آی دبلیو اسپورتس : معصومه اسماعیل زاده با کسب عنوان سومی لیگ همراه با نامی نو، فصل درخشان دیگری را به پایان رساند. بسکتبالیست اصفهانی در ۳۰ سالگی در اوج دوران حرفه‌ای خود به سر می‌برد و یکی از ستارگان بی چون و چرای لیگ است.
زندگی ورزشی او نمادی از مواجهه با شانس‌ها درزمان مناسب و مکان مناسب است. در ۹ سالگی و زمانی که یک دانش آموز دبستانی بود یک معلم ورزش با نام سرمدی او را می بیند و متوجه ویژگی‌های بسکتبالی او می‌شود.
در نتیجه او را تحت آموزش‌های اولیه قرار می‌دهد و راه معصومه به سمت مسابقات دانش آموزی از سطح استانی تا کشوری باز می‌شود. این آغاز راه او برای دورانی اثربخش در بسکتبال زنان ایران بود. سپس او در موقعیت پیوستن به تیم جوانان سپاهان قرار می‌گیرد.
باشگاهی با قدمت طولانی در بسکتبال که در آن زمان چهره‌هایی چون آزاده زمان پور، آرمینه پطروس، لعبت اباذری، سعیده نجاتی و بروجنی را در اختیار داشت و ورودش به سپاهان او را در موقعیت ممتازی برای یادگیری، تجربه و تمرین در سطح اول آن زمان قرار داد.
معصومه به بسکتبال عشق می ورزد. همین علاقه به او کمک کرده تا هرگز متوقف یا اشباع نشود. می‌گوید: هرگز قانع به یک هدف نبوده‌ام. سال‌ها در سطحی قرار داشتیم که فقط تمرین می‌کردیم و اردوی ملی می‌رفتیم و هیچ مسابقه برون مرزی نبود و این، عشق بود که به من انگیزه می‌داد. به تدریج با بیشتر شدن امکانات و بهبود قراردادها اوضاع بهتر شد اما عشق به بسکتبال، همیشه من و امثال من را در بسکتبال حفظ کرده نه چیز دیگر”
معصومه در مورد دوران حضور در سپاهان می‌گوید: “پیوستن به سپاهان در آن شرایط به من کمک کرد بسکتبال را قانون مند یاد بگیرم. قدم به قدم پیش بروم. با مربیان زیادی کار کردم و در تیم‌های مختلف حضور داشتم. حضور در تیم‌های مختلف، تیم‌هایی که امکانات کمتر و بیشتر دارند و مربیانی که افکار متفاوت و در سطوح متغیر هستند به شما کمک می‌کند که یاد بگیرید، پخته‌تر شوید، خودتان را با شرایط وفق دهید و انعطاف پذیرتر باشید. البته که تجربه‌ها به تنهایی کافی نیستند. مهم این است که چطور از آنها استفاده کنید”
ستاره باتجربه همچنین می‌گوید: امروز ما مدیون کسانی هستیم که در روزهای سخت بسکتبال، ماندند و تلاش کردند و بسکتبال را زنده نگاه داشتند. امروزی حرفی از نسل گذشته بازیکنان نیست اما آنها بودند که مسیر را برای نسل امروز هموار کردند و اجازه ندادند بسکتبال بمیرد.
او به اصفهان، خانه پدری وابسته است و حالا می‌خواهد نسبت به دختران اصفهان ادای دین کند: “سال گذشته زمانی که نامی نو به من پیشنهاد همکاری داد، از تیم‌های دیگر هم پیشنهاد داشتم اما در هر حال من یک اصفهانی بودم. بسکتبال بازی کردن یک بحث بود و حس مفید بودن یک بحث دیگر. حس کردم که در اصفهان، می‌توانم به بازیکنان جوان شهرم کمک کنم. این، حسی است که با گذر زمان به سراغ شما می‌آید که احساس می‌کنید باید شروع کنید به انتقال دادن چیزهایی که یاد گرفته‌اید.”
او در لیگ ۹۷ همواره اثربخش ترین بازیکن تیمش بود. در حقیقت فاصله نامی نو با معصومه اسماعیل زاده و نامی نو بی او، غیر قابل وصف است. در نهایت نامی نو با رتبه سوم لیگ را به نقطه پایان رساند.
اسماعیل زاده با اشاره به لیگ امسال عنوان می‌کند: نامی نو ۹۸ بر خلاف تیم ۹۷ که نایب قهرمان شد، فقط یک بازیکن غیربومی داشت. آسیب دیدگی، تغییرات عمده و اضافه شدن بازیکنان امید به تیم به همراه معضل دیر بسته شدن نامی نو دست به دست هم داد تا نامی نو تیمی در قواره لیگ ۹۷ نباشد. نسبت به فصل قبل، یک پله افت داشتیم اما به هر حال باید واقعیت‌ها را بپذیریم. ما تیمی جوان‌تر و کم تجربه تر نسبت به بهمن و گرگان داشتیم و بازیکنان ما نیاز دارند که سال‌ها بازی کنند و تجربه به دست بیاورند.
آیا لیگ بسکتبال رشد کرده ؟ معصومه به این سوال این چنین پاسخ می‌دهد: فاصله تیم‌ها و بازیکنان در حال کم شدن است. بازی ما برابر نفت آبادان در رده بندی، به بازی سوم کشیده شد و در اغلب بازی‌ها، اختلاف نتایج بیش از حد نبود. هر سال که می‌گذرد احساس می‌کنم بازیکنان لیگ از نظر تاکتیک پذیری و همچنین توانایی‌های فردی پیشرفت می‌کنند. برای برای من لذت بخش است که در برابر بازیکنانی بازی می‌کنم که ازیکنان بزرگ‌تر را به چالش می کشند.
معصومه در ورود به دهه چهارم زندگی، آن قدر آماده است که حتی نمی‌توان به ندیدنش در میانه میدان فکر کرد. با این حال او نشان می‌دهد که واقع بینی توام با ایثار بخشی از خصوصیات ارزشمندش است: “تا جایی ادامه می‌دهم از بسکتبال لذت ببرم و تا زمانی می مانم که حس کنم می‌توانم و مفید هستم. زمانی فرا خواهد رسید که باید بروم گرچه جدایی از یک عشق بزرگ سخت خواهد بود. می‌خواهم هر چه یاد گرفته‌ام را در اختیار بازیکنان جوان شهرم بگذارم”.
گفتگو از : حامد اسماعیلی
