه ثمردهی و ایستادن در اوج رسانده. در این میان نقش مربیان گذشته او، غیرقابل‌انکار است.

مهرو کمرانی یکی از مربیانی است که مدتی طولانی با ناهید کیانی کار کرده است. او در مسابقات قهرمانی آسیا، جهان، گرنداسلم و المپیک روی صندلی هدایت ناهید نشست.

کمرانی در گفتگویی ویژه با افرا ورزش درباره آن چه بر او و ناهید گذشته، صحبت کرده است. از خاطرات، تلاش‌ها و آن چه ناهید را به روزگار شیرین امروز رسانده است.

آشنایی با ناهید، با توانایی یک “دولیو چاگی” بد!

کمرانی:  ناهید بازیکن تیم اصفهان بود و در آن زمان بازی‌هایش را در رده سنی نوجوانان دیده بودم. ناهید در آن زمان، یک تکواندوکار درجه یک نبود و ایرادات فنی داشت که باید به‌تدریج رفع می‌شد.

به‌خاطر دارم ما در سالن بدنسازی بودیم و تمرینی بود که بچه‌ها، زانو بلند می‌زدند. نگاهم به ناهید و سرعت پایش افتاد و همان جا به همکارانم گفتم که این تکواندوکار، آینده‌دار است و موفقیت‌های بزرگی به دست می‌آورد.

یادم هست که همکارانم خندیدند و گفتند ناهید فقط با یک پا کار می‌کند و نهایتاً بتواند یک “دولیو چاگی” بد بزند. گذشت و من به دلایلی از کادر آن زمان تیم ملی نوجوانان کناره‌گیری کردم و به سایر مربیان گفتم که از ناهید حمایت کنند و نتیجه حمایتشان را خواهند دید.

۶ سال حضور پرخاطره

من و ناهید، ۶ سال با هم در اردوهای ملی بودیم و از این نظر، او و ملیکا میرحسینی قدیمی‌ترین شاگردانم در تیم‌ ملی بودند.

اولین‌بار با هم در مسابقات قهرمانی آسیا شرکت کردیم و یادم هست که ناهید در حالی مدال برنز آسیا را گرفت که خیلی کم‌تجربه بود و اولین سال حضورش در تیم ملی بزرگسالان را تجربه می‌کرد.

بعد از بازی‌های آسیایی جاکارتا که با مدال برنز ناهید همراه بود، مصاحبه کردم و گفتم که المپین بعدی ما ناهید کیانی خواهد بود و این اتفاق هم افتاد.

تصمیم سرنوشت‌ساز برای ناهید و تکواندو

ناهید در ابتدا تکواندوکار وزن یک المپیکی ما بود و مدال‌های خوبی گرفته بود اما زمانی که احساس کردم وزن کم‌کردن‌های او باعث آسیب به توانمندی‌هایش می‌شود تصمیم گرفتم او را وارد وزن ۲ المپیکی کنم.

برای کسب سهمیه المپیک باتوجه‌به بازخوردی که از عملکردش در وزن سوم دیده بودم و اینکه ما در وزن یک المپیکی، نفرات خوب دیگری مثل غزل سلطانی و مهلا مومن زاده هم داشتیم تصمیم گرفتیم که در هر دو وزن برای کسب سهمیه المپیک نماینده داشته باشیم.

در بازی‌های کشورهای اسلامی، ناهید در وزن سوم توانست نماینده ترکیه را که قهرمان جهان شده بود شکست دهد و طلا بگیرد. از آن زمان، استراتژی ما در تیم ملی بر این قرار گرفت که ناهید به وزن دوم المپیکی برود و به‌تدریج در این وزن، جای خود را پیدا کند.

ناهید حتی به وزن ۵۸ کیلو رسید و درصد عضله او بالای ۵۴ درصد بود یعنی توانستیم وزن او را بالا بیاوریم بدون این که درصد چربی او افزایش پیدا کند و این موفقیت بزرگی بود. فکر می‌کنم این تصمیم سرنوشت‌ساز برای او و تکواندو شد.

مجبور شدم ناهید را تنبیه کنم

ناهید اولین‌بار در وزن یک المپیکی در گرنداسلم نتیجه خوبی گرفت البته پیش از آن در جام ریاست فدراسیون جهانی در مراکش هم عالی ظاهر شده بود.

حتی در آن مقطع، چندبار مجبور شدم او را تنبیه کنم و کنار بگذارم تا از غرور دور بماند و انگیزه مبارزه خود را حفظ کند. یادم هست که به او می‌گفتم اگر متوقف شوی، دیگران به‌سرعت جای تو را می‌گیرند. این اتفاق هم گهگاه در لیگ رخ می‌داد و گاهی او بازنده می‌شد و این برایش مفید و سازنده بود.

خاطره گرنداسلم: نمی‌خواهم بازی کنم!

در مسابقات گرنداسلم چین که ناهید در آن در وزن یک المپیکی بازی می‌کرد، ناهید برابر یک کریستینا تامیچ کروات قرار می‌گرفت. حریفش در جریان مسابقه، فرار می‌کرد و داور به او اخطار نمی‌داد.

همین مسئله ناهید را عصبی کرده بود و در نهایت منجر به این شد که ما بازی را از دست دادیم.  بعد از آن، ناهید باید در بازی رده‌بندی برای کسب برنز مسابقه می‌داد.

یادم هست که آن قدر از شکستش عصبانی بود که پایش را بر زمین می‌کوبید و می‌گفت: من فقط طلا می‌خواستم. برنز به درد من نمی‌خورد. من دیگر بازی نمی‌کنم.” من هیچ‌وقت آن صحنه را فراموش نمی‌کنم. هم بامزه بود و هم خاطره‌ساز.

ناهید مسابقات را ادامه و بازیکن چین را شکست داد و برنز گرفت. آنجا اولین جایی بود که ناهید، ضربه چرخشی صورت را زد.

اراده ناهید همه چیز را تغییر می‌دهد

به‌طورکلی ناهید یک تکواندوکار بسیار فنی و توانمند است که اگر اراده کند می‌تواند جریان بازی را به نفع خودش تغییر دهد. او تنها به آمادگی روانی کافی نیاز داشت و هر زمان که این تمرکز را با خودش داشت از پس هر کاری برمی‌آمد.

روحیات ناهید، روحیاتی احساسی بود و با گذر زمان، تأثیر محیط و وقایع اطراف بر تمرکزش کمتر و کمتر شد و امروز به یک تکواندوکار پخته تبدیل شده است.

ناهید کیانی در المپیک مستحق حذف نبود

از صمیم قلب برای ناهید کیانی خوشحالم. او شایسته این پیشرفت بود. من شاهد زحمات او بودم و در المپیک توکیو هم او مستحق این که در دور اول حذف شود نبود. او از نظر فنی آماده بود؛ اما اتفاقات و مسائل جانبی روی او اثر گذاشت و امیدوارم المپیک بعدی برای او کاملاً متفاوت با توکیو باشد.

موافق پختگی آنی او در ماه‌های اخیر نیستم

این سوال از من شد که آیا موافقید که ناهید در ماه‌های اخیر از نظر فنی و روانی دچار دگرگونی شده؟ من با این موضوع مخالفم. در سالی که جام فجر، باشگاه های آسیا و جام ریاست فدراسیون جهانی در تهران برگزار شد، ناهید برابر بازیکن ازبک که رنک ۲ جهان بود قرار گرفت و ۳ بار او را با اختلاف برد و علاوه‌برآن، بازی‌های زیبایی ارائه داد.

پیش از آن، در مسابقات کسب سهمیه المپیک توکیو هم عالی کار کرد؛ بنابراین ناهید خیلی پیش از این ها به یک بازیکن فنی فوق‌العاده تبدیل شده است.

در گرنداسلم که ناهید در وزن  یک المپیکی بود، به فینال رسید و در فینال تا ثانیه آخر با ۲ امتیاز اختلاف از وانیا استانکوویچ صرب پیش بود.

در آن ثانیه آخر وانیا پایش را از سر ناامیدی پرتاب کرد و فکر می‌کنم ناهید بازی را تمام شده قلمداد کرد و به‌اندازه چشم به هم‌زدنی تعلل کرد و ناهید با یک اختلاف بازی را باخت و دکتر چو رئیس فدراسیون جهانی تکواندو همان موقع از سر افسوس، دستش را روی پایش کوبید؛ زیرا ناهید در آن رقابت‌ها، شایسته عمل کرده بود.

ناهید باید سال قبل در گرندپری مدال می‌گرفت؛ اما به گرندپری اعزام نشد و اگر می‌رفت حتما دست پر بازمی‌گشت.

در مورد طلای جهانش، مطمئن بودم که روزی این اتفاق می‌افتد. بعد از بازی‌های آسیایی نوشتم و امضا کردم که او در وزن ۳ طلای دنیا را خواهد گرفت.

آنچه او را به سمت طلای باکو و نقره رم سوق داد وضعیت روانی فوق‌العاده او و اراده‌اش بود. او دیگر نیازی نداشت که کسی به او روحیه و انرژی بدهد. او این را با خود داشت و همین مسئله، همه ما را به موفقیت‌های او در آینده از جمله المپیک پاریس امیدوارتر می‌کند.

فعال‌شدن پای راست ناهید کیانی، اتفاق باارزشی است

نقطه قوت ناهید کیانی پای چپش بود؛ اما در دو سال آخری که در تیم ملی بودم، همراه با کادر فنی روی پای راستش کار زیادی کردیم و حالا پای راست ناهید راه افتاده.

احتمالاً کادر فعلی هم این موارد را تقویت کرده‌اند و خوشحالم که آن چه برای او انجام شد امروز به رشد و افتخارش منجر شده است.

دختران تکواندو مثل فرزندان خودم هستند

تکواندو زندگی و عشق من است. گرچه امروز در کنار دختران تیم ملی نیستم؛ اما قلب من با آنهاست و همگی آن‌ها مثل فرزندانم هستند. می‌دانم که می‌توانیم کارهای بزرگی انجام دهیم و امیدوارم به زودی زود، تیم ما روی سکوهای جهانی هم قرار بگیرد.

با تمام وجود خوشحالم که بخشی از مسیر موفقیت و زندگی ورزشی او بودم. امیدوارم لحظات زیبایی که ناهید خلق کرد، برای دیگر دختران تکواندوکار ما هم اتفاق بیفتد.