به گزارش پایگاه خبری ورزش زنان ایران آی دبلیو اسپورتس ؛ بازی های آسیایی 2018 جاکارتا- پالمبانگ به هرترتیبی که بود به پایان رسید اما دختران ایران نتایج قابل توجهی را کسب نکردند. دختران ورزشکار ایران در این بازی ها یک مدال طلا، 10 نقره و 5 برنز را به دست آوردند که تک مدال طلا را هم تیم ملی کبدی ایران به دست آورد.
برخلاف انتظارها و البته برخلاف دوره گذشته این بازی ها، بانوان ایران با وجود تعداد مدال بالا اما نتوانستند طلای بسیاری را کسب کنند. در حالی که پیش از آغاز بازی ها همه از مدال آوری دختران ایران صحبت می کردند و حتی خود دختران ورزشکار قول مدال می دادند اما در عمل این اتفاق نیفتاد. دختران قایقران ایران با وجود اینکه به مدال طلا نرسیدند اما نتایج نسبتا خوبی را کسب کردند و شاید اگر حواشی مربوط به تغییر مربی آن ها وجود نداشت می توانستند به مدال طلا برسند اما در همه رشته ها شرایط این گونه نبود.
اما شاید یکی از ناکام های کاروان ایران دختران تیرانداز بودند. در حالی که در دوره قبل آن ها ستاره های کاروان بودند اما در پالمبانگ آن ها در حد انتظارها ظاهر نشدند و نتوانستند به نتیجه خوبی برسند در این میان تنها مه لقا جام بزرگ بود که توانست در تفنگ سه وضعیت به مدال برنز برسد. بعد از المپیک 2016 ریو تیراندازی روند نزولی داشت و البته درگیر مشکلات ریاست فدراسیون نیز بود. با این حال شاید قبل از بازی ها همه از این افت باخبر بودند اما مشخص نیست چه مشکلاتی وجود داشت که تیم ملی تیراندازی ایران این چنین نتایج را در جاکارتا به دست آورد. علاوه بر تیراندازی، دختران تکواندو کار نیز نتوانستند انتظارات را برآورده کنند. این در حالی است که این رشته نیز جزو امیدهای مدال ایران بود. کاراته، کوراش، تیروکمان، دوچرخه سواری و چندین رشته رزمی دیگر از جمله بخش هایی بودند که انتظار می رفت ورزشکاران ایران بتوانند مدال های خوش رنگ تری را به دست بیاورند که عملا این اتفاق رخ نداد.
مسئولان کمیته ملی المپیک، وزارت ورزش و روسای فدراسیون ها قطعا باید بررسی های لازم در خصوص ناکامی این دوره در بخش زنان را به زودی آغاز کنند و تا قبل از المپیک 2020 توکیو موانع و مشکلات را برطرف کنند. بازی های آسیایی 2018 اثبات کرد که ورزش بانوان ایران به پایداری بیش از هرچیزی حتی بیش از اعطای پرجمداری نیاز دارد.
مشکلی که در سال های گذشته همواره در ورزش زنان ایران وجود دارد عدم “پایداری موفقیت” است. ورزشکاران زن خیلی زود دوران قهرمانی خود را به هردلیل تمام می کنند. در واقع مشکلی که در بانوان ایران بیش از هرچیز دیگری به چشم می آید این است که دختران ایران بعد از کسب موفقیت و قهرمانی خیلی زود عقب می کشند حال این موضوع می تواند دلایل مختلفی داشته باشد. همه علل مربوط به خود شخص نیست بلکه امکانات و شرایط حاکم بر آن رشته نیز تاثیرگذار است. کمتر پیش آمده که بانوی موفق ورزش ایران بیش از پنج سال در سطح اول باقی بماند و بتواند روند رو به رشد خود را ادامه بدهد. این مشکل هرچه که باشد نیازمند دخالت مسئولان است چرا که وظیفه آن ها تغییر این وضعیت است. برای مثال بعد از مدال نقره قایق چهارنفره رویینگ ایران، مهسا جاور به خاطر مشکلات ناشی از تمرینات و اردوها تصمیم به خداحافظی گرفت. حال اگر همه شرایط برای ادامه ورزش یک بانوی متاهل فراهم بود آیا او بازهم چندین سال تمرین و سختی خود را نادیده می گرفت و کناره گیری می کرد؟
به هرترتیب شرایط ورزش بانوان ایران به مانند همیشه نیازمند بهبود است و این بهبود به دست کسی جز مسئولان کمیته ملی المپیک، وزارت ورزش و فدراسیون هاست. صرف اعطای پرجمداری به بانوان ورزشکار هیچ دردی را درمان نمی کند و برای پیشرفت این بخش مسئولان باید به فکر راه حل های ریشه ای تری باشند.
