آناهیتا توکلی، چهره ویژه تکواندو در هانگژو

به گزارش افرا ورزش، آناهیتا توکلی تکواندوکار خوش قد و قامت و قهرمان سابق نوجوانان آسیا، حالا در آستانه یک حضور باارزش در بازی های آسیایی هانگژو است.

او پس از بازگشت به میادین خوش درخشید و انتظارات را نسبت به خود دوچندان کرد و حالا حتی ممکن است یکی از مدال آوران بازی های آسیایی باشد.

آناهیتا توکلی در گفتگو اختصاصی با افرا ورزش می‌گوید: در مدت زمانی که از تکواندو دور شدم، مشغول درس و دانشگاه بودم. در فصل امتحانات، مجبور به ترک باشگاه شدم و تکواندو به اولویت دوم تبدیل شده بود.

او ادامه داد: در مقطعی، متوجه برگزاری مسابقات آزاد شدم و برای محک زدن خودم تمرین را زیر نظر استاد ویسی به صورت فشرده شروع کردم. حاصل این محک زدن در کمال تعجب خودم و دیگران، مدال طلا بود، که منجر به دعوت به اردوی تیم ملی بزرگسالان شد.

مصدومیت، علت دوری از تکواندو

آناهیتا توکلی ادامه می دهد: در سال 1399 به صورت مشترک در دو رده سنی نوجوانان و جوانان حضور داشتم. به اردوی بزرگسالان برای شرکت در مسابقات قهرمانی آسیا دعوت شدم اما در تمرینات و انتخابی ‌ها از ناحیه رباط زانو دچار پیچ خوردگی و اندکی پارگی شدم.

به دلایل سن کم و پایین بودن درصد عضله در چهارسر و همسترینگ، با خالی شدن زانو به صورت مکرر مواجه می‌شدم و این علتی برای این شد که اردوی تیم ملی را بالاجبار ترک کنم.

وی عنوان کرد: بعد از ماجرای آسیب به درمان و رفع مشکل رباط زانویم پرداختم و خودم را برای مسابقات جهانی نوجوانان آماده کرده بودم که با بحران جهانی کرونا روبه رو شدیم و زندگی‌ در همه ابعاد، زیر و رو شد.

لغو مسابقات داخلی و خارجی با شیوع کرونا دلیلی شد تا با اصرار پدرم تمرکزم را روی درس و دانشگاه بیشتر از قبل بگذارم و این نیز باعث فاصله من از تکواندو شد.

بازگشت موفق و شگفت‌انگیز به تکواندو

آناهیتا می گوید: از نظر خودم به این صورت نبود که یک بازگشت غرور‌آفرین داشته باشم. در کل، هر زمانی که روی یک مسئله پا فشاری کردم و بیش از اندازه خودم را در فشار گذاشتم، نتیجه خوبی کسب نشده و میتوانم بگویم نتیجه خیلی دل‌پذیر نبوده است.

برای همین قدم به قدم پیشروی کردن را به یک شبه رسیدن به هدف ترجیح دادم و با همین فرمول پیشروی کردم. خدا را شکر  تا به حال نتیجه قابل قبولی را کسب کردم.

اطمینان از بازگشت به روز‌های اوج

دورانی که دور از تکواندو بودم خبر‌های بسیاری درباره‌ خودم از خداحافظی، مهاجرت و حتی آسیب دیدگی شدید می‌شنیدم که واقعا از شنیدن بعضی از خبرها شوکه می‌شدم.

و بعضی از دوستان هم با اطمینان خاطر و در اوج ناامیدی، بازگشت من به تکواندو و کسب مدال را محال می‌دانستند. افراد کمی در کنار من بودند که به من در این مسیر ایمان داشتند و انگیزه من را دوچندان کردند.

اگر نخواهم اغراق کنم در گوشه قلبم به خودم ایمان داشتم که اگر عزم خود را جزم کنم حتما میتوانم به نتیجه دلخواه برسم و دوباره به نقطه اوج خود بازگردم حتی بهتر از قبل ظاهر شوم.

مسابقات آسیایی هانگژو؛ تلاش برای طلا

در طی چند وقت اخیر متوجه شدم در بازی های آسیایی و در بخش زنان کسی نتوانسته تا به حال مدال طلا کسب کند. این موضوع، حس عجیبی در من شکوفا کرد و مرا به فکر فرو برد.

حال وقت آن رسیده که خودم را به همگان ثابت کنم ولی نمی‌خواهم خودم را در فشار بگذارم و قولی در رابطه با کسب این مدال بدهم ولی با تمام توان برای رقم زدن این اتفاق و کسب مدال طلا تلاش می‌کنم.

توکلی از زهرا شیدایی می‌گوید!

تمرین ویژه و بخصوصی در رابطه با تکواندو نداشتیم؛ بیشتر بحث و گفتگو من با زهرا شیدایی بر عبور از محدودیت هاست. مثلا یک دقیقه بیشتر دویدن یا یک راند بیشتر مبارزه کردن برای پیشرفت و ارتقا دادن به سیستم‌های بدن است. همچنین اضافه کرد شوهر عمه‌ام هم مربی تکواندو است و مشوق من به این رشته ایشان بوده است.

رشته تحصیلی و دانشگاه امیرکبیر

من دانشجوی رشته مهندسی پلیمر در دانشگاه امیرکبیر هستم و پدرم هم در این دانشگاه تحصیل کرده است. قبول شدن در این دانشگاه حس خوب و لذت بخشی داشت و همین امر باعث شد تا با صلاح دید پدرم انتخاب رشته کنم و دقیقا رشته مد نظر پدرم را هم قبول شدم.

بهترین رشته‌ای بود که می‌توانستم قبول شوم و درس بخوانم در آنجا با دوستان خوش انرژی آشنا شدم که شوق من را به ادامه تکواندو بیشتر می‌کردند.

برنامه‌های آینده و ادامه مسیر 

در مورد برنامه‌های آینده و هدف هم می‌توانم بگویم قبلا بلند‌پروازی‌های زیادی می‌کردم و این امر باعث شد در این مسیر آرمان گرا شوم و شکست‌های بدی را شاهد باشم.

اما بعد از تجربه این موضوع به این نتیجه رسیدم که گام به گام پیش بروم. یاد گرفتم از مسیر لذت ببرم و از هر فرصتی که پیش رو دارم نهایت استفاده را کنم و فقط به سمت جلو پیش روی کنم.

به تازگی به این نکته توجه کرده‌ام که باید با جریان زندگی همراه شد. با مسیر پیش بروم و دست و پا زدن بیش از اندازه فقط باعث غرق شدن بیشتر می‌شود.

توکلی در کلام آخر می‌گوید: زندگی پر از فراز و نشیب است ما قبل از این یک ورزشکار باشیم انسان هستیم. با مشکلات و دغدغه‌های مختلفی سر و کار داریم که در ورزش هم وجود دارد. کسانی هستند که باعث عقب کشیدن انسان می‌شوند چنانچه دوستان زیادی هم هستند که در این مسیر هم دوش ما بودند و باعث پیشرفت ما شدند.

قطعا همه زندگی ورزش نیست ولی وقتی وارد این مسبر شدیم باید همه تلاشمان را کنیم که بهترینِ خودمان را نشان دهیم و بر محدودیت هایمان غلبه کنیم. مهم ترین چیزی که باعث پیشرفت می‌شود تمرینات ذهنی و روانی است. از خانواده و دوستانی که در لحظه های سخت کنارم بودن تشکر میکنم و امیدوار هستم که بتوانم روز به روز به بهترینِ خودم نزدیک شوم.