به گزارش رسانه دختران قهرمان ایران “آی دبلیو اسپورتس” لیگ برتر فوتسال بانوان با قهرمانی مس رفسنجان به پایان رسید و چه کسی می‌تواند نقش پررنگ مهسا کمالی در این قهرمانی را نادیده بگیرد.
وزنه سنگین مس رفسنجان، در نیمه نهایی و فینال هم درخشید و برای نخستین بار در دوران ورزشی‌اش، جام قهرمانی لیگ برتر فوتسال را بالای سر برد. روی دست گرفتن جام قهرمانی در ظهر 30 مرداد در رفسنجان برای مهسا کمالی شیرینی خاصی داشت.
بازیکن 26 ساله زنجانی، 2 سال قبل در تایلند یکی از اعضای تیم ملی در مسابقات قهرمانی آسیا بود که جام را به ایران آوردند گرچه مهسا در آن تورنمنت فرصت بازی زیادی نداشت و حضورش به اندازه باتجربه‌ترها در این مسابقات بولد نشد.
در مورد مهسا کمالی بهتر است بدانید او اولین بار در 18 سالگی با تیم شهرداری زنجان قهرمان مسابقات دسته اول کشور شد و در سال 91 به تیم حفاری خوزستان در لیگ برتر پیوست.
پس از آن در چالشی بزرگ به دانشگاه آزاد رفت. تیمی که شهرزاد مظفر سرمربی تیم ملی و ستارگان فوتسال زنان ایران در آن حضور داشتند و کمالی جوان باید با بهترین‌ها برای بازی کردن رقابت می‌کرد.
کمالی در این باره می‌گوید: سالِ اول دانشگاه آزاد، تمام تیم ملی پوش بودند. برای این که بخواهم با دیگران رقابت کنم روزی ۲ جلسه تمرین داشتم. جلسه اول با تیم، جلسه دوم در محوطه دانشگاه. گاهی هوا آن قدر سرد بود که گرم کردن پیش از تمرینم، زمان زیادی طول می‌کشید.
بازیکن مس رفسنجان عنوان می‌کند: من اولین قهرمانی لیگ برتر را تجربه می‌کنم. چیزی که برایش زحمت زیادی کشیده‌ام. امسال هرچه در این سال‌ها یاد گرفته بودم را به کار بستم. برای جایی که هستم خیلی تلاش کردم. خیلی بیشتر از چیزی که فکرش را می‌کنید.
او یک مبارز است و این ویژگی را طی سال‌ها، آجر به آجر، قدم به قدم در خود ساخته. مهسا توضیح می‌دهد: از بچگی یاد گرفتم که تلاش کنم. برای زندگی‌ام بجنگم. برای چیزی که می‌خواهم همان طور که مادرم این همه سال جنگید. پدر و مادرم مدت‌ها قبل از هم جدا شدند و مادرم یک پرستار است. مادرم این روزها خوشحال‌ترین آدم دنیاست حتی در این وضعیت کرونایی که کارش سخت‌تر هم شده. به او قول داده بودم که قهرمان شوم.
خستگی بخشی از مسیر است اما تفاوت قهرمانان و معمولی‌ها در نحوه رویارویی با خستگی‌ها رقم زده می‌شود. بازیکن باارزش مس می‌گوید: وقتی به مس رفسنجان پیوستم گفتم که قهرمانی متعلق به ماست چون به توانایی خودم ایمان داشتم. می‌دانستم که می‌توانم غیر ممکن را ممکن کنم. همیشه تلاش کردم بهترین باشم. خیلی وقت‌ها کم آوردم، روزهایی بوده که آن قدر خسته شدم که دلم خواسته قید همه چیز را بزنم اما باز هم دست از تلاش نکشیدم.
کمالی در پایان تاکید می‌کند: کارم در رفسنجان تمام شده و ما قهرمانی را به دست آورده‌ایم. اما این آخر راه من نیست. زمانی که در تیم ملی بودم یک نفر همیشه به من می‌گفت تو روزی کار خیلی بزرگی می‌کنی. از حالا تلاش می‌کنم برای آن کار بزرگ.
